ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

ΑΚΕΛ ενώπιον διλημμάτων

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Της Μαρίνας Οικονομίδου

economidoum@kathimerini.com.cy

Το 1996 ο Ρομάνο Πρόντι είχε μόλις κερδίσει τις εκλογές στην Ιταλία και η Αριστερά αναλάμβανε για πρώτη φορά την εξουσία. Ο Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, διάδοχος του Ρομάνο Πρόντι στην πρωθυπουργία, ανέβαινε στην εξέδρα να μιλήσει κατά τη διάρκεια πανηγυρισμών στην Πιάτσα ντελ Πόπολο, όταν μία γυναίκα τον άρπαξε από το μπράτσο και του είπε «Σύντροφε Μάσσιμο, τώρα ναι, θα κάνουμε μια δυνατή αντιπολίτευση». Αυτό το περιστατικό ανέφερε σε αρθρογραφία πριν από μερικά χρόνια ο Ουμπέρτο Έκο, θέλοντας να καταγράψει με τον πιο γλαφυρό τρόπο την ιστορία της ευρωπαϊκής Αριστεράς, η οποία για περισσότερα από εκατόν πενήντα χρόνια έζησε σαν αντιπολιτευτική δύναμη και αρνείτο επίμονα την γοητεία της εξουσίας.

Η ιστορία της Αριστεράς στην Ιταλία, αλλά και γενικότερα η ιστορία της ευρωπαϊκής Αριστεράς σίγουρα δεν συνδέεται με αυτήν του ΑΚΕΛ. Το κόμμα έχει καταφέρει να καθορίσει τη δική του πορεία, αρνούμενο να ακολουθήσει τον ριζοσπαστικό ρομαντισμό, ενίοτε και την πολιτική αφέλεια άλλων κομμουνιστικών κομμάτων, καταφέρνοντας με σταθερά βήματα να ανατρέψει την για χρόνια επικρατούσα άποψη ότι η Αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει.

Ήταν το 2001, όταν το ΑΚΕΛ έβγαινε με το σύνθημα «της Κύπρου η καρδιά κτυπά Αριστερά». Ένα πολιτικό σύνθημα με νόημα και βάθος, καθώς έδειχνε τις καθαρές προθέσεις του κόμματος της Αριστεράς, να θέσει εκείνες τις ιδεολογικοπολιτικές βάσεις που θα του επιτρέψουν να ανέλθει στην εξουσία, για πρώτη φορά με δικό του υποψήφιο.

Πράγματι, εκείνη τη χρονιά, το ΑΚΕΛ άρχισε να πρωταγωνιστεί σε συνεργασίες, απομόνωσε τον ΔΗΣΥ και συνεπώς τη Δεξιά που είχε συνηθίσει να αποτελεί μέρος της εξουσίας. Άρχισε να εμπεδώνει στο υποσυνείδητο μιας καχύποπτης μερίδας Κυπρίων ψηφοφόρων πως το ΑΚΕΛ μπορεί να κυβερνήσει και πως η κυπριακή κοινωνία μπορεί να στραφεί σε μία πιο αριστεροκεντρική προσέγγιση, εγκαταλείποντας το «κατεστημένο της Δεξιάς». Κατάφερε, λοιπόν, για πρώτη φορά να εκλέξει τον ηγέτη του Δημήτρη Χριστόφια πρόεδρο της Βουλής και να θέσει τις βάσεις για το 2008. Πέτυχε στη συνέχεια, σε έναν μαραθώνιο αγώνα δρόμου να αποενεχοποιήσει την αριστερά στην εξουσία και να περάσει το μήνυμα πως το ΑΚΕΛ θα αγωνιστεί για μία δίκαιη κοινωνία.

Πέρασαν εννέα χρόνια από την άνοδο του ΑΚΕΛ στην εξουσία και γεγονότα έφθειραν ανεπανόρθωτα το κόμμα και προκάλεσαν πληγές που υπάρχουν ακόμη και σήμερα στο κόμμα της Αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο ότι το κόμμα καταγράφει σημαντικές ποσοστιαίες απώλειες κατά τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

Οι επόμενοι μήνες θεωρούνται ιδιαίτερα κρίσιμοι για την Αριστερά στην Κύπρο. Το κόμμα θα πρέπει να αποφασίσει αν θέλει όντως να βάλει ξανά εκείνες τις βάσεις ούτως ώστε να ανέλθει στην εξουσία ή αν θα προτιμήσει την ασφαλή οδό άλλων κομμάτων της ευρωπαϊκής Αριστεράς, αυτή της απλής διαμαρτυρίας.

Η ιστορία του ΑΚΕΛ δεν τον θέλει απλό παρατηρητή των κρίσιμων στιγμών που έρχονται, ιδιαίτερα σε ό,τι έχει να κάνει με το Κυπριακό. Θα πρέπει συνεπώς να λάβει σοβαρές αποφάσεις. Το κόμμα, δεν έχει την ευχέρεια για ακόμη μία υποψηφιότητα τύπου Μαλά. Αξιοπρεπή μεν αλλά υποψηφιότητα προδιαγεγραμμένης ήττας. Αν επιλέξει συνεργασίες, θα πρέπει να κάνει εκείνες τις συμφωνίες, που δεν θα αποτελούν πισωγύρισμα για το κόμμα και τις ιστορικές διακηρύξεις του.

Οι επόμενοι δύο μήνες είναι αναμφίβολα κρίσιμοι για το κόμμα της Αριστεράς. Αυτοί θα κρίνουν και πώς το κόμμα θα πορευθεί στη συνέχεια. Αν μπορεί να επουλώσει τις πληγές του και να οδηγηθεί στην εξουσία, ή αν θα προτιμήσει την ασφαλή θαλπωρή της αντιπολίτευσης που θα οδηγεί σε μία συνεχή καρυοκίνηση.

 

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Μαρίνα Οικονομίδου: Τελευταία Ενημέρωση

X