Την περασμένη Κυριακή αναφέρθηκα στο άρθρο μου για τους «Φειδίες» που κατακλύζουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Μάλιστα, στην έντονη διάθεση για κριτική και αυτοκριτική δεν κατέστησα σαφές πως ευθύνη έχουν και οι πολίτες δεδομένου πως τη μέρα των εκλογών, των οποιονδήποτε εκλογών, έχουν ενώπιόν τους πληθώρα επιλογών.
Ακραίων, κεντρώων, δεξιών, αριστερών, λαϊκιστών, σοβαρών, εκφραστών της καταγγελτικής πολιτικής, της αμιγώς επικοινωνιακής πολιτικής, της αμιγώς ουσιαστικής πολιτικής, μα και των ενδιάμεσών τους. Άρα ναι, η ευθύνη των πολιτών δεν μπορεί να μηδενίζεται ή να εξαϋλώνεται σε μια απαραίτητη διαδικασία αυτοκριτικής που δεν πρέπει όμως να οδηγεί στο αυτομαστίγωμα. Η πολιτική ποτέ δεν ήταν, ή δεν θα έπρεπε να ήταν ένας τομέας ενασχόλησης για την ελίτ.
Στην Κύπρο, όπως και σε άλλες «νεαρές» δημοκρατίες, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που εκλέγονται χωρίς να προέρχονται από τα τζάκια της πολιτικής. Υπάρχουν δε και παραδείγματα που οι πολίτες, είτε δεν επέλεξαν εξαρχής ένα απόγονο πολιτικής οικογένειας ή που τους «έστειλαν στο σπίτι» μεσούσης της πολιτικής τους πορείας. Σήμερα, είναι στα φόρτε τους δύο μεγάλες κατηγορίες πολιτικών σχηματισμών μα και προσώπων. Αυτοί που εκφράζουν καταγγελτικό λόγο και αυτοί που έχουν ως αφετηρία τους αλλά και ως ενδιάμεσους σταθμούς μόνο την εικόνα τους. Μιλούν συχνά χωρίς να λένε τίποτε, έχουν έγνοια να εκμεταλλευτούν τα νέα μέσα, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ποστάρουν φωτογραφίες και βίντεο από τις κοινωνικές τους δραστηριότητες, ξεχνώντας ή και αγνοώντας πως η παραγωγή πολιτικής είναι ο κυρίαρχος λόγος για την ενασχόληση με την πολιτική.
Στο σκηνικό του σήμερα στην Κύπρο, και για τους επόμενους δώδεκα μήνες θα «ευδοκιμήσουν» και τα δύο ήδη. Το ΕΛΑΜ, που μέρα με τη μέρα εμπεδώνει το συστημικό του αποτύπωμα, συνεχίζει να καταγγέλλει… το σύστημα. Με θέσεις που είναι ουσιαστικά ανεδαφικές, λαϊκίστικες, μη εφαρμόσιμες. Ο ορισμός όμως του δημαγωγού και του εκφραστή του καταγγελτικού λόγου, με τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά βεβαίως, είναι το Άλμα και ο Οδυσσέας, που στην πρώτη του παρουσία, μας είπε πως ο στόχος του είναι οι προεδρικές εκλογές και ξεκίνησε, ή μάλλον συνέχισε να κατηγορεί τους πάντες και τα πάντα, και της δικαιοσύνης συμπεριλαμβανομένης.
Το Βολτ είναι ακόμα ένα κόμμα αυτής της κατηγορίας, που με κεκτημένη ταχύτητα συνεχίζει από εκεί που το άφησαν κάποια στελέχη του ενταχθούν σε αυτή τη στέγη. Αντιστοίχως, και με μεγαλύτερη ένταση και εκτόπισμα λειτουργεί και το ΑΚΕΛ, που αντί να παρουσιάζει προτάσεις ένας μεγάλου κόμματος εξελίσσεται καθημερινά σε ένα κόμμα διαμαρτυρίας, ακολουθώντας ούτε λίγο ούτε πολύ το αδελφό τους κόμμα, το ΚΚΕ. Για τους «Φειδίες», τους ταμπουρωμένους πολιτικούς ή τους εν δυνάμει πολιτικούς πίσω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα είπαμε εκτενώς στο άρθρο της προηγούμενης Κυριακής.
Το ζητούμενο είναι αν υπάρχει αντίδοτο σε αυτό το σκηνικό. Προσωπικά απαντώ πως υπάρχει. Και σίγουρα δεν είναι να παρασυρθούμε και να μιμηθούμε ούτε τους εκφραστές της μιας ή της άλλης μεγάλης κατηγορίας. Η απάντηση σε όλους αυτούς είναι περισσότερη πολιτική. Όσο δύσκολο και όσο επίπονο αν είναι. Η σοβαρότητα, η πολιτική πρόταση, συγκροτημένη, στιβαρή, με εισηγήσεις ρηξικέλευθες, με προτάσεις εφαρμόσιμες μα και ουσιαστικές είναι το αντίδοτο σε όλους αυτούς. Αυτός είναι και ο ρόλος του Δημοκρατικού Συναγερμού που στο επόμενο διάστημα πρέπει να τον εντατικοποιήσει αποδεικνύοντας πως παραμένει ο ενήλικας στο δωμάτιο. Η ηχηρή μειοψηφία θα συνεχίσει να κάνει θόρυβο. Χρειάζεται να κλείσουμε τα αφτιά μας και να επικεντρωθούμε στη σιωπηρή πλειοψηφία. Να λειτουργήσουμε ως ανάχωμα στη δημαγωγία και στον λαϊκισμό των νεοφερμένων μα και των παραδοσιακών, κομμάτων και προσώπων, που επιχειρούν να ρίξουν μαζί με την πολιτική και τη χώρα στα τάρταρα. Άλλωστε αυτός είναι ο διαχρονικός ρόλος της παράταξης μας. Αλίμονο αν δεν το πράξουμε.
Ο κ. Δημήτρης Δημητρίου είναι Βουλευτής Λευκωσίας ΔΗΣΥ, πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών twitter: @dmdemetriou
