Της Μαρίνας Οικονομίδου
Λίγους μήνες μετά τις ευρωεκλογές του 2019, είχε ανοίξει δημοσίως στο ΑΚΕΛ συζήτηση για το τι πάει λάθος και γιατί η βάση του απομακρύνεται ολοένα από το κόμμα. Ήταν το μικρόβιο του παραγοντισμού, απαντούσαν κοφτά πρωτοκλασάτα στελέχη, που εξηγούσαν πως βρήκε πρόσφορο έδαφος στην Αριστερά και θα έπρεπε να κτυπηθεί στη ρίζα του. «Ο κόσμος που ανήκει στην Αριστερά και το ΑΚΕΛ» έλεγε τότε ο Νεοκλής Συλικιώτης «έμαθε να δουλεύει χωρίς να προσβλέπει σε αξιώματα, αλλά εργάζεται σκληρά στη βάση των αρχών και της ιδεολογίας μας. Όταν εντοπίζει ιδιοτέλεια και προσπάθεια κάποιων να αποκομίσουν προσωπικό όφελος, τότε πάνε σπίτι τους, γιατί δεν έχουν λόγο να είναι εκεί για να ικανοποιούνται οι φιλοδοξίες κάποιων».
Η λύση λοιπόν ήταν μία: ένας κώδικας συμπεριφοράς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που θα απαγορεύει πληρωμένες διαφημίσεις, θα «φιλτράρει» φωτογραφίες, βίντεο και αναρτήσεις, ούτως ώστε να μην αυτοπροβάλλονται τα στελέχη, αλλά να προωθείται μόνο η δράση και οι θέσεις του κόμματος.
Έτσι, λοιπόν, ενώ στα υπόλοιπα αστικά κόμματα, στελέχη και εν δυνάμει υποψήφιοι αύξαναν τους ακόλουθούς τους, παρουσίαζαν από νωρίς το έργο, τις θέσεις και τις δημόσιες τοποθετήσεις τους μέσω των λογαριασμών τους, προσελκύοντας και κόσμο και ψηφοφόρους, στην Εζεκία Παπαϊωάννου συζητούσαν αν πρέπει τα στελέχη να έχουν σελίδες με ακόλουθους ή να περιορίζονται σε ένα μετρημένο και εν πολλοίς ανενεργό προφίλ.
Όμως η ίδια η ζωή ανέτρεψε τα όποια διλήμματα και τις συστολές των ΑΚΕΛικών στελεχών, καθώς κατέδειξε με την έξαρση της πανδημίας πόσο εκτός πραγματικότητας ήταν όλη αυτή η συζήτηση. Εκτός συζήτησης γιατί με την πανδημία να κλείνει τους πολίτες στο σπίτι, το μόνο μέσο επαφής των κομμάτων δεν ήταν οι κομματικές ομάδες βάσης, οι συναντήσεις στις λαϊκές οργανώσεις, αλλά η διαδικτυακή επαφή. Η διαδικτυακή επαφή, την οποία η Εζεκία Παπαϊωάννου έβλεπε με καχυποψία και ήθελε να την περιορίσει. Και αν χρησιμοποιούσαν τον μισό χρόνο από αυτόν που χρησιμοποίησαν για να καρφώνουν ο ένας τον άλλο, να βγάζουν κώδικες και να κάνουν λαϊκά δικαστήρια ίσως να αντιλαμβάνονταν τι έπαιζε με τη Δρομολαξιά. Θα καταλάβαιναν και τι διαμειβόταν στην Αμμόχωστο με την περίπτωση Τζιοβάνη. Ίσως αντί να κατασκόπευαν τις αναρτήσεις, τις φωτογραφίες και ποιος μιλά με ποιον να κατάρτιζαν και μία ολοκληρωμένη πολιτική διακυβέρνησης. Αυτά είναι που στοίχισαν στο ΑΚΕΛ και το τσουβαλιάζουν με όλα τα υπόλοιπα κόμματα.
Σήμερα το κόμμα βρίσκεται στο κρισιμότερο σταυροδρόμι του. Θα πρέπει να αποφασίσει τι κόμμα θέλει να είναι και να εκλέξει τον νέο ηγέτη του. Έναν νέο ηγέτη, που είτε θα πάρει την Αριστερά στη νέα εποχή, είτε θα την οδηγήσει στη συρρίκνωση με την «ιδεολογική καθαρότητα» που διακηρύττουν εδώ και καιρό κάποιοι.
Ακριβώς επειδή το κόμμα της Αριστεράς δεν έχει να πάει πιο κάτω από αυτό που βρίσκεται σε θέμα εκλογικών ποσοστών, θα αναμέναμε τολμηρές αποφάσεις και άνοιγμα στην κοινωνία. Όσα διαβάζουμε για την ασημαντότητα του αστικού κοινοβουλίου από εκλεγμένους βουλευτές του ΑΚΕΛ είναι απλώς γραφικά για ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία. Και τα όσα καταγράφονται βεβαίως στον προσυνεδριακό διάλογο, περί τιμωρίας στελεχών που είχαν μονοσταυρίες με αποκλεισμό από δημόσια αξιώματα, δημιουργίας επιτροπών δεοντολογίας που «θα παρακολουθεί τη συμπεριφορά των μελών» μόνο τρόμο προκαλεί για το μέλλον του ΑΚΕΛ και τα μυαλά κάποιων. Η κοινωνία εξελίσσεται, τα δεδομένα αλλάζουν και η διαλεκτική που κατά τα άλλα διακηρύττουν δεν επιτρέπει να αγνοούνται όλα αυτά.
Το ΑΚΕΛ δεν έχει την ευχέρεια να είναι ένα κόμμα «κλειστό κλαμπ» όπου ούτε καν τα μέλη του κόμματος γνωρίζουν μετά βεβαιότητας ποιοι θα είναι υποψήφιοι για την ηγεσία. Και το λυπηρό βεβαίως είναι πως ούτε οι δύο δελφίνοι Στεφάνου και Λουκαΐδης έχουν μέχρι τώρα κάνει κάτι για να αποδείξουν πως έχουν και το κόκκαλο και την τόλμη για γερές αλλαγές. Είδαμε πολλές φορές να συναινούν με πολιτικές που όζουν δογματισμό, που θυμίζουν ένα μοντέλο Σοβιετικής Ένωσης. Πλέον είναι καιρός για νέα βήματα που δεν θα αλλάξουν την ταυτότητα του κόμματος, αλλά θα το προσαρμόσουν στις νέες απαιτήσεις της κοινωνίας. Ας ελπίσουμε πως από τη Δευτέρα θα δούμε να δημιουργείται ο απαραίτητος σπόνδυλος στον νέο ηγέτη. Διαφορετικά, αν συνεχίσουν να έχουν τη νοοτροπία ενός μικρού κόμματος, που τον διακατέχει ο σεκταρισμός, πολύ φοβούμαστε –και φοβούμαστε πρωτίστως για τη δημοκρατία και για την ποιότητα του πολιτικού συστήματος– πως θα μετατραπεί και σε θέμα ποσοστών σε ένα μικρό δογματικό κόμμα, χωρίς ουσιαστική παρέμβαση στην κοινωνία.
