Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ο τίτλος δεν αναφέρεται στον πολιτικό χρησμό του Φουκουγιάμα. Τότε που η εκκωφαντική κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού προκάλεσε τη δημιουργία της θεωρίας για το τέλος των ιδεολογιών. Εκείνη η Ιστορία αναγραφόταν με Ι κεφαλαίο. Η δική μας σημερινή ιστορία αφορά στη ζωή ενός έκπτωτου μονάρχη και στη σημειολογία της κηδείας του, η οποία μονοπώλησε τα φώτα της δημοσιότητας.
Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τα σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα αλλά και στα παραδοσιακά ΜΜΕ. Και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τη ρηχότητα της σκέψης ακόμα και επαγγελματιών γραφιάδων υπεράνω πάσης υποψίας. Το ότι είμαστε ανιστόρητοι δεν είναι καινούργιο. Το διαπιστώνουμε όποτε η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από αμφιλεγόμενα πρόσωπα που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σύγχρονη κυπριακή τραγωδία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το θέμα που ξανάνοιξε πρόσφατα για τον Γρίβα όπου οι συνήθεις ύποπτοι ξέπλυναν το εγκληματικό παρελθόν του τόσο στην οργάνωση Χ όσο και στην παρακρατική ΕΟΚΑ Β. Στο ίδιο ανιστόρητο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι ολοφυρμοί πάνω από το φέρετρο του Τέως. Θλιβερό σε κάθε περίπτωση. Θλιβερότερο όμως για μια χώρα που βιώνει τα επίχειρα της προδοσίας της Χούντας. Την οποία –και λυπάμαι αν τσαλακώνω το φιλοβασιλικό γκλάμουρ– όρκισε ο νεαρός τότε Κωνσταντίνος και φωτογραφήθηκε μάλιστα (26 Απριλίου 1967) με τους επικεφαλής συνταγματάρχες και τους υπουργούς τους.
Η αληθινή ζωή δεν είναι επεισόδιο του Netflix. Ακόμα κι όταν τα πλάνα μιας κηδείας δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από την υπερπαραγωγή του The Crown. Η αληθινή ζωή είναι σημαδεμένη από τον τοξικό ρόλο της δυναστείας των Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα. Πολύ πρόχειρα, έτσι για να φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας, ας θυμηθούμε τους λεκέδες στη στολή ενός βασιλιά, ο οποίος συνδέθηκε με τις πιο δραματικές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ο Κωνσταντίνος ανέβηκε στον θρόνο το 1964, πολύ νέος, όταν ήταν 24 ετών. Τρία χρόνια και εννέα μήνες φόρεσε το στέμμα αλλά σε αυτό το μικρό διάστημα πρόλαβε να προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου (1965) και να ορκίσει την κυβέρνηση των Αποστατών με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Αθανασιάδη – Νόβα.
Τα Ιουλιανά ήταν η απαρχή μιας ταραγμένης περιόδου, η οποία προκάλεσε ακυβερνησία και μαζικές κινητοποιήσεις του αθηναϊκού λαού με κορυφαία εκείνη για τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα. Ο ερχομός της χούντας ήταν πλέον νομοτέλεια. Ένα πλήγμα στη δημοκρατία, το οποίο ο Κωνσταντίνος νομιμοποίησε πολιτικά δηλώνοντας ότι: «Είμαι βέβαιος ότι με την ευχήν του Θεού, με την προσπάθειαν υμών και προπαντός με την βοήθειαν του λαού, θα επιτευχθή ταχέως η οργάνωσις Κράτους Δικαίου, μιας αληθούς και υγιούς δημοκρατίας». Τον Δεκέμβριο βεβαίως επιχείρησε αντικίνημα, αλλά, όταν απέτυχε παταγωδώς, αναχώρησε με την οικογένειά του για τη Ρώμη. Επτά χρόνια δικτατορίας, τα έζησε στην πολυτελή του εξορία σιωπηλός και αμέτοχος για τα όσα εγκληματικά βίωνε η χώρα.
Τη συνέχεια εμείς εδώ τη γνωρίζουμε καλά, γιατί την πληρώσαμε με το αίμα του λαού μας. Προδοσία της Κύπρου, εισβολή και κατοχή, αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Στο δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 ο ελληνικός λαός ψήφισε με πλειοψηφία 69% υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας. Ο Κωνσταντίνος έγινε τέως και με τα 13,7 εκατομμύρια που απέσπασε από το ελληνικό κράτος για την ακίνητη βασιλική περιουσία έζησε μια πλούσια ζωή στο εξωτερικό.
Η κηδεία του σηματοδότησε το τέλος μιας ιστορίας με πολλά σκοτεινά κεφάλαια. Μετά τις γελοιότητες φυσικά όσων υποκλίθηκαν στο γαλαζοαίματο lifestyle, αλλά και τις ουρές έξω από τη Μητρόπολη Αθηνών, εύλογα δημιουργήθηκε το ερώτημα: Υπάρχει στην Ελλάδα φιλοβασιλική κοινωνική βάση; Ο ακαδημαϊκός Νικόλας Σεβαστάκης, στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στη Lifo, απαντά: «[…] ξεκίνησε ως φανατική πολιτική ταύτιση (τα χρόνια του Εθνικού Διχασμού) έγινε με τον καιρό ένα ασθενέστερο φρόνημα, μια ευαισθησία ή μια φαντασιακή προσκόλληση. Και κάθε φορά που το ένα ή το άλλο κόμμα έβγαζε λαγούς διαφθοράς ή η χώρα έμπαινε σε διάφορες κρίσεις, αυτή η λουφάζουσα ευαισθησία ανέσυρε τη φιλοβασιλική επιθυμία στην επιφάνεια». Όποιος ενδιαφέρεται να εμβαθύνει, ας ανοίξει και κανένα βιβλίο Ιστορίας.
