Του Σταύρου Χριστοδούλου
Μπορεί ο Στέφανος Στεφάνου να αλλάξει το ΑΚΕΛ; Μπορεί να δημιουργήσει μια νέα δυναμική ώστε να καταστεί το κόμμα του πρωταγωνιστής των πολιτικών εξελίξεων; Η απάντηση, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, θα ήταν πρόωρη και μάλλον επιπόλαιη. Αυτό που μπορούμε τώρα να συζητήσουμε είναι εάν έχει την πολιτική βούληση να το πράξει. Κι έπειτα, να εκτιμήσουμε εάν διαθέτει τα απαραίτητα εχέγγυαγια να κάνει τη διαφορά.
Σε σχέση με τις προθέσεις, έχουμε ένα καλό δείγμα γραφής από την πανηγυρική ομιλία του στο Συνέδριο:«Εάν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε την πραγματικότητα στην οποία ζούμε, πρέπει πρώτα από όλα να αναμορφώσουμε τους εαυτούς μας. Όχι για να αναιρέσουμε την ιδεολογική και πολιτική μας ταυτότητα, αλλά για να αφουγκραστούμε τα αιτήματα και τις προκλήσεις της νέας εποχής, επενδύοντας σε αυτό που είμαστε για σχεδόν ένα αιώνα». Έχει σημασία η πιο πάνω παραδοχή, γιατί αποτελεί τη συνέχεια μιας ζωηρής προσυνεδριακής συζήτησης περί ιδεολογικής ταυτότητας. Έχει σημασία επίσης γιατί ο νέος γενικός γραμματέας δείχνει να μην κρύβεται από την πραγματικότητα, δημιουργώντας αν μη τι άλλο βάσιμες ελπίδες ότι δεν θα επιχειρήσει να κουκουλώσει τα όποια προβλήματα. Ενδεικτικό είναι και ένα άλλο απόσπασμα της ομιλίας του, στο ίδιο κλίμα της αυτοκριτικής και μιας προσπάθειας αυτοπροσδιορισμού του ΑΚΕΛ στο νέο πολιτικό περιβάλλον: «Το εύκολο είναι να εγκλωβιστούμε σε ιδεοληψίες και να αναμασούμε συνθήματα. Το δύσκολο είναι να αρθρώσουμε νέο λόγο που θα αντλεί από την πλούσια εμπειρία μας.Το εύκολο είναι να κλειστούμε στο καβούκι μας και να μη μας ενδιαφέρει τι λέει και τι νιώθει η κοινωνία. Το δύσκολο είναι να ξανοιχτούμε ξανά στην κοινωνία έτσι όπως κάναμε κάθε φορά. Να ξαναγίνουμε πρωταγωνιστές στα πεδία που διαμορφώνουν την πρόοδο… Το καθήκον αυτό είναι δύσκολο, αλλά το ΑΚΕΛ είναι για τα δύσκολα».
Αν όχι άμεσα, τους επόμενους μήνες πάντως, θα ανακαλύψουμε αν ο νέος ηγέτης του ΑΚΕΛ είναι για τα δύσκολα. Και θα καταλάβουμε αν μπορούμε να μιλάμε για «Εποχή Στεφάνου» με ό,τι αυτό συνεπάγεται: ανανέωση στο κόμμα, αναδιάρθρωση του τρόπου λειτουργίας του και αποκατάσταση των διαύλων επικοινωνίας με τον κόσμο της Αριστεράς. Συνολικά, 52.000 ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ το εγκατέλειψαν σε διάστημα δέκα ετών, οπότε μέγα ζητούμενο για τον νέο γενικό γραμματέα είναι αν θα καταφέρει να τους εμπνεύσει και να τους πείσει. Θα πρέπει φυσικά να περάσει ένα ικανό χρονικό διάστημα και να εκδηλωθούν πρωτοβουλίες και δράσεις, για να καταλήξουμε αν μπορούμε να μιλάμε για «Εποχή Στεφάνου». Σε αυτό το σημείο, μπορούμε απλώς να μιλάμε για «την ώρα του Στέφανου» καθώς μετά και την εκλογή των ανώτατων Σωμάτων (Πολιτικό Γραφείο και Γραμματεία) ένας νέος κύκλος ανοίγει επίσημα για το ΑΚΕΛ.
Το τελευταίο, αλλά διόλου αμελητέο, αφορά στο αν διαθέτει το ολοκληρωμένο «πακέτο» ώστε ν’ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών. Κατά την άποψή μου ο Στέφανος Στεφάνου έχει όλα τα φόντα για να αφήσει το δικό του ευδιάκριτο αποτύπωμα στο κίνημα της Αριστεράς. Συνειδητά αναφέρομαι στην Αριστερά, καθώς αυτό θα πρέπει να είναι και το μεγάλο στοίχημα: να διευρύνει το ακροατήριο του ΑΚΕΛ και να το μετατρέψει σε ένα κόμμα που θα μπορεί να εκφράσει ένα διαφορετικό μοντέλο εξουσίας από αυτό που ισχύει σήμερα.
Ο Στέφανος, γεννημένος το 1965, ανήκει στη γενιά μου. Το λέω αυτό γιατί όλοι εμείς που ανδρωθήκαμε μετά από εκείνο το τρομακτικό καλοκαίρι, ενηλικιωθήκαμε πολιτικά γρηγορότερα, βιώνοντας απογοητεύσεις και διαψεύσεις. Σκέφτομαι, λοιπόν, τώρα που ήρθε η ώρα ένας άνθρωπος της δικής μας γενιάς ν’ αναλάβει το πηδάλιο μια ιστορικής παράταξης, θα πρέπει να του δοθεί ο χρόνος για να αποδείξει αν έχει κάτι καινούργιο να πει. Αρκεί να κατανοήσουν όλοι, κυρίως η βάση του ΑΚΕΛ που αγωνιά για το μέλλον του κόμματος, ότι ο νέος γενικός γραμματέας δεν θα τρέξει εκατοστάρι. Πρόκειται για σκυταλοδρομία, που σε κάθε αλλαγή θα πρέπει να αποδεικνύει πως έχει κάτι φρέσκο να καταθέσει στο άνυδρο κομματικό τοπίο που διψά για νέες καρποφόρες ιδέες.
