Του Ανδρέα Ανδρέου
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως οι πονοκέφαλοι του να ψάξεις, να βρεις και να αποφασίσεις να αγοράσεις ένα ακίνητο είναι πιο έντονοι όταν τα χρήματα είναι «no problem», δηλαδή … «λεφτά υπάρχουν». Ισχύει, ή μήπως αυτός που το λέει δεν ξέρει τι του γίνεται;
Κατ’ αρχάς η έννοια «χρήματα no problem» είναι απόλυτα σχετική. Μπορεί να έχω €100.000 να διαθέσω για αγορά ακινήτου, αλλά μπορεί και να έχω €500.000 ή €1 εκατ. για τον ίδιο σκοπό. Είναι οι πονοκέφαλοι οι ίδιοι στην κάθε περίπτωση; Και για να του βάλουμε λίγο αλάτι και πιπέρι παραπάνω, αλλάζει κάτι αν εμπλέκεται και δανεισμός;
Εγώ ισχυρίζομαι πως όσο πιο μικρό είναι το ποσό, τόσο λιγότεροι είναι οι πονοκέφαλοί μου ως προς τις επιλογές μου. Επιπλέον, αν υπάρχει και εμπλοκή δανεισμού, αυτοί ίσως είναι ακόμη λιγότεροι.
Ξεχάστε προς το παρόν την αγορά ακινήτου και σκεφτείτε την αγορά αυτοκινήτου. Αν το ποσό που διαθέτετε είναι μικρό, τότε υπάρχει πληθώρα επιλογών μοντέλων αυτοκινήτων να επιλέξετε. Και αυτό επειδή το μεγαλύτερο ποσοστό της ζήτησης επιζητεί μικρά και οικονομικά αυτοκίνητα και άρα οι εισαγωγείς, ανταποκρινόμενοι στη ζήτηση, εισάγουν πολυάριθμα μοντέλα και πολυάριθμα αυτοκίνητα από κάθε μοντέλο. Άρα εσείς πηγαίνετε μια βόλτα στους εισαγωγείς κάνετε ένα short list 2-3 αυτοκινήτων και αποφασίζετε με ποιο θα προχωρήσετε σε αγορά. Ο παράγοντας «τιμή» κάπου χάνεται μέσα στις επιλογές σας σαν τεκμήριο επειδή λόγω των πολυάριθμων αυτοκινήτων της συγκεκριμένης κατηγορίας οι τιμές κατά μέσο όρο είναι οι ίδιες, όπως και τα περιθώρια κέρδους του εισαγωγέα και άρα των περιθωρίων έκπτωσης. Αν την αγορά θα τη χρηματοδοτήσετε εν μέρει με δανεισμό, τότε ξέρετε εκ των προτέρων ποια είναι τα όρια χρηματοδότησής σας σύμφωνα και με την οικονομική σας δυνατότητα και άρα ξέρετε εκ των προτέρων πως δεν πρέπει να κοιτάζετε πέραν κάποιας κατηγορίας. Άρα, λιγότεροι πονοκέφαλοι.
Αν τώρα το μπάτζετ σας για αγορά αυτοκινήτου είναι πολύ μεγάλο τα πράγματα αλλάζουν. Ξεκινάτε με το δεδομένο ότι θα κινηθείτε ανάμεσα στις κορυφαίες κατηγορίες. Και κάπου εκεί ξεκινάνε τα δύσκολα: SUV, σαλούν, κουπέ, κάμπριο ή ρόουντστερ; Τι πραγματικές ανάγκες έχω; Τι επίπεδα άνεσης επιζητώ; Τι αξιοπιστία έχει το καθένα; Τι σέρβις παρέχει η αντιπροσωπία; Θα είμαι μήπως συνέχεια στο γκαράζ και να ξοδεύω χιλιάδες να το συντηρώ; Καινούργιο ή μεταχειρισμένο; Και καλά θα δώσω τόσες χιλιάδες σε λαμαρίνες να πάρω μεταχειρισμένο και να μην είναι στο 100% του γούστου μου; Από την άλλη άμα ρούφηξε ο άλλος τη μείωση στην τιμή, μήπως εγώ τελικά κάνω καλή κίνηση με το να προχωρήσω σε μεταχειρισμένο; Ναι αλλά το καινούργιο έχει τις εγγυήσεις του και το στήνεις όπως θες… Τα οδηγείς όλα. Το ένα συνδυάζει άνεση και δύναμη. Το άλλο πολυτέλεια και ίματζ. Το άλλο γαντζώνει πάνω στον δρόμο και στις στροφές και σταματά σαν F-14 Tomcat πάνω σε αεροπλανοφόρο…
Με τόσες εκατοντάδες πράγματα να γυροφέρνουν στο κεφάλι σου είσαι σε μια μόνιμη ημικρανική κατάσταση μέχρι να αποφασίσεις. Και ενδεχομένως πάντοτε θα σκέφτεσαι αν έκανες τη σωστή επιλογή.
