ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Όχι άλλο εκφοβισμό παρακαλώ!

* Της Μαρίας Α. Στυλιανού

Kathimerini.com.cy

info@kathimerini.com.cy

Εκφοβισμός. Μια λέξη που δεν μ’ αρέσει. Το ξέρω, ούτε και σε σένα. Ούτε και σε κανένα μας. Σε ποιόν άραγε αρέσει κάτι, το οποίο έχει αρνητικό πρόσημο;

Εκφοβισμός, μια λέξη η οποία λειτουργεί ως καθρέφτης επάνω στον οποίο αντανακλούνται σε μεγάλο βαθμό οι αντικειμενικές αλήθειες των ανθρωπίνων σχέσεων του σήμερα.

Εκφοβισμός, μια λέξη η οποία δημιουργεί φόβο και μόνο στο άκουσμά της, γιατί αναμοχλεύει στην καρδιά επώδυνα συναισθήματα. Ειδικότερα, για όλους εκείνους τους ανθρώπους που βίωσαν ή θα βιώσουν τον εχθρό της υγιούς ανθρώπινης επικοινωνίας, που ακούει στον όνομα «εκφοβισμός».

Θα ήταν πολύ όμορφα να ήτανε μόνο μια λέξη που θα ανήκε ως σκιά μιας άλλης μακρινής εποχής. Δυστυχώς, η πραγματικότητα στην σύγχρονη εποχή που ζούμε έρχεται να μας διαψεύσει. Γιατί, όχι μόνο ενημερωνόμαστε πολύ συχνά για φαινόμενα εκφοβισμού από τα δελτία των ειδήσεων, από τον στενό κοινωνικό μας περίγυρο, από τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν πέσει και εκείνοι «θύματά» του, αλλά απειλεί όλους μας. Τον καθένα μας ξεχωριστά, σε καθημερινή βάση.
Με άλλα λόγια, ο κίνδυνος εκφοβισμού παραμονεύει και είναι πάντοτε ζωντανός, απειλώντας μας να τον βιώσουμε και εμείς οι ίδιοι σε κάποια στιγμή στην ζωή μας. Ο τρόπος με τον οποίο θα τον αντιμετωπίσουμε, εναπόκειται πάντα σε μας τους ίδιους.

Ας δούμε τί είναι ακριβώς ο εκφοβισμός. Εκφοβισμός αποτελεί εκείνη την απεχθή και ανεπίτρεπτη πρακτική συμπεριφοράς που θίγει, ταπεινώνει, απαξιώνει και εξευτελίζει πρώτα εκείνον που την υιοθετεί και εφαρμόζει στις διαπροσωπικές του σχέσεις.

Ο εκφοβισμός αιχμαλωτίζει τον ίδιο τον «θύτη», γιατί η επιθετικότητα της συμπεριφοράς του εκπηγάζει από τα δικά του επώδυνα, ανεπεξέργαστα συναισθήματα θυμού και φόβου, από τα δικά του ανεπούλωτα τραύματα και αθεράπευτα πάθη. Γι’ αυτό, άλλοτε ασυνείδητα και άλλοτε συνειδητά ο «θύτης» στρέφεται ενάντια στον απέναντι, στο διπλανό άνθρωπο για να τον πληγώσει. Στρέφεται ενάντια στον άλλο, γιατί τον βλέπει σαν «εχθρό» του.

Στην πραγματικότητα όμως, η όποια επαίσχυντη, απάνθρωπη, αναξιοπρεπή, εκφοβιστική και ταπεινωτική συμπεριφορά του «θύτη» στρέφεται ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. Το δηλητήριο της κακίας που εξωτερικεύεται από έναν τέτοιο άνθρωπο προς τον συνάνθρωπό του, επιστρέφει πάντοτε πίσω με μαθηματική ακρίβεια για να τον καθηλώσει ολόενα και πιο πολύ στην ψυχοπαθογία του. Υπό αυτή την οπτική, «ο θύτης» είναι «το πρώτο θύμα» της ίδιας της κακίας του. Ο φαύλος κύκλος διευρύνεται κι άλλο, καθώς το όποιο ψυχικό τραύμα «του θύτη» μεγεθύνεται μέσα από τις εκφοβιστικές συμπεριφορές και συνήθειές του, πληγώνοντας ανεπανόρθωτα και τους γύρω του.

Αυτός ο ταλαίπωρος άνθρωπος που προβαίνει σε εκφοβισμό, εάν έχει έστω και ένα μικρό υγιές κομμάτι στην ψυχή του, πολύ πιθανόν να τον κάνει να μετανοήσει για το κακό και την ψυχική ταλαιπωρία που επιφέρει εις βάρος των άλλων ανθρώπων. Ίσως αυτό το υγιές κομμάτι της συνείδησής του να τον κάνει να επανορθώσει έμπρακτα την βλάβη (συνήθως αφορά την ψυχική υγεία του άλλου) που προξένησε.

Δυστυχώς, δεν συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις εκφοβισμού, η ειλικρινής μετάνοια του «θύτη», γιατί απλούστα η συνείδηση έχει πωρωθεί και η καρδιά έχει σκληρυνθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν αναγνωρίζει την κακότητα των πράξεών του και των λοιπών εκδηλώσεων της συμπεριφοράς του.

Όμως, ενώσο ο φαύλος κύκλος του εκφοβισμού δεν αναχαιτίζεται από την κοινωνία των ανθρώπων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ολοένα και θα διαιωνίζεται. Αφενός, ενώσο δεν αναζητούμε την θεραπεία του εαυτού και των διαπροσωπικών μας σχέσεων μέσα από την αγάπη, την κατανόηση και την εγκάρδια συγχώρεση θα είναι μια υπαρκτή απειλή για την ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Αφετέρου, ενώσο δεν συγχωρούμε και συμβιβαζόμαστε στην σιωπή και την ανοχή, πάλι το πρόβλημα θα παραμένει εκεί, ορατό και άλυτο.

Στο σημείο αυτό, χρειάζεται να υπογραμμίσουμε ότι, η συγχώρεση δεν σημαίνει την δικαιολόγηση της κακής συμπεριφοράς που έγινε σε βάρος μας ή την προσποίηση ότι δεν έχει γίνει οτιδήποτε. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι είμαι υποχρεωμένος να συμβιώνω με τον άλλο που μου έκανε οποιαδήποτε κακό, χωρίς να βάζω όρια στην σχέση μου μαζί του, αφήνοντας τον εαυτό μου ευάλωτο και εκτεθειμένο σ’ ένα νέο κύκλο εκφοβισμών και ταπεινώσεων.

Συγχώρεση είναι η αληθινή ψυχική μας απελευθέρωση από οτιδήποτε μας οφείλει εκείνος που μας αδίκησε. Συγχώρεση είναι ουσιαστικά η ψυχική κατάσταση, η οποία ελευθερώνει τόσο εκείνον που συγχωρεί όσο και εκείνον που αδικεί. Συγχώρεση είναι να χωρέσουμε υπαρξιακά εκείνον τον άνθρωπο που μας ταλαιπώρησε ή μας αδίκησε, βάζοντας τον εαυτό μας στην ίδια θέση μαζί του, αφού και εμείς αδικήσουμε σίγουρα κάποιο ή κάποιους άλλους ανθρώπους σε κάποιο βαθμό και σε κάποια στιγμή της ζωής μας.

*Κοινονιολόγος

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Kathimerini.com.cy

Προσωπικότητες στην ''Κ'': Τελευταία Ενημέρωση

X