ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Όταν ο Πρόεδρος τα βάζει με τον συνδικαλισμό

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Της Μαρίνας Οικονομίδου

economidoum@kathimerini.com.cy

Μπορούν οι κυβερνήσεις να τα βάλουν με τις συντεχνίες; Και αν ναι, μέχρι πού μπορούν να το πάρουν πριν να καούν;

Ήταν δεκαετία του 1980, που το δίδυμο Ρόναλντ Ρήγκαν και Μάργκαρετ Θάτσερ σημείωνε το δικό του στίγμα σε ΗΠΑ και Αγγλία αντίστοιχα, βάζοντάς τα με τον κρατισμό αλλά και με τις συντεχνίες.

Η Μάργκαρετ Θάτσερ δεν είχε υποχωρήσει στα αιτήματα των ανθρακωρύχων και στις απεργίες τους, όπως και ο Ρόναλντ Ρήγκαν με τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Όσο κι αν για κάποιους η πολιτική τους επικρίνεται, πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν πως ακριβώς εκείνη η στάση τους, τους προσέδωσε επιπλέον πολιτικό βάρος.

Το ίδιο δεν ισχύει βεβαίως παντού. Στην περίπτωση της Γαλλίας σήμερα, ο Εμανουέλ Μακρόν προωθεί σκληρές μεταρρυθμίσεις απέναντι σε πανίσχυρες συντεχνίες. Μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη οδηγήσει όχι μόνο στις μεγαλύτερες απεργίες από το 1995 αλλά και στην κατρακύλα της δημοτικότητας Μακρόν. Το αν αυτό θα αποβεί μοιραίο για την πολιτική του πορεία ή αν θα δικαιωθεί πολιτικά είναι ένα ζήτημα ανοικτό.

Τι γίνεται όμως στην Κύπρο και στην περίπτωση του Νίκου Αναστασιάδη; Ήταν φθινόπωρο του 2014, τότε που η Κύπρος προσπαθούσε να συμμορφωθεί με τις μνημονιακές της υποχρεώσεις όταν ο υπουργός Οικονομικών Χάρης Γεωργιάδης αποκάλυπτε πως «το εφάπαξ είναι εδώ και καιρό υπό αξιολόγηση». Αυτή η τοποθέτησή του ήταν αρκετή για να προκαλέσει κύμα αντιδράσεων στην Παγκύπρια Συντεχνία Δημοσίων Υπαλλήλων και να οδηγήσει τον ηγέτη της Γλαύκο Χατζηπέτρου σε απειλές για απεργιακά μέτρα. Χρειάστηκε τότε να παρέμβει ο Νίκος Αναστασιάδης, καλώντας τον γενικό γραμματέα της ΠΑΣΥΔΥ στο Προεδρικό. Μία κίνηση που στόχο είχε να εκτονώσει την κρίση με τους συνδικαλιστές. Κίνηση που τελικά απέδωσε, οι συνδικαλιστές έβαλαν νερό στο κρασί τους και με ο Πρόεδρος, όπως λέγεται, να δίνει απλόχερα. Ασχέτως αν άφηνε εκτεθειμένο τον υπουργό του. Άλλωστε, μία νέα κρίση ήταν το τελευταίο πράγμα που μπορούσε να χειριστεί τότε η κυβέρνηση.

Δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα λίγο πριν από τις βουλευτικές εκλογές του 2016, είχε ξεσπάσει μεγάλη κρίση στον τομέα της υγείας. Οι νοσηλευτές και συγκεκριμένα η Παγκύπρια Συντεχνία Νοσηλευτών, ζητούσε να ικανοποιηθεί το αίτημά της για αναγνώριση της επιστημονικότητας του κλάδου και αναβάθμισή της σε κλίμακα Α8, με τον τότε υπουργό Υγείας Γιώργο Παμπορίδη να επισημαίνει πως τα αιτήματά τους έχουν ήδη ικανοποιηθεί. «Η αναγνώριση των πτυχίων δεν είναι στο τραπέζι. Η κυβέρνηση δεν συζητά θέμα κλιμάκων Α8-Α1Ο» έλεγε από το κρατικό κανάλι χαρακτηρίζοντας παλικαρισμούς και μαγκιές τις απειλές των νοσηλευτών για απεργία. Στο ίδιο περίπου πλαίσιο και η ηγεσία του Δημοκρατικού Συναγερμού, ανοίγοντας μέτωπο λίγο πριν από μία δύσκολη εκλογική αναμέτρηση. Την κατάσταση πήρε στα χέρια του λίγο αργότερα ο Πρόεδρος, βρίσκοντας ως συναινετική λύση να παραχωρηθεί σταδιακά η Κλίμακα Α8, κλείνοντας το όλο ζήτημα και αποφεύγοντας τις περαιτέρω αντιδράσεις μέσα στον προεκλογικό.

Δύο χρόνια αργότερα και λίγους μήνες μετά την επανεκλογή του, ο Πρόεδρος έχει ανοίξει μια σειρά μετώπων στην εσωτερική διακυβέρνηση, που προμηνύουν πως τα πράγματα θα είναι ιδιαίτερα δύσκολα αυτή την πενταετία στην εσωτερική διακυβέρνηση. Ένα μέτωπο που δεν είμαστε σίγουροι αν θα άνοιγε προεκλογικά.

«Δεν θα επιτρέψω να μετατραπεί το κράτος σε συνδικαλιστικό φέουδο. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι υπάρχει Σύνταγμα, υπάρχουν Νόμοι, πρέπει να τους σεβόμαστε. Δεν διανοούμαι να ακούω ότι αίρουν την εμπιστοσύνη συνδικαλιστικές οργανώσεις, σε αξιωματούχους του κράτους που δεν τους διορίζουν. […] Κάνω πολλή υπομονή αλλά κάποτε η υπομονή εξαντλείται» είπε ο Πρόεδρος οργισμένα, στην πρώτη του επίσημη τοποθέτηση για τα ανοικτά μέτωπα της εσωτερικής διακυβέρνησης.

Δεν είμαστε σίγουροι για το πόσο έτοιμος είναι ο Νίκος Αναστασιάδης να τα βάλει με τις οργανωμένες συντεχνίες και ποια είναι η σκοπιμότητα. Το ότι μέρος των συντεχνιών έχουν ξεχάσει πως πέραν από δικαιώματα έχουν και ευθύνες, είναι γεγονός. Όπως είναι γεγονός ότι πολλές συντεχνίες έχουν συμβάλει δραστικά στην κατοχύρωση συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων. Και αυτός ο διαχωρισμός οφείλει να γίνεται. Πολύ φοβόμαστε πως η νέα απόφαση του Προέδρου να κηρύξει πόλεμο σε συντεχνίες που προεκλογικά χάιδευε και καλόπιανε δεν θα αλλάξει την όποια κακή νοοτροπία τους, αλλά θα μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο από τις μεταρρυθμίσεις που είχε προεκλογικά υποσχεθεί.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Μαρίνα Οικονομίδου: Τελευταία Ενημέρωση