Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας» έλεγε ο εξ απορρήτων του Ανδρέα Παπανδρέου Γιώργος Κατσιφάρας, αναφερόμενος στους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, θέλοντας να καταδείξει πως στον Ανδρέα Παπανδρέου οφειλόταν η πολιτική καριέρα πολλών και χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαν, όπως άλλωστε υπολόγιζαν στο πολιτικό προσκήνιο. Το αν το εν λόγω πρόσωπο αξίζει αναφοράς είναι ένα άλλο ζήτημα, όμως δείχνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τη νοοτροπία που υπήρχε στο παρελθόν. Οι θυρωροί πλέον δεν υπάρχουν, ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει εδώ και καιρό απομυθοποιηθεί όπως τόσοι και τόσοι εθνικοί σωτήρες, τα κόμματα παύουν να είναι προσωποπαγή, ωστόσο, ένα ερώτημα παραμένει διαχρονικό και ξεπερνά τα σύνορα.
Σε ποιον ανήκει η έδρα; Στον βουλευτή ή στον κομματικό σχηματισμό; Αυτό το είναι ένα ερώτημα που εγείρεται κάθε φορά που ένας βουλευτής αποφασίζει να ανεξαρτητοποιηθεί και να μην επιστρέψει την έδρα στο κόμμα με το οποίο μπήκε στη βουλή. Ίσως να μην υπάρχει μία και απόλυτη αλήθεια. Να εξαρτάται δηλαδή και από το πολιτικό βάρος του εκάστοτε πολιτικού προσώπου αλλά και από το κόμμα. Ένα ηχηρό όνομα δηλαδή, με έρεισμα πιθανώς να μπορεί να πάρει την έδρα του και να μετακινηθεί άλλοτε δεξιότερα άλλοτε αριστερότερα της αίθουσας. Αν η πολιτική του πορεία και στάση γίνεται αποδεκτή δηλαδή και εκτός των κομματικών συνόρων που άλλοτε ανήκε ή υπό άλλη κομματική στέγη, θα φανεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Εάν επανεκλεγεί σημαίνει πως επικροτείται και για την απόφασή του αλλά και για τη δουλειά που κάνει. Σε ενδεχόμενο μη εκλογής θεωρείται λογικό πως η εκλογή του ήταν άμεσα συνυφασμένη με τον κομματικό σχηματισμό που τον επέλεξε και τον εμπιστεύτηκε αλλά και με τη στάση που επέδειξε απέναντι στο κόμμα του.
Πώς όμως μετριέται η εμβέλεια και η ποιότητα του κάθε πολιτικού προσώπου; Πώς δηλαδή ένα πολιτικό πρόσωπο μπορεί αντικειμενικά να μετρήσει την προσωπική δύναμή του; Η Ελένη Θεοχάρους αποτελεί ίσως το ενδεικτικότερο παράδειγμα. Πριν να ενταχθεί στον ΔΗΣΥ είχε τη δική της πορεία, εμβέλεια και βάρος που συνδεόταν άμεσα με τη δράση της στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα. Και αποτελεί γεγονός ότι θεωρείτο ένα από τα πιο δημοφιλή πολιτικά πρόσωπα στον χώρο της Δεξιάς. Καθόλου τυχαίο ότι το 2014 είχε καταφέρει να επανεκλεγεί ευρωβουλευτής με 57.948 σταυρούς προτίμησης. Κέρδισε δηλαδή 57.948 ψηφοφόρους, τους οποίους θεωρούσε καθαρά δικούς της. Πρόσωπα που θα την ακολουθούσαν και κατά την έξοδό της από τον ΔΗΣΥ. Η εκλογική αναμέτρηση κατέδειξε πως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Δύο χρόνια μετά τον θρίαμβο των ευρωεκλογών, το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών κατέδειξε μία σοβαρή μείωση του ερείσματός της, από τις 60.000 περίπου ψήφους, να περιορίζεται το κόμμα της στις 18.424. Η δύναμή της θα δοκιμαστεί εκ νέου στις ευρωεκλογές ή στις αναπληρωματικές εκλογές, εάν γίνουν και αν διεκδικήσει βεβαίως διεκδικήσει η ίδια. Δική μας πεποίθηση είναι πως θα πρέπει να το πράξει και έχουμε εξηγήσει στο παρελθόν τους λόγους.
Η εκλογική αναμέτρηση του 2021 θα καταδείξει αν ο Παύλος Μυλωνάς και η Άννα Θεολόγου έχουν το δικό τους ακροατήριο που θα τους επανεκλέξουν στη βουλή ή αν θα πάνε σπίτι τους. Μέχρι τότε θα παράγουν πολιτική εντός κοινοβουλίου. Οι εκλογές είναι συνεπώς το πανηγύρι της δημοκρατίας και η κάλπη ο απόλυτος κριτής.
Η εκλογική αναμέτρηση όφειλε να είναι η μεγάλη στιγμή για κάθε πολιτικό πρόσωπο που τιμά τη δημοκρατία. Γιατί εκεί δοκιμάζεται, είτε περνάει τις εξετάσεις και συνεχίζει την παραγωγή πολιτικής είτε πάει σπίτι του. Η αναπληρωματική εκλογή θα έπρεπε και όφειλε να είναι η μόνη επιλογή στην περίπτωση της έδρας Λεμεσού. Ο Γιώργος Παπαδόπουλος, από τη στιγμή που στηρίζεται από πλειάδα κομμάτων και θεωρητικά έχει παραγάγει έργο, δεν θα έπρεπε να φοβάται την εκλογική διαδικασία. Για όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα η απάντηση θα έπρεπε να ήταν αβίαστα οι αναπληρωματικές εκλογές. Μόνο έτσι μπορεί να διευθετηθεί το μπάχαλο. Όποια άλλη συζήτηση πλήττει έτι περαιτέρω το πολιτικό σύστημα και κάθε άλλο παρά το τιμά. Και εκεί θα διαφανεί αν τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται.
