Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Προκρίνω την εθνική ενότητα για τον εθνικό στόχο της επανένωση παρά τις κούρσες για το ποιος θα κάτσει στην καρέκλα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μια μοιρασμένη πατρίδα» ανέφερε σε δηλώσεις του ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου λίγο μετά την αιφνίδια κίνηση του προέδρου Αναστασιάδη να αναφέρει την πρόταση νόμου του ΔΗΣΥ. Μία πρόταση νόμου για την οποία ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ ανέλαβε προσωπικό κόστος ώστε να εγκριθεί. Αλησμόνητα τα «μυστικά δείπνα» με τον Ακιντζί, τις συνεχείς διαβουλεύσεις με διεθνείς παράγοντες επιβεβαιώνοντάς τους ότι η εν λόγω πρόταση θα περνούσε από την πλειοψηφία της βουλής. Μία πρόταση νόμου που αναγκάστηκε –παρά τη διαφωνία του- να εγκρίνει το ΑΚΕΛ, βάζοντας για άλλη μια φορά πλάτη στο κυπριακό και θεωρώντας πως έτσι θα ξανάρχιζαν οι συνομιλίες.
Πώς και γιατί ο Πρόεδρος προχώρησε σε μία τέτοια αψυχολόγητη για πολλούς κίνηση, καθώς θεωρείται δεδομένο ότι γνώριζε και ενέκρινε τις κινήσεις Αβέρωφ είναι ένα ζήτημα που συζητήθηκε πολύ τα τελευταία εικοσιτετράωρα.
Δημοσκόπηση που διενήργησε για την ΕΔΕΚ η εταιρεία ερευνών SYMMETRON, παρουσιάζει ιδιαίτερα ενδιαφέροντα στοιχεία για τον Νίκο Αναστασιάδη και τη μέχρι τώρα πορεία του. Στο κατά πόσο ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είναι συνεπής ή όχι με όσα προεκλογικά έχει δεσμευτεί, το 65% απάντησε αρνητικά, ενώ στο κατά πόσο θα έπρεπε να επανεκλεγεί το 2018, μόλις το 31% απάντησε καταφατικά με το 59% να ζητά την εκλογή άλλου υποψηφίου.
Είναι και άλλες μετρήσεις που έγιναν, τόσο στο Προεδρικό όσο και στο ΑΚΕΛ, και κατέδειξαν πως στις επικείμενες εκλογές ο Νίκος Αναστασιάδης θα έχει να αντιμετωπίσει τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Με αυτά ως δεδομένα, μέχρι και ο πλέον ανίδεος αντιλαμβάνεται τους λόγους μεταστροφής του Νίκου Αναστασιάδη και την απόφασή του να αναφέρει την πρόταση νόμου του ΔΗΣΥ για το ενωτικό δημοψήφισμα.
Με λίγα λόγια, εκτιμώντας πως η προεκλογική μάχη θα δοθεί στο ποιος θα κερδίσει το «πατριωτικό» ακροατήριο, προτίμησε να κάνει στροφή 180 μοιρών στην πολιτική του τακτική. Μία πολιτική τακτική ωστόσο που εκθέτει ανεπανόρθωτα το κόμμα του, τον πρόεδρό του και την αξιωματική αντιπολίτευση που καθ’ όλη τη διάρκεια των συνομιλιών έδειξε έναν άνευ προηγουμένου πολιτικό πολιτισμό, αφήνοντας κατά μέρος κομματικές σκοπιμότητες και τον στήριξε μέχρι τέλους.
Είναι γνωστό πως η πολιτική δεν έχει να κάνει με συναισθηματισμούς. Πολλές φορές ούτε ηθικά όρια. Και εδώ μπορούμε αν όχι να αποδεχτούμε τουλάχιστον να κατανοήσουμε την αδιαφορία του Νίκου Αναστασιάδη για το αν το ΑΚΕΛ έκανε την υπέρβαση χάριν της επίλυσης του κυπριακού.
Το ζήτημα το οποίο θα πρέπει να τον προβληματίσει, είναι με ποιόν και πώς θα κάνει την προεκλογική εκστρατεία που όπως όλα δείχνουν ξεκίνησε μόνος του. Με τον Δημοκρατικό Συναγερμό; Με τον Αβέρωφ Νεοφύτου που τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα στην τ/κ κοινότητα και στους διεθνείς παράγοντες; Στα συναγερμικά στελέχη που ενώ διαφωνούσαν με την εν λόγω πρόταση, αναγκάζονταν να γυρίζουν από τηλεοπτικά πάνελ σε ραδιόφωνα και τούμπαλιν υπερασπίζοντάς την, τόσο για το εθνικό συμφέρον, όσο και για την δική του πολιτική επιβίωση; Μπορεί συνεπώς το κυβερνών κόμμα, με δεδομένη τη διάσταση θέσεων και τη γελοιοποίηση που υπέστη τον στηρίξει μέχρι τέλους και με την απαραίτητη θέρμη;
Όπως όλα δείχνουν, η διάσταση μεταξύ Προεδρικού και ΔΗΣΥ, είναι πολύ βαθύτερη από όσο διαφαινόταν όλο αυτό το διάστημα. Και δημιουργεί ερωτήματα στο κατά πόσο μπορούν να τα λύσουν και να πάνε συντεταγμένα σε μία προεκλογική εκστρατεία επανεκλογής.
Όχι μόνο για το θέμα διάστασης απόψεων. Κυρίως για το θέμα αξιοπιστίας. Κάθε μέρα που περνά, ο Πρόεδρος χάνει δύο συμμάχους: τον χρόνο που εξαντλείται και την αξιοπιστία του.
Η κυπριακή κοινωνία έχει δείξει αμέριστη υπομονή. Όλα όμως δείχνουν πως η υπομονή της άρχισε να εξαντλείται επικίνδυνα. Τις δεσμεύσεις που μετατράπηκαν ξαφνικά σε πιστόλι στον κρόταφο, τα φορτώσαμε στην προηγούμενη κυβέρνηση, τα σκάνδαλα των διορισμένων αρίστων τα βαφτίσαμε λανθασμένες ανθρώπινες επιλογές. Το να μεταλλάσσεται κάθε λίγο στο κυπριακό, για να ικανοποιεί είτε το ένα είτε το άλλο ακροατήριο, ας μας συγχωρέσει, αλλά είναι λίγο να τον αποδεχτούμε, πόσο μάλλον να του το συγχωρήσουμε.
