Της Μαρίνας Οικονομίδου
Μία εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, μία εικόνα μένει τόσο στις συνειδήσεις όσο και στη μνήμη. Έτσι ακριβώς, όταν ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου έλεγε στην «Καθημερινή» ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης συζητούσε μαζί του το περασμένο φθινόπωρο συνομοσπονδία, περνούσε λίγο πολύ στα ψιλά. Η ζωντανή στιχομυθία, όμως, του Νίκου Χριστοδουλίδη με τον Τούρκο ομόλογό του, όταν ο τελευταίος ισχυρίστηκε τα ίδια ακριβώς πράγματα μπροστά στον υπουργό Εξωτερικών που κουνούσε αρνητικά και εν πολλοίς αμήχανα το δάκτυλο καταγράφηκε στην ιστορία της διπλωματίας. Έχει, λοιπόν, έναν άλλο αντίκτυπο αυτή η εικόνα που αποτυπώνει την αποτυχία μιας ολόκληρης πολιτικής τακτικής. Πολιτικής τακτικής που βασίστηκε σε μαγκιές γηπέδου, στην μικροπολιτική αλαζονεία και στον πληγωμένο εγωισμό ενός Προέδρου. Ενός Προέδρου που υποβάθμισε την διαπραγμάτευση του Κυπριακού σε τακτικισμούς και τώρα τρέχει να σώσει ό,τι μπορεί βεβαίως να διασωθεί.
Δεν θέλουμε να παρεξηγηθούμε. Είχαμε πληθώρα παραδειγμάτων στην ιστορία του Κυπριακού, που οι πρόεδροί μας έκαναν ανέξοδα τους μάγκες μέχρι να έρθει ο λογαριασμός και να γλείφουν εκεί που άλλοτε με ευκολία έφτυναν. Που κλειδώνονταν στο δωμάτιό τους, που απειλούσαν πως δεν θα υπογράψουν ούτε τον λογαριασμό του ξενοδοχείου. Που δάκρυζαν στην οθόνη, που υπόσχονταν πυραύλους και πολιτική ενεργού ηφαιστείου. Που καμώνονταν πως ήταν οι πρόεδροι της λύσης, αλλά δεν υπέγραφαν συγκλίσεις, που φαντασιώνονταν θριάμβους και έχριζαν άσχετους, ως καταλύτες της λύσης για εσωτερική κατανάλωση.
Αυτή τη φορά, όμως, είναι πολύ διαφορετικά. Ο Νίκος Αναστασιάδης έχει να χειριστεί μέχρι και το τέλος της θητείας του τη χαμένη του αξιοπιστία. Και το λέμε αυτό συνειδητά καθώς είναι ο πρώτος πρόεδρος για τον οποίο η Τουρκία τολμά να πει ανοικτά πως συζήτησε λύση δύο κρατών και μπορεί να γίνει πιστευτή από πολλούς Ελληνοκυπρίους. Όχι γιατί έχουν εμπιστοσύνη στον Μεβλούτ Τσαβούσογλου και υιοθετούν την τουρκική προπαγάνδα. Ούτε γιατί είναι είτε αφελείς είτε εμπαθείς, όπως λένε διάφοροι με τον πρόεδρο. Αλλά γιατί οι ενέργειες του Νίκου Αναστασιάδη όλο αυτό το διάστημα δεν διέψευδαν κάτι τέτοιο. Το αντίθετο.
Όταν για παράδειγμα πέρυσι άρχισε το ένα μετά το άλλο δημοσίευμα να αποκαλύπτει πως ο Νίκος Αναστασιάδης συζητάει με ξένους αξιωματούχους και πολιτικά πρόσωπα στην Κύπρο για λύση δύο κρατών, υπήρξε στο Προεδρικό μία ανεξήγητη σιωπή. Ούτε διάψευση, ούτε ενόχληση για τα όσα καταγράφονταν. Το ίδιο και όταν ο αναπληρωτής πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών αποκάλυπτε σε πάνελ πως μεταξύ πρώτης και δεύτερης Κυριακής τους είχε μιλήσει για λύση που έχει μέσα στοιχεία συνομοσπονδίας και δύο κρατών.
«Τολμώ πολλές φορές να εισηγούμαι νέες προτάσεις για έξοδο από το αδιέξοδο», έλεγε, υπογραμμίζοντας πως δεν πρέπει να διστάζουμε να ξεφύγουμε από στερεότυπα και να μην παραμένουμε αγκυλωμένοι σε κάποιες απόψεις που έχουν εκφραστεί προ 45 χρόνων. Αρνείτο να τοποθετηθεί για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, όταν όλοι αυτό περίμεναν και συνέδεε τον εαυτό του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο «που τόλμησε και πήρε αποφάσεις. Κατακρίθηκε ως προδότης, αλλά έμεινε στην ιστορία ως ένας εκ των μεγαλυτέρων ηγετών του Ελληνισμού» έλεγε και προειδοποιούσε πως αν παραστεί η ανάγκη θα συμπεριφερθεί ανάλογα.
Σήμερα, μετά τις νέες ιδέες που «τολμούσε» να βάλει στο τραπέζι, την κοροϊδία για το ποιο πλαίσιο Γκουτιέρες ισχύει, τις διφορούμενες τοποθετήσεις για την πολιτική ισότητα και εν πολλοίς την ανέξοδη περιπλάνηση, επικαλείται τα προφανή : τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα. Αυτό μας είπε στην ομιλία της Γενικής Συνέλευσης. Μία ομιλία που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως τετράγωνη και ιδιαίτερα ρεαλιστική.
Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο περιπλανηθήκαμε τόσο πολύ, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να εκστομίσουμε τα δεδομένα. Και με ποια αξιοπιστία θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε από εδώ και πέρα. Ο λογαριασμός μιας πολιτικής που στηρίχθηκε στην εσωτερική κατανάλωση και σε κουβέντες καφενείου, φαίνεται να είναι πλέον πολύ ακριβός. Λογαριασμός που προϋποθέτει πλέον αλλαγή δεδομένων στο Κυπριακό. Και αυτό δεν το λέμε εμείς. Το λέει η εικόνα του κ. Χριστοδουλίδη, ο οποίος αγωνιούσε στους διαδρόμους να κλειδώσει μέσω χειραψίας ως μεγάλη επιτυχία –και προσωπική και της κυβέρνησης– κάτι που πριν την θητεία του Νίκου Αναστασιάδη, ήταν τουλάχιστον προφανές: τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία.
