Του Απόστολου Κουρουπάκη
Θα ήθελα να σταθώ, παραβλέποντας τον τόνο και το ύφος, σε μία μόνο πρόταση της απάντησης του υπουργού Εσωτερικών Νίκου Νουρή στην Κατερίνα Ηλιάδη για το ρεπορτάζ της στην εφημερίδα «Πολίτης» την προηγούμενη εβδομάδα, σχετικά με τη μεταχείριση των προσφύγων που καταφθάνουν μέσω θαλάσσης στην Κυπριακή ∆ημοκρατία. Η πρόταση αυτή είναι «Συστηματικά και καθημερινά μας προωθεί [σ.σ. το τέρας (sic)] εκατοντάδες παράτυπους μετανάστες αλλοιώνοντας ακόμα και την φυσιογνωμία των χωριών μας». Ανεξαρτήτως ποιος είναι το τέρας, αυτό που εγώ σημειώνω είναι η έγνοια του υπουργού για τη φυσιογνωμία των χωριών μας και η ανησυχία του για την αλλοίωσή της. Τι σημαίνει αλλοίωση της φυσιογνωμίας των χωριών μας από τους μετανάστες; Τι κάνουν που αλλοιώνει τον χαρακτήρα των χωριών μας; Επειδή υπάρχουν; Θέλω να πιστεύω πως όχι. Σκέφτηκε ο κ. υπουργός τι σημαίνει αλλοίωση φυσιογνωμίας;
∆ηλαδή, οι ορεινές και άλλες κοινότητες που είναι γεμάτες εργάτες γης και οικιακές βοηθούς, που κάνουν δουλειές που εμείς ούτε καν φανταζόμαστε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε, δεν αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία των χωριών μας ή δεν μας ενδιαφέρει γιατί έχουν χαρτιά και ανακυκλώνονται, άρα δεν προλαβαίνουν να πραγματοποιήσουν τα δόλια σχέδιά τους; Λοιπόν, η φυσιογνωμία των χωριών μας δεν απειλείται από την παρουσία μη γηγενών, άρα το να ανησυχούμε για το πρόβλημα, όταν αυτό δεν είναι ουσιαστικό, για εμένα τουλάχιστον είναι ψευδεπίγραφη ανησυχία και απευθύνεται δολίως στο θυμικό απλών ανθρώπων, στοχεύοντας σε μικροπολιτικά κέρδη.
Σαφώς και η γκετοποίηση δεν είναι καλό πράγμα, για κανέναν άνθρωπο και για καμία κοινότητα ανθρώπων, αλλά για να μην υπάρχει γκετοποίηση θα πρέπει η Πολιτεία να εξασφαλίσει τα εργαλεία εκείνα που δεν θα επιτρέπουν την παραμονή των αιτητών ασύλου σε κατάσταση πουργκατορίου, που μάλλον οδηγεί στην κόλαση. Θα πρέπει το κράτος να μπορεί να διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όσους/ες έρχονται στα εδάφη της και να ακολουθεί πιστά τις διεθνείς σχετικές συμβάσεις, πάση θυσία. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζει και να πατάσσει όσους και όσες προς ίδιον οικονομικό όφελος εκμεταλλεύονται την ανάγκη του άλλου. Να μπορεί να αρνείται την παραχώρηση ασύλου σε όσους δεν το δικαιούνται, και να το παρέχει σε όσους το έχουν ανάγκη.
Και για να μην παρεξηγηθούμε, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να θεωρεί το μεταναστευτικό εύκολο θέμα, σαφώς και η Κυπριακή ∆ημοκρατία πιέζεται και ίσως έχει φτάσει στα όριά της, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να παραβλέπεται η ανθρωπιστική διάσταση της κατάστασης, και είναι ευθύνη του κράτους να τη διαχειριστεί προς όφελος όλων, μεταναστών/προσφύγων και των πολιτών του.
Καλό θα ήταν να ανησυχεί ο κ. υπουργός για την αλλοίωση της φυσιογνωμίας άλλων περισσότερο προβεβλημένων τοποθεσιών, όπου γεροί πορτοφολάδες εν είδει λεσεψιανών μεταναστών τις κατακυριεύουν, αυτοί δεν μας ανησυχούν; Οι «διαβατηριακοί» μετανάστες δεν αλλοιώνουν το όνομα της χώρας; Αγάλματα όπως αυτά της Ξυλοφάγου δεν αλλοιώνουν και εμπαίζουν το όνομα των χωριών μας; Οι πύργοι και οι ανεξέλεγκτες καθ’ ύψος αναπτύξεις δεν αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία των πόλεών μας;
Αν έχουμε έγνοια να μην αλλοιωθεί ο πολιτισμός μας στις κοινότητες θα πρέπει να αρχίσουμε να ασχολούμαστε μαζί του συστηματικά, όχι μόνο κάθε καλοκαίρι στα λογής-λογής φεστιβάλ, αλλά σε κάθε περίσταση. Μερικά μόνο παραδείγματα του πώς θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε τη φυσιογνωμία των χωριών μας είναι η ανάπτυξη ποικίλων πολιτιστικών δράσεων που θα βοηθήσουν –όσο γίνεται– τους κατοίκους να παραμείνουν στους τόπους τους ή άλλους να τολμήσουν την αποκέντρωση, είναι ενίσχυση θεσμών όπως αυτός του «Εκτός Έδρας» του ΘΟΚ, την προηγούμενη εβδομάδα για παράδειγμα βρέθηκα στον Πεδουλά για να καλύψω την περιοδεία της παράστασης «Ντα» στο πλαίσιο της δράσης του Οργανισμού και είδα τη δίψα των κατοίκων για ψυχαγωγία, το ίδιο συμβαίνει και σε πλείστες άλλες κοινότητες, απομακρυσμένες ή μη. ∆ράσεις όπως αυτή της Υπηρεσίας Χειροτεχνίας με την έναρξη εργαστηρίων κεντητικής λευκαρίτικου.
Όταν ενέργειες όπως οι παραπάνω και άλλες αρχίσουν να γίνονται καθεστώς, όταν οι επιτήδειοι, του λευκού κολλάρου ή δήθεν τάχα μου κολλεγιάρχες, αρχίσουν να βλέπουν την κόκκινη κάρτα για τις έκνομες ενέργειές τους, όταν εμείς οι ίδιοι αρχίσουμε να σεβόμαστε τη φυσιογνωμία των χωριών και των πόλεών μας, και δεν χτίζουμε όπου έχει άπλα, και αρχίσουμε στα σοβαρά να μιλάμε για τον πολιτισμό μας, τότε και μόνο τότε να έχουμε να μούτρα να μιλάμε για τον πολιτισμό που μας τον αλλοιώνουν με πρόγραμμα κάποιοι άλλοι. ∆εν θέλω να μας στεναχωρήσω, αλλά τα καταφέρνουμε και μόνοι μας.
