Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πολύ συχνά ακούω τη φράση εθνική ενότητα και πρέπει να είμαστε ενωμένοι, ή το αρχαιοπρεπές «Η ισχύς εν τη ενώσει», ακόμα και το πιο μαζικό «Όλοι μαζί μπορούμε» και άλλα πολλά παρόμοια. Αυτές τις φράσεις τις λένε όλοι, κυρίως οι πολιτικοί, αλλά δεν είναι αποκλειστικό προνόμιό τους, όλοι και όλες μιλάνε για ενότητα, για συστρατεύσεις και το επίρρημα μαζί γίνεται κοινός παρονομαστής. Βέβαια, στο τέλος της ημέρας το μαζί μπορεί να σημαίνει πολλά, μαζί τα φάγαμε, μαζί τα κουκουλώσαμε, μαζί τα υφάναμε και τα κάναμε σαλάτα, και άλλα παρόμοια. Φυσικά, σπανίως δίνουμε αρνητική έννοια στο επίρρημα μαζί, συνήθως προτάσσουμε τη θετική του πλευρά.
Όπως για τις Τέχνες, νομίζουμε ότι οι τέχνες και οι άνθρωποι που τις υπηρετούν είναι κάτι μαγικό, κάτι αέρινο και πέραν από τον κόσμο τούτο. Πρέπει να είσαι απόφοιτος/η ή του καλύτερου πανεπιστημίου ή Σχολής Καλών Τεχνών ή να έχεις σπουδάσει τη φιλοσοφία του κόσμου τούτου στο πεζοδρόμιο, στο σανίδι, στη σκηνή, να έχεις υπάρξει καταραμένος ποιητής, ένας θεατρίνος στα μπουλούκια, και μετά η δόξα έρχεται από μόνη της. ∆υσκολευόμαστε να αποδομήσουμε προσωπικότητες, αλλά δεν έχουμε και πολλούς ενδοιασμούς να φτιάξουμε ήρωες και μετά, αν παραστεί ανάγκη, να τους κατακρημνίσουμε. Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου, θα μου πείτε, και ίσως να έχετε δίκιο. Ο άνθρωπος θέλει νοερούς ηγέτες, αποζητάει πνευματικούς ταγούς, κάποιους που τάχατες καταλαβαίνουν περισσότερα από εμάς, ανθρώπους που διεκδικούν περισσότερα για εμάς, και εμείς μαζί τους να φωνάζουμε για το δίκιο μας, για τις ελευθερίες μας. Αυτό το μαζί «τους» είναι που με ενοχλεί, αυτό το περίεργο δυικό σχήμα ιδιώτη-δημοσίου προσώπου. Θέλουμε πάντα ένα «τους», έναν πιο πάνω από εμάς για να μπορούμε να ενταχθούμε κάπου, όσοι δεν είναι μαζί «τους», άρα μαζί «μας» είναι κάτι άλλο, κάτι ξένο από τη δική μας φιλοσοφία και σε χρόνο αστραπιαίο έχουμε το «εμείς» και το «εσείς», δηλαδή δύο «μαζί».
Ξέρω πολύ καλά ότι το «όλοι μαζί» είναι ουτοπικό, και για αυτό δεν του δίνω ιδιαίτερη αξία, προσοχή, όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι επιθυμώ το «μόνος/η» και τον ιδιωτισμό, όχι, σε καμία περίπτωση. Αυτό που θέλω εγώ είναι υγιείς συνεργασίες και δραστηριότητες, αντίλογο και αντίδραση μέσα από έναν κοινό στόχο. Οι ακραίες φωνές και στάσεις να είστε σίγουροι και σίγουρες ότι μπορούν να απομονωθούν και να ανακρούσουν πρύμναν όταν δουν μπροστά τους συμπαγή μέτωπα αντικειμενικών ηθικών και κοινωνικών αξιών, έστω και αν αυτά δεν είναι από την ίδια μήτρα γεννημένα. Το άδικον, λένε, ουκ ευλογείται, έλα μου όμως που και αυτό ευλογείται, όταν αυτό διαπράττεται από πολλούς μαζί, άρα στόχος μας θα πρέπει να είναι όχι να μην υπάρχει άδικο, είναι φενάκη να το υποσχεθεί κάποιος, αλλά να μην υπάρχουν πολλοί που να το ευλογούν και να το αναβαπτίζουν σε δημόσιο συμφέρον, σε εθνική επιταγή, σε ανάγκη. Όσα περισσότερα μαζί, λοιπόν, μπορούμε να δημιουργήσουμε, καλλιεργώντας τη διαφορετικότητα αυτών των μαζί, τόσο το καλύτερο. Οι μονολιθικές κοινωνίες ποτέ και πουθενά δεν ευδοκίμησαν και δεν ευτύχησαν να μακροημερεύσουν.
Για όλα τα παραπάνω να σας δώσω ένα παράδειγμα. Ανακοινώθηκε πριν από μερικές ημέρες το πρόγραμμα των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, που υποτίθεται ότι είναι ευκαιρία να δείξει ο απανταχού ελληνισμός την ενότητά του και τους αγώνες του για τον κοινό στόχο αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού και της δημιουργίας ενός έθνους κράτους. Όπως λέει και ο ποιητής και η Κύπρος «είσεν το μερτικόν της […]» και αποφασίσαμε να το εορτάσουμε και εδώ, και καλά κάναμε. Μετά βασάνων πολλών φτιάχτηκε ένα πρόγραμμα από την Επιτροπή του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, φυσικά ξεχωριστές εκδηλώσεις θα κάνει και η Μονή Μαχαιρά και η Αρχιεπισκοπή και δεν ξέρω αν θα κάνει κάτι και ο ∆ήμος Λευκωσίας. Γενικά, εκδηλώσεις κατά το δοκούν και κατά τα ειωθότα. Πού είναι το Κρατικό Αρχείο, πού είναι το Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών, πού είναι τα μουσεία μας, που είναι η Ένωση ∆ήμων και Κοινοτήτων, κατεχόμενων και ελεύθερων, το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών; Ουσιαστικά στους εορτασμούς συμμετέχουν η Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου, τα Μουσείο Παγκυπρίου Γυμνασίου, και ο ∆ήμος Στροβόλου. Α! και παρεμφερώς το Οινοποιείο Οίνου Γη, Όμοδος, το Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959 και ο ∆ήμος Αγίας Νάπας. Καταλάβατε γιατί το μαζί είναι και λίγο φερετζές
