Κάποιοι δεν ντρέπονται

Όταν το 2013ο Ιωνάς Νικολάου διοριζόταν από τον Νίκο Αναστασιάδη, υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξεως η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας ήταν πεπεισμένη πως θα πετύχαινε. Ήταν, άλλωστε, ένας από τους δημοφιλέστερους πολιτικούς του ΔΗΣΥ, αν κρίνουμε από τους σταυρούς προτίμησης, που λάμβανε στις βουλευτικές εκλογές. Ήταν, όμως, και το ότι είχε ανεβάσει πολύ τον πήχη των προσδοκιών γύρω από την πολιτική ηθική και την ευθιξία που διακήρυττε ότι θα έπρεπε να είχαν όσοι κατέχουν αξιώματα.

Το τι συνέβη, βεβαίως, κατά την πρώτη του πενταετία στο πηδάλιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης γι’ άλλους αποτελεί μπούμερανγκ για άλλους πολιτικό κάρμα για τα όσα καταλόγιζε όσο ήταν στην αντιπολίτευση του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Κύπρου Χρυσοστομίδη. Και θα γίνουμε κουραστικοί, αν απαριθμήσουμε όλα τα συμβάντα επί των ημερών του. Θα μείνουμε στο ότι ο ίδιος όχι μόνο δεν ανέλαβε την όποια ευθύνη ως πολιτικός προϊστάμενος, αλλά έβρισκε με ευκολία αποδιοπομπαίους τράγους. Για παράδειγμα, για τα επεισόδια στην εκδήλωση με τον Ταλάτ, καθάρισε συνοπτικά τον πρώην αρχηγό αστυνομίας Μιχαλάκη Παπαγεωργίου, που κοιμόταν, για να είμαστε και δίκαιοι, τον ύπνο του δικαίου, με την αιτιολογία της «πλημμελούς εκτέλεσης των καθηκόντων του, που αφορούν την πάταξη του σοβαρού εγκλήματος και την προαγωγή της πραγματικής ασφάλειας του πολίτη», αλλά και τον βοηθό αρχηγό τον έστειλε σπίτι του με την καταγγελία των διαρροών! Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τότε, όμως η προηγούμενη πενταετία ανήκει στο παρελθόν και οι πολιτικές εκείνης της περιόδου κρίθηκαν με θετικό πρόσημο στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές. Το ζήτημα είναι τώρα τι γίνεται. Γιατί όσα διαδραματίζονται καταδεικνύουν όχι μόνο αλαζονεία, αλλά και ασύγγνωστη ανεπάρκεια.

Όταν για παράδειγμα προ ημερών βρέθηκε το νεκρό σώμα της Mary Rose και πολλοί διερωτηθήκαν πώς δεν εντόπισαν την ίδια και την εξάχρονη κόρη της εδώ και ένα χρόνο, ο Ιωνάς Νικολάου φρόντισε να μας στείλει μαζί με τον αρχηγό της Αστυνομίας το μήνυμα ότι κι εμείς είμαστε συνένοχοι όλων αυτών. Που μπορεί να είμαστε εν μέρει. Το ζήτημα, όμως, είναι τι έκαναν εκείνοι που ήταν αρμόδιοι. Μας ρώτησαν για παράδειγμα με κεφαλαία «ΠΟΥ βρίσκονταν όλοι αυτοί, όταν η Αστυνομία διερευνούσε την υπόθεση εξαφάνισης και είχε ενημερώσει σχετικά τόσο τα ΜΜΕ, όσο και το κοινό, ζητώντας πληροφορίες που θα βοηθούσαν στον εντοπισμό τους;». Οι ίδιες, όμως, οι εξελίξεις έδωσαν τη δική τους απάντηση στα όσα ρωτούσε, κουνώντας ανερυθρίαστα το δάκτυλο αρχηγός και υπουργός. Γιατί έναν χρόνο περίπου προηγουμένως, ο πρόεδρος του Συνδέσμου των Οικιακών Βοηθών έγραφε άρθρο που ζητούσε από τον υπουργό να ερευνήσει την υπόθεση. Ένα άρθρο που καταδείκνυε πως δεν ήταν μία ξαφνική αποχώρηση στο εξωτερικό, αλλά κάτι σοβαρότερο. Και όσοι έχουμε γράψει κατά καιρούς κάτι για τον Ιωνά Νικολάου γνωρίζουμε πως ό,τι καταγράφεται στα ΜΜΕ και αφορά το πρόσωπό του δεν περνά απαρατήρητο. Το συγκεκριμένο άρθρο, όμως, επέλεξε να το αγνοήσει επιδεικτικά. Δεν αφορούσε, άλλωστε, το προφίλ του, αλλά την εξαφάνιση μιας «απλής Φιλιππινέζας» που κανείς δεν θα τη γύρευε ούτε και θα έβγαινε στα κανάλια να ζητήσει εξηγήσεις. Όπως και η αστυνομία βεβαίως. Αγνόησε προκλητικά τις εκκλήσεις της συγκατοίκου της Mary Rose, να ψάξει το θέμα. Ούτε έδινε βάση στο ότι κάποιος δεν μπορούσε να φύγει ξαφνικά, παραλείποντας να ενημερώσει οποιονδήποτε, αλλά κυρίως να μαζέψει διαβατήρια, αποσκευές και χρήματα. Υπέθεσαν πως έτσι κάνουν και ενημέρωσαν ανάλογα τον εργοδότη της Mary Roseκαι το νηπιαγωγείο της εξάχρονης.

Ψευδείς απαντήσεις δηλαδή βασισμένες σε εικασίες παρά απόρροια σοβαρών ερευνών για πρόσωπα που χάθηκαν από προσώπου γης. Όμως στον κόσμο τους δεν είναι μόνο ο αρχηγός και ο υπουργός. Είναι και η κυβέρνηση αν κρίνουμε από την αχρείαστη και ελαφρά τοποθέτηση της αναπληρώτριας κυβερνητικής εκπροσώπου.

Μόνο ντροπή και αηδία. Πώς το έλεγε ο Καρυωτάκης; «Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία… ». Εμείς λέμε απλώς πως κάποιοι δεν ντρέπονται. Και θα ήταν το ελάχιστο που θα έπρεπε να κάνουν.