Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι

Συγκλονισμένοι. Και οργισμένοι βεβαίως και προβληματισμένοι φυσικά και αποφασισμένοι οπωσδήποτε. Κυρίως όμως συγκλονισμένοι. Αυτό αισθανόμαστε, ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι. Αν προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την ιστορία του Κυπριακού με συναισθηματικούς όρους, θα διαπιστώσουμε ότι επί 47 συναπτά έτη παθαίνουμε αλλεπάλληλους συγκλονισμούς, αλλά με ένα θαυμαστό τρόπο καταφέρνουμε κάθε φορά να αναγεννιόμαστε μέσα από τις στάχτες μας. Η πολιτική μας ηγεσία πρωτίστως και από δίπλα οι δημοσιογράφοι, οι κάθε λογής δημοσιολόγοι και το μέγα πλήθος στα κοινωνικά δίκτυα που δίνει πλέον τον τόνο. Αν ήμασταν λίγο πιο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας θα ανοίγαμε αυτή την ενδοσκοπική συζήτηση, ξεκινώντας από το «ξαφνικά». Τι ακριβώς συνέβη δηλαδή «ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι»; Οι Τούρκοι εξήγγειλαν ότι θα υλοποιήσουν το χειρότερα φυλαγμένο μυστικό του κατοχικού τους σχεδιασμού: Να παίξουν κυνικά το χαρτί της Αμμοχώστου, δημιουργώντας νέα τετελεσμένα. Όσο εμείς σφυρίζαμε ανέμελα, εκείνοι προειδοποιούσαν. Μιλούσαν για δύο κράτη και μεθόδευαν το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης με βασικό τους σύμμαχο τον αμείλικτο χρόνο.

Συγκλονιστήκαμε λοιπόν και έπειτα πράξαμε τα δέοντα: Εμείς συνεχίσαμε τις διακοπές μας και ο πρώτος πολίτης της Δημοκρατίας πήγε να πνίξει τον συγκλονισμό του στα μπουζούκια. Να μην ξεσκάσει ο άνθρωπος; ρωτάνε κάποιοι. Όχι, να μην ξεσκάσει. Μόλις μία βδομάδα μετά τις εξαγγελίες του Ερντογάν για το Βαρώσι θα έπρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Δεν αγγίζω καν το κεφάλαιο πολιτισμός. Μετά από οκτώ χρόνια άλλωστε το εμπεδώσαμε ότι ο πρόεδρός μας είναι του ελαφρολαϊκού. Εν προκειμένω και ένα σκαλί παρακάτω – «Φωτιά στα σαββατόβραδα» την ώρα που πήραν φωτιά τα μπατζάκια μας. Ας μείνουμε όμως στα αμιγώς πολιτικά όπου το γελοίον του πράγματος δεν εξαντλείται στα σουξέ της Άντζελας.

Πόσο σοβαρά αλήθεια πρέπει να πάρουμε έναν πρόεδρο που στις μαύρες επετείους επιλέγει τα μπουζούκια και εν συνεχεία ανεμίζει τα λάβαρα του αγώνα; Δεν πρόκειται να γίνουν δεκτές οι απαράδεκτες αξιώσεις και εξαγγελίες της Τουρκίας είχε δηλώσει στην εκδήλωση μνήμης και τιμής των πεσόντων της τουρκικής εισβολής, προσθέτοντας ότι «είμαι βέβαιος πως κανένας Βαρωσιώτης δεν θα ήθελε να γίνει συνεργός στους σχεδιασμούς και τους στόχους της Τουρκίας». Αφού φρόντισε να μεταθέσει το βάρος της αποτυχημένης πολιτικής μας στους ώμους των πολιτών και μετά το μουσικοχορευτικό διάλειμμα στην Αθήνα, έκανε μια μαγκιά ακόμα στο Euronews ώστε να μην ξεχνάμε την καθιερωμένη πατριωτική μας γυμναστική: Άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο άσκησης βέτο στη θετική ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Τουρκία και την υιοθέτηση νέων κυρώσεων εναντίον της. Νομίζω όλοι καταλαβαίνουμε ότι μια ανατριχίλα διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά του Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ενώ κρύος ιδρώτας έλουσε τον Ταγίπ Ερντογάν. Έτσι είναι αυτά. Ή να είσαι ηγέτης ή να μην είσαι. Η Άντζελα που έχει τραγουδήσει αλήθειες βγαλμένες μέσα από τη ζωή το είπε θαυμάσια: «... είναι κάτι χαρακτήρες που στήνουν τις παρτίδες, πειραγμένα έχουν ζάρια και σου κλέβουν τα φεγγάρια». Δικό σας!

Ενώ αυτά συμβαίνουν λοιπόν ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι και ενώ τα μπάνια του λαού συνεχίζονται, προκύπτει το βαθύ φιλοσοφικό ερώτημα: Ποιος είναι ο εχθρός του γελοίου; Μα το γελοιωδέστερο φυσικά. Η Άννα Μαραγκού σε μια ανάρτησή της τα λέει αρκετά αψά, αν και δεν νομίζω να ιδρώνει το αφτί πολλών στη χώρα των Λωτοφάγων: «Για το χάρτινο φεγγαράκι και τη ψεύτικη ακρογιαλιά του Δήμου Αμμοχώστου. Είναι ντροπή ενώ η Αμμόχωστος χάνεται και οι Βαρωσιώτες σκουπίζουν τα δάκρυά τους και κρατούν στα χέρια τους την απελπισία, να οργανώνεται εκ μέρους του κύριου εκπροσώπου (δυστυχώς) της πόλης μας μουσική εκδήλωση με ομιλητή τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα. Αν ζούσε ο Μάνος Χατζιδάκις θα σας απαγόρευε τη χρήση αυτού του τραγουδιού. Αν είστε ανίκανοι για οποιαδήποτε πράξη σωτηρίας της πόλης μας, ας είναι και κατόπιν εορτής, η σιωπή θα ήταν το σημαντικότερο σας επίτευγμα. Ντρέπομαι, ντρέπομαι για τον Πρόεδρο μας στα σκυλάδικα και για τον Δήμο της Αμμοχώστου που εξευτελίζει κάθε έννοια αξιοπρέπειας που του έχει μείνει».