Του Σταύρου Χριστοδούλου
Μεσημέρι Τρίτης έγινε η υποστολή της βρετανικής σημαίας στο μέγαρο του Κυβερνείου. Το προηγούμενο βράδυ, κατ’ ακρίβειαν τις μικρές ώρες της 16ης Αυγούστου, ο Μακάριος είχε συνυπογράψει τα έγγραφα ανεξαρτητοποίησης της Κύπρου. Τρίτη έπεσε και φέτος η επέτειος της Ανεξαρτησίας. Δεν γιορτάστηκε όμως αφού για τους επίσημους εορτασμούς, σύμφωνα με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου του 1960, επιλέγηκε η 1η Οκτωβρίου. Ο λόγος ήταν ομολογουμένως… αφοπλιστικά κυπριακός. Τα πολιτικά κεφάλια, που δημιούργησαν το κράτος του ’60, αποφάσισαν ότι ήταν περίοδος διακοπών για τους Κύπριους και με πρόφαση ότι θα απουσίαζαν οι ξένοι διπλωμάτες καθόρισαν την επέτειο το πολύ πιο βολικό φθινόπωρο. Προχωρημένο, πάντως, όπως και να το δει κανείς. Ιδιαίτερα αν σκεφτούμε ότι η άγουρη πολιτική μας ηγεσία προέβλεψε αυτό που ο Ουμπέρτο Έκο θα έκανε διεθνή επιτυχία μερικές δεκαετίες αργότερα: «Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Κατά τον ίδιο τρόπο που δεν κινείται τίποτε αξιόλογο στη δημόσια σφαίρα. Εκτός φυσικά από τα μπάνια του λαού.
Όλα αυτά τα χρόνια, ως κράτος, αποδειχτήκαμε αναξιόπιστοι σε πολλά και αποτύχαμε σε άλλα τόσα. Τα μπάνια του λαού όμως τα υπερασπιστήκαμε ως υπέρτατη αξία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί οι ηγήτορές μας γνωρίζουν καλά πως κανένας και τίποτε δεν μπορεί να μας αποσπάσει από τη θερινή ραστώνη. Λαμπρό παράδειγμα οι ήσυχες προεκλογικές ημέρες του φετινού Αυγούστου.
Debates; Οι Λευκωσιάτες μπορεί να ιδρώνουν κάτω από τις ομπρέλες του Πρωταρά αλλά γι’ αυτό δεν ευθύνεται η φυγομαχία κανενός υποψηφίου από τις τηλεμαχίες. Έτσι απόμεινε μόνος του ο Κολοκασίδης να φωνάζει καθώς οι υπόλοιποι έπιασαν μάλλον πιο γρήγορα το υπονοούμενο. Παρακολουθήσεις; Υπό νορμάλ συνθήκες το θέμα έπρεπε να μονοπωλεί την πολιτική ατζέντα. Πλην, όμως, η περιρρέουσα αδιαφορία υποβάθμισε το σκάνδαλο των υποκλοπών στην Ελλάδα παρά τις τουλάχιστον ύποπτες διασυνδέσεις με την Κύπρο. Τι κι αν με τους υπό κατηγορία Ισραηλίτες μπλέχτηκε το όνομα του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα και η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί ευθέως το κυβερνητικό κόμμα για εμπλοκή σε παράνομες παρακολουθήσεις; Ο σεβασμός στα μπάνια του λαού υπερίσχυσε συντριπτικά και αυτή τη φορά.
Αυτό κατάλαβε μάλλον ο Χριστοδουλίδης και επέλεξε την παρατεταμένη σιωπή. Με τα χαμόγελα και τις χειραψίες άλλωστε κανείς δεν ζορίζεται, ο χρόνος κυλάει μαλακά και ο Αύγουστος κλείνει ράθυμα τον κύκλο του δίχως κανένα απολύτως κόστος. Γιατί για να υπάρξει πολιτικό κόστος βασική προϋπόθεση είναι κάποιοι να κάνουν τη χρέωση και ν’ αποστείλουν τον λογαριασμό. Εδώ όμως οι «πελάτες» περί άλλων τυρβάζουν, άρα λοιπόν από μηδενική χρέωση προκύπτει κόστος μηδέν.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης προσπαθεί προφανώς να πάρει παράταση εξ ου και ανακοίνωσε ότι το προεκλογικό του τουρ δεν θα του αφήνει χρόνο για δημόσιες συζητήσεις. Δεν θέλω να χαλάμε τις καρδιές μας, μέρες που ’ναι, αλλά ας καταβάλουμε μια προσπάθεια για να κατανοήσουμε το σουρεαλιστικό του πράγματος: Ο πολυάσχολος υποψήφιος πρόεδρος τον Σεπτέμβριο θα οργώνει (sic) όλη την Κύπρο. Σε πραγματικούς χρόνους δηλαδή θα πηγαίνει από τη Λευκωσία στη Λεμεσό, από την Λεμεσό στο Τρόοδος και από την Πάφο στη Λάρνακα. Αποστάσεις μιας ή μιάμιση ώρας, δεν το λες και Νέα Υόρκη – Αριζόνα για να φας τα νιάτα σου στους δρόμους. Παρόλα αυτά η επίκληση του βαρυφορτωμένου προγράμματος έπεσε στα μαλακά. Γιατί; Γιατί κάνει ζέστη, γιατί οι ημέρες των διακοπών είναι πολύτιμες, γιατί βαριόμαστε… Θέλετε κι άλλα;
Ένα πιο πονηρό μυαλό θα σκεφτόταν ότι η παράταση της πολιτικής απραξίας και κυρίως οι αντιπαραθέσεις που αφορούν σε συγκεκριμένες θέσεις ίσως έχουν να κάνουν με τις δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου. Ποιον ωφελεί αυτή η στασιμότητα άραγε; Ιδιαιτέρως αν συνυπολογίσουμε ότι βρισκόμαστε ενώπιον του φαινομένου οι δημοσκοπήσεις να μην αξιοποιούνται ως «φωτογραφία της στιγμής» αλλά σαν εργαλείο καλλιέργειας παράστασης νίκης.
Το βέβαιο πάντως είναι ότι για όλα αυτά δεν ευθύνεται κάποιο αόρατο χέρι που κινεί τα νήματα, ένας μεγάλος αδελφός που αποφασίζει πριν από εμάς για μας. Τίποτε δεν γίνεται ερήμην μας. Ας το θυμόμαστε αυτό προτού αρχίσουμε ξανά τη γνωστή γκρίνια.
