Τα όρια της αναίδειας

Κάποια στιγμή θα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για το τι είναι τελικά η πολιτική ευθιξία και να μπει ένα όριο στην πολιτική αναίδεια. Και το λέμε αυτό γιατί τα όρια δοκιμάστηκαν την περασμένη Δευτέρα, όταν ο Χάρης Γεωργιάδης έκανε τον απολογισμό του για την παρουσία του στο πηδάλιο του Υπουργείου Οικονομικών.

Όχι γιατί δεν είχαν βάση τα όσα σκωπτικά διηγήθηκε για τις ευφάνταστες ιδέες για δάνεια από τον Αρτέμη Σώρρα και τα δισεκατομμύρια σε δολάρια που θα μπορούσαν να μας δανείσουν. Αλλά γιατί οι ειρωνείες εκστομίζονται από έναν υπουργό που αρνείται να κάνει τη δική του αυτοκριτική, αλλά και γιατί όλες αυτές οι αποκαλύψεις για το κούρεμα γίνονται σε μία περίοδο μάλλον ατυχή. Σε μία περίοδο που η εικόνα της κυβέρνησής του έχει ήδη διαβρωθεί και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Συνοπτικά, η έπαρση, η αποδόμηση πολιτικών προσώπων και οι ειρωνείες, συγχωρούνται όσο μία κυβέρνηση και τα μέλη της είναι αδιάβροχα. Και εξηγούμαστε: Προφανώς ο Μάρτιος του 2013 θα μπορούσε να αποτελέσει το ορόσημο της ντροπής μας. Πρώτα ως κοινωνία που ενώ επιβαλλόταν το κούρεμα, εμείς παρελαύναμε ξέγνοιαστοι στα καρναβάλια σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Και δευτερευόντως για τα πολιτικά πρόσωπα που επιλέξαμε να μας εκπροσωπούν. Και επειδή η επανάληψη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, υπενθυμίζουμε πως δεν ξεχνούμε τους βουλευτές που για να στείλουν μήνυμα στην Τρόικα καταψήφιζαν νομοσχέδια και έτρεχαν μέσα στη νύχτα πανικόβλητοι να τα υπερψηφίσουν.

Ούτε υποτιμούμε το γεγονός ότι κάποιοι εξ αυτών παρουσίαζαν μελέτες εξόδου από την Ευρωζώνη και έβγαιναν με τσιτάτα στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για το κούρεμα. Θυμόμαστε καλά κι αυτούς που απείχαν για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος και την κατσάδα της κυβέρνησης, αλλά και το ότι κάποιοι απ’ αυτούς, ενώ διάβαζαν νομοσχέδια ως την σελίδα «63» γιατί κουράστηκαν και ψήφιζαν, στη συνέχεια κλαψούριζαν πως παραπλανήθηκαν. Όλα αυτά, λοιπόν, τα θυμόμαστε πολύ καλά και η μνήμη του κ. Γεωργιάδη δεν θα έπρεπε να είναι επιλεκτική. Θα έπρεπε να είχε αναφέρει και τις διαβεβαιώσεις του Νίκου Αναστασιάδη όταν ήταν υποψήφιος πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όχι μόνο πως δεν θα δεχτεί κούρεμα, αλλά και το ότι είχε κατά τα άλλα κλειδώσει δάνειο γέφυρα για δύο μήνες. Δεν ανέφερε για παράδειγμα το ίδιο σκωπτικά ότι ο πρόεδρος είχε σπεύσει στο Eurogroup θεωρώντας πως έχει να κάνει με τον Φίλιο Φυλακτού και τον Γλαύκο Χατζηπέτρου και γύρισε με κούρεμα καταθέσεων, κλαψουρίζοντας πως του έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο. Ούτε ότι έστειλαν τον Μιχάλη Σαρρή για κάποιο λόγο, που ποτέ δεν καταλάβαμε, στη Ρωσία και διέρρεαν στα ΜΜΕ τις προειδοποιήσεις του προέδρου να μη γυρίσει πίσω χωρίς δάνειο.

Όμως, όλα αυτά βεβαίως θα μπορούσαν να αποτελούν μία μικρή και θλιβερή παρένθεση πριν από τη μετάβαση της Κύπρου σε ένα σύγχρονο και κανονικό κράτος. Και αν ήταν έτσι με μεγάλη χαρά θα τα παραλείπαμε. Είδαμε όμως και τη Σχολή του Σικάγο πως κυβερνά και τι πετυχαίνει. Τα Golden Boys του Χάρη που ενώ χρεοκόπησαν άλλη τράπεζα ανέλαβαν να διασώσουν τον Συνεργατισμό, κάνοντας εν τέλει πολύ κακή δουλειά. Και δεν το λέμε εμείς οι κακεντρεχείς και μία «αμφιβόλου προθέσεων» ερευνητική επιτροπή, αλλά η ίδια η Κομισιόν. Είδαμε πως εξάγει η Κύπρος το success story της. Πουλώντας διαβατήρια, διαμερίσματα σε πύργους άλλοτε σε ολιγάρχες και άλλοτε σε δικτάτορες από την Καμπότζη. Μετατρέποντας την Κύπρο σε περίγελο διεθνώς.

Και επειδή άλλοτε τους ενοχλούσε ο διεθνής διασυρμός με το να κυβερνά η Σωτηρούλα, ο Πάμπης και ο Νεοκλής, αναμένουμε από τον κ. Γεωργιάδη λίγο προτού αποχωρήσει από το Υπουργείο Οικονομικών, μία ειλικρινή τοποθέτηση για την πολιτική των διαβατηρίων που προώθησε η κυβέρνησή του. Ποια είναι τα δικηγορικά γραφεία, ποια τα ελεγκτικά γραφεία, ποιοι οι developers και ποια είναι γενικότερα η πολιτική και οικονομική ελίτ που επωφελείται διασκορπίζοντας χιλιάδες Ευρωπαίους –πλέον– σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις να κάνουν ό,τι τους καπνίσει και μετατρέποντάς την Κύπρο σε ένα μεγάλο πλυντήριο. Οποιαδήποτε άλλη ιστορία για την ανικανότητα των «άλλων» και την οικονομική ανάπτυξη που έρχεται όχι μόνο μας έχουν κουράσει, αλλά έχουν ξεπεράσει τα όρια της αναίδειας.