Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν το περασμένο καλοκαίρι μία 19χρονη Βρετανίδα κατάγγελλε τον ομαδικό βιασμό της από 12 Ισραηλινούς, ο τότε δήμαρχος της Αγίας Νάπας Γιάννης Καρούσος θυμήθηκε να μας ενημερώσει ότι η Αγία Νάπα μετατρέπεται σε άντρο της ακολασίας. Περιφερόταν μάλιστα από κανάλι σε κανάλι κρούοντας παντού τον κώδωνα του κινδύνου για το brandname που ονομάζεται Αγία Νάπα και που διασύρεται ποικιλοτρόπως. Αλησμόνητα και τα πρωτοσέλιδα στα ΜΜΕ για την εγκληματικότητα στην Αγία Νάπα, την πώληση laughing gas, τις ουσίες και τα «έκτροπα» που μαντέψτε ποιος τα διέρρεε γενναιόδωρα. Μόνο που όταν η 19χρονη αναίρεσε την κατάθεσή της για βιασμό, αποφάσισε να τα πάρει όλα πίσω ο κ. Καρούσος. Δεν υπήρχε πλέον θέμα ανομίας στην Αγία Νάπα, πώλησης παράνομων ουσιών, οργίων και παραβάσεων στην πόλη του. Και όχι μόνο μπήκε στο συρτάρι η όποια προσπάθεια αλλαγής της πόλης, αλλά φρόντισε να ρίξει πάνω σε μία 19χρονη ό,τι σαθρό κουβαλά η πόλη ως τουριστικό προϊόν, προειδοποιώντας μας πως θα κινήσει και αγωγή για δυσφήμιση.
Έκτοτε υπουργοποιήθηκε. Επιβραβεύτηκε για το ήθος και την ενσυναίσθηση που επέδειξε στην περίπτωση. Η αλήθεια, όμως, είναι πως από τον Γιάννη Καρούσο δεν περιμέναμε κάτι περισσότερο. Εκείνος ακριβώς ο χειρισμός είναι εκεί για να μας θυμίζει το ήθος του ανθρώπου και αυτό ακριβώς αντανακλάται πάνω στον πρόεδρο που τον διόρισε σε υπουργείο. Αναμέναμε όμως περισσότερα από τον γενικό εισαγγελέα. Γιατί, όταν τον Απρίλη του 2015 εκστόμισε το αμίμητο «ντροπή, κύριε Πρόεδρε» μας έδωσε την αίσθηση πως έχει και την τόλμη αλλά και το ανάλογο τσαγανό να αρθεί στο ύψος που αρμόζει στο αξίωμά του. Στην περίπτωση της 19χρονης όμως ήταν θεαματικά απών. Και εντελώς άτολμος. Ένιωσε πως δεν είναι δική του αρμοδιότητα να δώσει ένα τέρμα στην ντροπιαστική εικόνα που έβγαζε η Κύπρος στον διεθνή και εγχώριο Τύπο: Μιας 19χρονης να τραβολογιέται με καλυμμένο πρόσωπο και φόρμες μέσα στον καύσωνα στα δικαστήρια και στους αστυνομικούς σταθμούς. Υπό την υψηλή προστασία των ΜΜΑΔ και διά μέσου των ΜΜΕ και των περίεργων που περίμεναν να την περιεργαστούν. Σαν στυγνή εγκληματίας. Προφανώς γιατί κανένας σε αντίθεση με τους Ισραηλινούς δεν αντέδρασε από την αρχή στη δική της περίπτωση δυναμικά. Όμως οι καταγγελίες πλήθυναν και εγείρονταν ερωτήματα γύρω από τον τρόπο που έτυχε χειρισμού η 19χρονη από τις ανακριτικές αρχές. Είχε δικηγόρο να την υπερασπιστεί κατά την πολύωρη ανάκριση που από θύμα μετατρεπόταν σε θύτη; Ήταν δική της η ομολογία ή απλώς την υπέγραψε υπό πίεση; Υπήρξε θύμα καταπάτησης δικαιωμάτων και κυρίως: αξίζει να σύρεται για μία τέτοια υπόθεση έξι μήνες στα δικαστήρια; Αυτά όφειλε να τα ελέγξει. Και αν το ανθρωπιστικό κομμάτι δεν τον αφορά, θα έπρεπε να τον αφορά αν θα τραβολογούν την Κύπρο στο ΕΔΑΔ. Και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο θα μπορούσε τουλάχιστον να κάνει το προφανές: Να ασκήσει το συνταγματικό του δικαίωμα, διακόπτοντας την ποινική δίωξη.
Ας σκεφτόταν, λοιπόν, το δημόσιο συμφέρον. Ενός κράτους που διασύρεται και από τις αδυναμίες του δικαστικού του συστήματος. Ενός κράτους ακόμα απαίδευτου σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έτοιμου να εξαντλήσει την όποια αυστηρότητά του στον πλέον αδύναμο. Που δεν είχε ούτε τα χρήματα ούτε τις πλάτες να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ας τα σκεφτεί όλα αυτά την επόμενη φορά που θα περιφέρεται σαν τον Βασιλάκη Καΐλα δεξιά και αριστερά, καταγγέλλοντας τα κακά ΜΜΕ ότι τον πολεμούν για αλλότρια συμφέροντα και να κάνει την αυτοκριτική του για την ατολμία του.
Ένας δήμαρχος, λοιπόν, που φόρτωσε τον βόρβορο της Αγίας Νάπας στην πλάτη μιας 19χρονης και υπουργοποιήθηκε. Ένας γενικός εισαγγελέας που δεν ακούει, δεν μιλά και κλείνει τα μάτια, φοβούμενος τη σκιά του. Και μία πολιτεία της υποκρισίας, που θυμήθηκε σε αυτή
και μόνο την περίπτωση ότι πρέπει να σεβαστεί τις δικαστικές αποφάσεις. Και δέχτηκε με την αναλγησία της και την ακαμψία της να μετα- τρέψει αυτό το θλιβερό συμβάν σε πραγματική βλάβη για τον τόπο.
