Της Μαρίνας Οικονομίδου
Την ώρα που και ο τελευταίος φυγόδικος της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής, Γιάννης Λαγός, περνούσε με χειροπέδες το κατώφλι της φυλακής, ο πρόεδρος του ΕΛΑΜ Χρίστος Χρίστου απαρνιόταν με κάθε φυσικότητα την όποια σχέση είχε τόσο ο ίδιος όσο και το ΕΛΑΜ μαζί με τη φασιστική οργάνωση. «Από το 2019 έχουμε διακόψει κάθε επαφή και σχέση με τη Χρυσή Αυγή», ξεκαθάριζε στο πάνελ του ΣΙΓΜΑ και με ένταση υποστήριζε πως δεν μπορεί ο ίδιος και το κόμμα του να ευθύνονται για πράξεις και συμπεριφορές «κομμάτων σε άλλες χώρες».
Ο πρόεδρος του ΕΛΑΜ –«καλά το πρόεδρος είναι τυπικό. Για να αναγνωριστεί το κόμμα έπρεπε να έχει πρόεδρο» όπως αποκάλυπτε, αναφερόμενος στον Χρίστο Χρίστου, ο Ηλίας Κασιδιάρης– είχε μία μακρά και γνωστή πορεία στην «άλλη χώρα» και στο «άλλο» κόμμα του οποίου για πράξεις και συμπεριφορές δεν είναι υπόλογος όπως υποστηρίζει σήμερα. Όσο, λοιπόν, η Χρυσή Αυγή δράκιαζε στην Ελλάδα, όσο επιδιδόταν σε ρατσιστικές επιθέσεις, σε ξενοφοβική ρητορική και ανέπτυσσε εγκληματική δραστηριότητα που έφτανε μέχρι και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο Χρίστος Χρίστου, πρώην φρουρός του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, καμάρωνε και δήλωνε μετά βεβαιότητας, πως ο Νίκος Μιχαλολιάκος είναι ο πιο έντιμος και ο πιο πατριώτης πολιτικός που γνώριζε. Έβαζε μάλιστα το χέρι του στη φωτιά πως η Χρυσή Αυγή είναι πεντακάθαρη. Σε αυτό το μοτίβο, σειρά πρωτοκλασάτων στελεχών του ακροδεξιού κόμματος, σουλάτσαρε στο οίκημα της Χρυσής Αυγής και παρέλαυνε στα διαδικτυακά βίντεο των Ηλία Κασιδιάρη και Ουρανίας Μιχαλολιάκου, μιλώντας για τον εθνικισμό, ακόμη και μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Και παρά την εμφανή διασύνδεση των δύο κομμάτων, αυτή η θρασύδειλη μεταστροφή έγινε ευκόλως αποδεκτή από το σύστημα. Η κυπριακή δικαιοσύνη δεν είδε και δεν άκουσε όσα αποτρόπαια ακούγονταν στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Ούτε έλεγξε ως όφειλε τις σχέσεις των δύο ακροδεξιών κομμάτων. Δεν ήταν κακά παιδιά υποστήριζαν κύκλοι του πολιτικού συστήματος, ενώ ο αρχιεπίσκοπος εξέφραζε την ικανοποίησή του, όταν εισήλθαν στη Βουλή. Κάποιοι κομματικοί σχηματισμοί βρέθηκαν χέρι με χέρι μαζί τους σε πορείες και ψήφιζαν κοινές προτάσεις νόμου, θεωρώντας πως η ύπαρξή τους ωφελεί, άλλοι συζήτησαν μαζί τους για τις προεδρικές του 2018, ενώ ο ΔΗΣΥ θεωρήθηκε πως θα είναι μια χρυσή εφεδρεία για να περνά νομοσχέδια, ωσάν να επρόκειτο για κανονικό πολιτικό σχηματισμό. Μόνο όταν στις ευρωεκλογές του 2019 άρχισαν να απειλούνται διάφοροι από τη δυναμική που αποκτούσαν θυμήθηκαν να κάνουν αντιφασιστικό αγώνα. Έναν αντιφασιστικό αγώνα τον οποίο έκλεισαν στο συρτάρι την επόμενη μέρα των ευρωεκλογών. Όχι γιατί το ΕΛΑΜ νικήθηκε. Είχε αρχίσει να γιγαντώνεται άλλωστε λαμβάνοντας ποσοστό 8,25%, ασχέτως αν δεν μπήκε στην ευρωβουλή. Είχε μπει στο συρτάρι, γιατί ο αντιφασισμός δεν τους αφορούσε πλέον.
Στον εκτροχιασμό της δημοκρατίας ποιος ήταν ο ρόλος του Δημοκρατικού Συναγερμού που προειδοποιεί σήμερα για βουλή Βαβέλ και ανεύθυνο λαϊκισμό; Η απόλυτη σιωπή. Όταν μάλιστα τους ζητούσαμε να σχολιάσουν τη σύνδεση ΕΛΑΜ με το νεοναζιστικό κόμμα στη Γερμανία, μας συνέδεαν με Κάιρο. Θα τους ηρωοποιήσουμε έλεγαν και την ίδια στιγμή στελέχη τους χρησιμοποιούσαν ακριβώς την ίδια ρητορική. Ξενοφοβία, ρατσισμό συρματοπλέγματα και μπόλικο ανέξοδο πατριωτισμό. Θεωρούσαν πως με αυτόν ακριβώς τον τρόπο θα έφερναν πίσω τους δυσαρεστημένους Συναγερμικούς που έχουν πλέον βρει στέγη στο ΕΛΑΜ.
Όμως ο φασισμός δεν ξεριζώνεται με την ίδια πιο λάιτ εκδοχή. Δεν ξεριζώνεται με το να θωπεύεις τα αφτιά και τα χειρότερα ένστικτα των πολιτών. Με αυτόν τον τρόπο, γιγαντώνεται. Ο φασισμός ξεριζώνεται με πολιτική υπευθυνότητα, συνέπεια πράξεων και κυρίως με τη γλώσσα της αλήθειας στον κάθε ψηφοφόρο.
Όσο λοιπόν δεν μιλούν για τον ελέφαντα στο δωμάτιο και περιορίζουν την εκστρατεία τους στο να αναγάγουν τον συναγερμικό Μάκη και τα εξώφυλλα του Κήρυκα στο κύριο πολιτικό τους διακύβευμα, να μην ξαφνιάζονται για την αποστροφή του κόσμου στην πολιτική. Και επειδή το πολιτικό μας σύστημα αυτή τη στιγμή δεν είναι και ό,τι πιο σοβαρό, η ψήφος στο ΕΛΑΜ δεν αποτελεί δικαιολογία για κανέναν από μας. Η λύση στη δική τους ανεπάρκεια, δεν είναι να ψηφίσουμε ό,τι πιο σκοταδιστικό και μισάνθρωπο υπάρχει. Γιατί πλέον ξέρουμε καλά τι ακριβώς πρεσβεύουν και γινόμαστε συνένοχοι στο χειρότερο έγκλημα. Αυτό της κανονικοποίησης του φασισμού, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για το μέλλον.
