Της Μαρίνας Οικονομίδου
Θυμάμαι το μακρινό 2009, όταν ο Νίκος Αναστασιάδης βρισκόταν ακόμη στην αντιπολίτευση και προσπαθούσε ακόμα να κτίσει το ηγετικό του προφίλ που μιλούσε με σχετική τόλμη για τον αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο και τη στάση του. Σημείωνε πως «οι πολλές παρεμβάσεις σε θέματα, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν πολιτικά κόμματα, που θέλουν να τα υποκαταστήσουν γιατί δεν τα εμπιστεύονται, δεν με βρίσκουν σύμφωνο».
Χρειάστηκε να αρχίσει να σκέφτεται την Προεδρία της Δημοκρατίας και στη συνέχεια να εκλεγεί στο ανώτατο αξίωμα ώστε να αλλάξει πλήρως και σκέψη και πλεύση. Άρχισε τότε να δέχεται μετά χαράς και τις παρεμβάσεις, αλλά και τις άγαρμπες κινήσεις του. Τον χαρακτήριζε εκ των λαμπροτέρων εκκλησιαστικών μορφών και αντάλλαζε ευχαρίστως μαζί του τις απόψεις του για τις εξελίξεις στο Κυπριακό.
Τόση ήταν η άνεση και η ευκολία με την οποία ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος μπαινόβγαινε στο Προεδρικό, που όταν προεκλογικά ερωτήθηκε για τις επικρίσεις που του άσκησε ο ανθυποψήφιος του Νίκου Αναστασιάδη, Σταύρος Μαλάς, ο ίδιος απάντησε απαξιωτικά: «αφού δεν πρόκειται να εκλεγεί, γιατί να με απασχολήσει η θέση του;»
Μπήκε στη συνέχεια στο Προεδρικό και εξερχόμενος υπογράμμισε τη στήριξή του στο πρόσωπο του Νίκου Αναστασιάδη. Κάπως έτσι συνέχισε και ο στενός δεσμός Εκκλησίας και Υπουργείου Παιδείας. Δεσμός που είχε ενισχυθεί με το «δικό του παιδί» Κώστα Καδή, μέλος της Θρονικής Επιτροπής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου ως υπουργό Παιδείας κατά την πρώτη θητεία Αναστασιάδη και ολοκληρώθηκε βεβαίως το πράγμα με τον Κώστα Χαμπιαούρη που φρόντισε να κάνει σε όλους γνωστά από την αρχή τα ελληνοχριστιανικά του ιδεώδη…
Τόσο ήταν μάλιστα το δέσιμο και με τον κ. Χαμπιαούρη, που όταν λόγω της ανεπάρκειάς του ο τελευταίος ξεσήκωνε τους εκπαιδευτικούς και τους έβγαζε στους δρόμους, ζητώντας επίμονα την παραίτησή του, ο προκαθήμενος της Εκκλησίας κτύπησε το χέρι στο τραπέζι. «Έβλεπα τον παλληκαρισμό μερικών που απειλούσαν “γην και ουρανόν” και μάλιστα μερικοί αξίωναν την παραίτηση του υπουργού... Το κακό έχει παραγίνει» σημείωνε χαρακτηριστικά, θέλοντας να θέσει τέρμα στα όσα διαμείβονται.
Κάπως έτσι, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήξουν τα όσα έγιναν την προηγούμενη εβδομάδα στην Πάφο, όταν τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου Πάφου και μέρος πολιτών υποδέχονταν με χειροκροτήματα και με τον Ακάθιστο Ύμνο στο Δημαρχείο της πόλης τον μητροπολίτη Πάφου. Επίσκεψη που στόχο είχε να παρακολουθήσει ζωντανά την επαναληπτική ψηφοφορία για την ανέγερση του καθεδρικού ναού στον δημόσιο κήπο της πόλης. Μία νέα ψηφοφορία που ικανοποιούσε τελικώς το αίτημά του για ανέγερση της μητρόπολης στον χώρο πρασίνου.
Και λέμε νέα ψηφοφορία, καθώς λίγες ημέρες προηγουμένως, το αίτημά του απορρίφθηκε από την πλειοψηφία των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου. Χρειάστηκε να περάσουν λίγες μέρες ώστε οι δύο δημοτικοί σύμβουλοι της ΕΔΕΚ να κάνουν στροφή 180 μοιρών και να υπερψηφίσουν την πρόταση της Μητρόπολης, αλλάζοντας έτσι το αρχικό αποτέλεσμα. Πείστηκαν άραγε από τα επιχειρήματα του μητροπολίτη για την αναγκαιότητα ανέγερσης καθεδρικού ναού στον συγκεκριμένο χώρο; Οι κακόπιστοι λένε πως όλο αυτό έχει να κάνει με τη δύναμη που έχει στην περιοχή η ηγεσία της Εκκλησίας. Ικανή να προσελκύσει ψήφους υπέρ της ΕΔΕΚ σε μία περίοδο που οι Σοσιαλιστές τις χρειάζονται πάση θυσία. Δύναμη τόση, ώστε να μεταφέρει, αν χρειαστεί, ψήφους αλλού, αν κάποιοι δεν συμμορφωθούν. Ας πούμε στο ΕΛΑΜ με το οποίο είναι γνωστοί οι δεσμοί τους.
Οι σημερινοί ολοφυρμοί βεβαίως για την καραμπινάτη παρέμβαση δεν πείθουν κανέναν. Γιατί το πολιτικό μας σύστημα έμαθε από καιρό να είναι δουλικά υποταγμένο στην ηγεσία της Εκκλησίας. Φοβούμενο την οργή της στο ενδεχόμενο που τα αιτήματα και η θέση της αγνοηθεί.
Απλώς τα ρεζιλίκια στην Πάφο θα είναι εκεί να μας θυμίζουν το ποιόν της πολιτικής που έχουμε. Είμαστε μία άλλη Τεχεράνη. Και απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο από το ουσιώδες: τη δημιουργία ενός κανονικού κράτους όπου η κοσμικότητα θα έπρεπε μέχρι τώρα να είναι δεδομένη.
