ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το μετέωρο βήμα του Χάρη

Του Σταύρου Χριστοδούλου

Του Σταύρου Χριστοδούλου

stavros.christodoulou@gmail.com

Αναρωτιέμαι τι είναι αλήθεια χειρότερο: το γεγονός ότι ο δεύτερος τη τάξει στη ηγεσία του Δημοκρατικού Συναγερμού υπαινίχθηκε τη διχοτόμηση ή ότι ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι εννοεί; Το άρθρο του, παρά τον εύγλωττο τίτλο, δεν μας έκανε σοφότερους. Το ίδιο νεφέλωμα επικράτησε και στις δύο διευκρινιστικές συνεντεύξεις που έδωσε στην Καθημερινή και στο ραδιόφωνο του Πολίτη. Σε σημείο που να αναρωτιούνται πολλοί, «τι εννοεί ο Χάρης;». Ή για να ακριβολογούμε, «πού το πάει ο Χάρης;», σε μια εποχή που έχουμε γίνει καχύποπτοι ως προς τα κίνητρα των πολιτικών προσώπων, όταν επιδιώκουν να στρέψουν επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας.

Θα επιχειρήσω να απαντήσω στο ερώτημα με την καλοπροαίρετη παραδοχή ότι στο Κυπριακό, έπειτα από σχεδόν μισό αιώνα κατοχής, προέχει η ειλικρίνεια. Ο Χάρης Γεωργιάδης επισήμανε τον μεγαλύτερο κίνδυνο, ο οποίος άπτεται της αφύσικης πραγματικότητας που βιώνουμε ως λαός: τον αδηφάγο χρόνο. Ο χρόνος ροκανίζει τις αντιστάσεις, ξεθωριάζει τη μνήμη, παγιώνει τα επίχειρα του πολέμου. Ως εδώ, είναι κατανοητό. Εκεί που η εικόνα αρχίζει να θολώνει είναι όταν ξεκινούν οι ασάφειες περί νέου ρεαλισμού. Μου θύμισε άλλα, εξίσου αναξιόπιστα, πολιτικά στερεότυπα, όπως το «ομοσπονδία με σωστό περιεχόμενο» για παράδειγμα του ΔΗΚΟ. Ο νέος ρεαλισμός δεν σημαίνει απολύτως τίποτα εάν αυτός που τον επικαλείται αδυνατεί να προτείνει κάτι απτό και συγκεκριμένο.

Επικαλέστηκε ο Χάρης Γεωργιάδης ως παράδειγμα την ομιλία του Γλαύκου Κληρίδη στην Αργώ τον Νοέμβριο του 1974 όπου για πρώτη φορά πρότεινε τη λύση της Ομοσπονδίας. Προτού προχωρήσω στην ουσία, επιτρέψτε μου ένα σχόλιο για την παρατεταμένη κομματική εφηβεία των συναγερμικών στελεχών. Μήπως έφτασε ο καιρός να ενηλικιωθούν επιτέλους και να απογαλακτιστούν από τον ιδρυτή του κόμματός τους; Σκέφτομαι πώς θα φαινόταν αλήθεια εάν ένα στέλεχος του ΑΚΕΛ, της γενιάς του Χάρη, έκτιζε ολόκληρη πολιτική επιχειρηματολογία επικαλούμενος… τον Εζεκία Παπαϊωάννου! Οι ιστορικοί ηγέτες αξίζουν κάθε σεβασμού, δεν λέω, όμως εν έτει 2021 οι νέοι πολιτικοί οφείλουν να συγχρονισθούν με την εποχή τους.

Ας επιστρέψουμε όμως στην ουσία της αναφοράς στον Γλαύκο Κληρίδη. Οπωσδήποτε η πρόταση του ομοσπονδιακού πολιτεύματος, εκείνη τη χρονική συγκυρία και σε εκείνες τις συνθήκες, ήταν ρηξικέλευθη. Επειδή ακριβώς ο Κληρίδης είχε την τόλμη να μη μείνει στις γενικολογίες και στα περί πολιτικού ρεαλισμού. Εδώ έγκειται η αποτυχία του Χάρη Γεωργιάδη: παρέμεινε διαπιστωτικός. Με μετέωρο βήμα, χωρίς κάποιο πρακτικό διά ταύτα. Τόσο, που αναρωτιέμαι αν αυτό του χρεώνεται σαν μια άτσαλή του στιγμή ή υποκρύπτει την ανικανότητά του να παράγει πρωτογενή πολιτική σκέψη.

Απλή, αγνή, απορία: Αν η λύση των δύο κρατών προσκρούει στη μη αποδοχή τους από την Ε.Ε. και αν η παραμονή μας στην Ε.Ε. αποτελεί προαπαιτούμενο για το μέλλον, τότε πώς ακριβώς συνάδουν τα δύο; Ο «ρεαλισμός» είναι θεμιτός, όταν εκλογικεύεται. Δυστυχώς για τον αναπληρωτή πρόεδρο του ΔΗΣΥ ο ρόλος που επέλεξε δεν του επιφυλάσσει την πολυτέλεια του προβληματισμού γενικώς και αορίστως. Δεν συμμετέχει σε κάποιο think tank ούτε είναι απλώς αρθρογράφος, όπως καλή ώρα ο γράφων, για να μοιράζεται δημόσια τις σκέψεις του. Ο Χάρης Γεωργιάδης οφείλει να είναι χρήσιμος. Τελεία. Και να πολιτεύεται με τρόπο που θα δώσει στον τόπο προοπτική.

Όσα χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά αποφεύγω δύο πράγματα: τον λαϊκισμό και την αμετροέπεια. Γι’ αυτό θα επιμένω να λέω σε όλους αυτούς που επιδίδονται σε πατριωτική γυμναστική: αν γνωρίζετε κάποιο άλλο μοντέλο εφαρμόσιμης λύσης από τη ΔΔΟ ονοματίστε το. Αν η πρόταση είναι τα δύο κράτη, ας ειπωθεί ξεκάθαρα ώστε να υπάρξει αντίλογος. Τα περί ρεαλισμού από κάποιους ή οι ολοφυρμοί για τις χαμένες πατρίδες από άλλους, είναι απλώς λόγια βερεσέ. Πού το πάει ο Χάρης; Λυπάμαι αν μειώνω τις προσδοκίες όσων περιμένουν μια ουσιαστική παρέμβασή του στα κοινά, αλλά πεποίθησή μου είναι ότι το θέμα εξαντλείται στο στενό κομματικό πλαίσιο.

Εκλογές έρχονται και μια αρχηγική εμφάνιση βοηθά για να μαζευτούν ψήφοι. Με το success story της οικονομίας να έχει ξεθωριάσει προ πολλού, ένα νέο αφήγημα κρίθηκε αναγκαίο για την κούρσα των βουλευτικών. Λογικό ακούγεται, πλην όμως για να πείθει το αφήγημα πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Σταύρου Χριστοδούλου

Σταύρος Χριστοδούλου: Τελευταία Ενημέρωση