Του Σταύρου Χριστοδούλου
Τον Μάρτιο του 2018 είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο στον «Φιλελεύθερο» με τίτλο «Η τάτσα στο ράσο τους». Αφορμή ήταν η αυτοκτονία της Έλενας Φραντζή, μιας κοπέλας που είχε κακοποιηθεί από τον ιερέα θετό πατέρα της, και εντέλει λύγισε κάτω απ’ το βάρος εκείνου του σκοτεινού παρελθόντος.
Η τραγικότερη πτυχή της ιστορίας δεν αφορούσε στον ιερέα, ο οποίος καταδικάστηκε σε δεκαοκτώ μήνες φυλάκιση, αλλά στη στάση που κράτησε η ιεραρχία της Εκκλησίας. Η δημοσιοποίηση των πρακτικών της Συνόδου αποκάλυψε τα σάπια μυαλά μητροπολιτών που προσβάλλουν πρώτα από όλα το σχήμα τους. Ο Ταμασού Ησαΐας ζήτησε αποκατάσταση του θετού πατέρα με τη δικαιολογία ότι «έχει αρκετά ταλαιπωρηθεί», ενώ ο Λεμεσού Αθανάσιος υποκριτικά υποστήριξε ότι για την τεκμηρίωση ενός εγκλήματος χρειάζονται δύο ή τρεις μάρτυρες. Ο χειρότερος όλων ήταν ο Κύκκου Νικηφόρος, ο οποίος επιχειρηματολόγησε πως δεν επρόκειτο για μοιχεία ή για πορνεία αλλά για «συγκυλισμό», ερωτική επαφή δηλαδή χωρίς διείσδυση, άρα «παράπτωμα» ήσσονος σημασίας! Αυτές οι χυδαιότητες λέχθηκαν στη Σύνοδο εντελώς ανερυθρίαστα, εξ ου και η τάτσα εκείνης της τραγικής υπόθεσης παρέμεινε ανεξίτηλη επάνω στο ράσο τους.
Τρία χρόνια μετά, με θλίψη διαπιστώνουμε ότι οι τάτσες πλήθυναν. Το νέο κύμα αποκαλύψεων του #MeToo έφερε στην επιφάνεια αποκρουστικές ιστορίες, όπως τις κατηγορίες για τον μοναχό που παρενοχλούσε νεαρά αγόρια στο δημοσίευμα της εφημερίδας «Πολίτης» ή τις υποθέσεις που καλύφθηκαν με πέπλο σιωπής για τον πρώην μητροπολίτη. Και σαν να μην έφταναν αυτά, σαν να μην έφτανε η επιδεικτική έλλειψη πνευματικότητας εν αντιθέσει με το πληθωρικό επιχειρηματικό τους πνεύμα, οι Κύπριοι ιεράρχες συνεχίζουν να προκαλούν, δηλητηριάζοντας με τις τοξικές τους απόψεις την κοινωνία.
Λυπάμαι, αλλά βρίσκω πολύ βολική τη δικαιολογία ότι πρόσωπα όπως ο Μόρφου Νεόφυτος για παράδειγμα έχουν το ακαταλόγιστο λόγω πρότερου γραφικού βίου. Ένα μικρό δείγμα, από το τελευταίο παραλήρημά του με αφορμή το El Diablo, είναι ενδεικτικό: «Οι περισσότεροι των Ευρωπαίων σήμερα ενεργούν με εωσφορικές δυνάμεις. Δαιμονικές δυνάμεις. Θέλουν να μας υποτάξουν ύπουλα και εμάς. Να μας παρουσιάσουν τον δαίμονα ως κάτι καλό. […] Θέλουν να κάμουν τα ανώμαλα, ομαλά. Να τα κάνουν και νόμο. Πρώτα οι Βρυξέλλες και μετά οι δικοί μας φωστήρες στη Βουλή. Και μετά να τα διδαχθούν τα παιδιά μας στα σχολεία. Να λες δηλαδή σε ένα παιδάκι ξέρεις… στα 14 σου, 15 σου από Χριστόδουλος θα γίνεις Χρυστάλλα». Είναι αυτά γραφικότητες ή ρατσιστικά εμέσματα ανάμικτα με θεωρίες συνωμοσίας;
Οι τάτσες είναι πολλές και παντός είδους. Από τα διατηρητέα που κατεδαφίζουν λες και είναι υπεράνω του νόμου, μέχρι την εμπλοκή τους στην πολιτογράφηση του διαβόητου Τζο Λόου. Και από την άρνηση να εφαρμόσουν τα μέτρα της πανδημίας, μέχρι τα προσκυνήματα για να γεμίσει το παγκάρι. Οι πρόσφατες εικόνες από τις ουρές των πιστών για να προσκυνήσουν τα λείψανα και την παντόφλα (!) του Αγίου Εφραίμ δημιουργούν την εύλογη απορία εάν ως κράτος θυμίζουμε –φευ– θεοκρατικά καθεστώτα. Με τη διόλου αμελητέα υποσημείωση φυσικά, ότι η γνωστή δίψα τους για το χρήμα δεν κρύβεται ούτε εδώ, αφού πουλούσαν λαδάκια και πληροφορούσαν τους πιστούς ότι υπάρχει «μπλοκ εισφορών για να μπορέσει ο καθένας να βοηθήσει στην ανέγερση του μοναστηριού του Αγίου Εφραίμ στην Κύπρο».
Ανατρέχοντας στην αρθρογραφία μου των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, διαπιστώνω ότι έχω γράψει ουκ ολίγες φορές για την Εκκλησία. Αυτό που αλλάζει είναι μόνο η αφορμή. Το μοτίβο όμως παραμένει τόσο ίδιο, ώστε να νομιμοποιεί ακόμα και την παραλλαγή των τίτλων. Πολλές φορές αναρωτήθηκα –δεν σας κρύβω– εάν έχει νόημα αυτή η επιμονή. Και κάθε φορά απαντώ πως έχει, ενόσω η χώρα μας συνεχίζει να μαϊμουδίζει το κοσμικό κράτος. Η νοσηρή εικόνα της Εκκλησίας αποτελεί αντανάκλαση των στρεβλώσεων της κοινωνίας. Και οι στρεβλώσεις της κοινωνίας μετουσιώνονται σε παθογένειες του πολιτικού συστήματος, οδηγώντας μας σε έναν φαύλο κύκλο. Όσο έχουμε φωνή, λοιπόν, πρέπει να την υψώνουμε αλλιώς κινδυνεύουμε να μας καταπιεί η μαύρη τρύπα του σκοταδισμού.