Αν έχεις λοιπόν €100.000 για αγορά ακινήτου, τότε ξέρεις εκ των προτέρων πως οι επιλογές σου είναι πολυάριθμες και οι απαιτήσεις σου χαλαρές. Θα βρεις αυτό που σου βάζει τα περισσότερα «ν» στα κουτάκια σου και θα προχωρήσεις. Αν στην πορεία δεν σου κάνει για να μένεις εσύ μέσα, πιο εύκολα το πουλάς ή το ενοικιάζεις. Σαφώς δεν θα πονοκεφαλιάσεις.
Αν όμως έχεις €1 εκατ. για να αγοράσεις – ας πούμε ένα οικόπεδο για να κτίσεις το σπίτι σου – τότε τα πράγματα αλλάζουν. Το θέλεις σε μια από τρεις περιοχές το πολύ που προκαθορίζεις και μάλιστα με αυστηρό τρόπο επειδή όλες οι άλλες δεν σου κάνουν και που αν παρεκκλίνεις, οι άλλοι θα σου πουν «μα πού επήες τζιαι εμπήχτηκες τζει μέσα;». Θα ήταν καλά να εφάπτεται σε χώρο πρασίνου, ο οποίος να είναι πραγματικός χώρος πρασίνου και όχι απλώς μια αλάνα που πετά τον καναπέ της πεθεράς του ο γείτονας. Θέλεις να ξέρεις ποιου είναι το διπλανό οικόπεδο και τι μπορεί να κτίσει μέσα ο άλλος στο μέλλον… Μπας και σου σηκώσει μια πολυκατοικία και σε βλέπουν να «πιτσιαλίζεις» μέσα στην πισίνα σου.
Αν δεν θέλεις να αγοράσεις σπίτι, τότε οι ημικρανίες εξελίσσονται σε κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και η οσφυαλγία κάνει πάρτυ σε ολόκληρο το μυϊκό σύστημα. Η επιλογή δεν είναι απλώς καινούργιο ή μεταχειρισμένο. Αν είναι μεταχειρισμένο πάμε πίσω ανά πενταετία. Και δεν πάμε πίσω μόνο ανά πενταετία, αλλά θέλουμε να ξέρουμε τι «αρχιτεκτονιές» θα πρέπει να έχει… Θα πρέπει να αφήσω μόνο τους τέσσερις τοίχους και να το ξαναστήσω; Θέλω κεραμίδι ή είναι πασέ; Αν είναι καινούργιο, ποιος το κτίζει και αν έκανε και άλλα σπίτια ή αν είναι το πρώτο του και ποιος είναι ο αρχιτέκτονας...
Από την άλλη, θα δώσω τόσα λεφτά. Γίνεται να μην είναι του γούστου μου; Και αν αύριο δεν μου αρέσει, μπορώ να το πουλήσω ή θα μου μείνει «αγγονί»; Αν κάτι πάει στραβά θα μπορώ να το συντηρώ; Όπως βλέπετε στα ψηλά δώματα των αξιών, οι πονοκέφαλοι είναι όντως περισσότεροι. Άρα αυτός που το ισχυρίστηκε, εμένα προσωπικά με βρίσκει σύμφωνο. Εσάς;
