Ο όρος purplewashing διατυπώθηκε αρχικά από τη φεμινίστρια Brigitte Vasallo ως διαθεματική πλαισίωση των αντίστοιχων ορολογιών pinkwashing και green washing, ενώ σε μεταγενέστερο στάδιο η κοινωνιολόγος Sara R. Farris χρησιμοποίησε την ορολογία femonationalism (φεμινοεθνικισμός στα ελληνικά), καταδικάζοντας τη δογματική οικειοποίηση της φεμινιστικής θεωρίας από φορείς άσκησης κοινωνικού ελέγχου και συστημικούς μηχανισμούς μάρκετινγκ (femvertising). Πιο συγκεκριμένα, στο πλαίσιο της φεμινιστικής θεωρίας, οι όροι αυτοί χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν μια διαστρέβλωση στη συζήτηση για το τι μπορεί να θεωρηθεί ως θεσμική ισότητα. Η διαστρέβλωση που επιχειρείται συστηματικά στο πλαίσιο μιας πολυδιαφημιζόμενης δέσμευσης για ισότητα από νεοφιλελεύθερες στρατηγικές προώθησης χωρών, συνόλων, εταιρειών ή και άλλων οργανισμών, με κυριότερο όπλο την επίκληση στο συναίσθημα (affective publics), δεν έχει κάποιο άμεσο οικονομικό ή ψυχολογικό αντίκρισμα σε πραγματικό χρόνο. Η διαστρέβλωση αποτελεί ένα μηχανισμό πολιτικής εκνηπίωσης (political infantilization) που θέτει σε λειτουργία η ηγεμονική μηχανή με την είσοδο γυναικών σε ανώτερα αξιώματα, γυναίκες οι οποίες στην πλειοψηφία τους ασπάζονται τις ίδιες συντηρητικές απόψεις, μέσα στο πλαίσιο αυτοματοποίησης ζητημάτων ισονομίας και ποσόστωσης και με την απαραίτητη υπόσχεση ρεφορμισμού μόνο για να τις εργαλειοποιήσει στο τέλος ως εκτελεστικά όργανα καταπιεστικών πολιτικών.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δε, όπως τονίζει η πολιτική επιστήμονας Χρύσα Μουσουλιώτη, είναι «να αποτυπωθεί η έμφυλη βία όχι ως τέτοια, αλλά ως επαγγελματική βία σε χώρους, ως παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων, ως ζήτημα αποκατάστασης πολιτισμένων σχέσεων, χωρίς να φωτίζονται και να καταργούνται τα βαθύτερα επίπεδα συγκρότησης της ηγεμονικής αρρενωπότητας». Στη μια άκρη του φάσματος έχουμε τις κραυγαλέες σεξιστικές, ρατσιστικές, και αποικιοκρατικές επιθέσεις κατά των θηλυκοτήτων. Στην άλλη άκρη του φάσματος έχουμε μία ανεπαίσθητη σχεδόν επίθεση μέσα από μια σειρά τεχνασμάτων της ηγεμονικής αρρενωπότητας, η οποία εμφανίζεται πλέον ως κουλτουραλικά διαφοροποιημένη ή και απειλούμενη. Επιπλέον, η διαθεματική ανάλυση μας έχει υποδείξει τα σχήματα εργαλειοποίησης του φεμινοεθνικισμού από τη γαλλική, ιταλική και ολλανδική ακροδεξιά που διατείνεται ότι υπερασπίζεται τις Ευρωπαίες, ακόμα και τις γυναίκες μεταναστευτικής προέλευσης, κατά των μουσουλμάνων ανδρών και άλλων ανδρών μη ευρωπαϊκής προέλευσης. Σε μερικές περιπτώσεις, μια ανάλογη δυναμική έχει κάνει μερικά από τα ακροδεξιά κόμματα της βορειοδυτικής Ευρώπης να υιοθετήσουν ένα επίπεδο ομοεθνικισμού, υπερασπιζόμενα τους «δικούς τους» ομοφυλόφιλους, άντρες και γυναίκες, ενάντια σε μια υποτιθέμενη μουσουλμανική απειλή. Χρησιμοποιώντας αυτό το θεωρητικό πλαίσιο μπορούμε να αναλύσουμε και τις αντιδράσεις για την εκλογή Αννίτας Δημητρίου, όπου παρατηρείται σύγκλιση των αφηγημάτων. Εδώ χρησιμοποιώ τον όρο σύγκλιση καθώς θεωρώ ότι περιγράφει καλυτέρα τη ρευστότητα του φαινομένου, δηλαδή το γεγονός ότι άνθρωποι και πολιτικές φιγούρες από πολύ διαφορετικές πολιτικές πλατφόρμες συγκλίνουν σε αυτό το έδαφος, και υπάρχουν πολλές αντιφάσεις σε αυτό το έδαφος. Αφενός έχουμε μια υπερεπένδυση στο συμβολικό περιεχόμενο της εκλογής, να τονίσω εδώ ότι πρόκειται για ιστορική στιγμή αδιαμφισβήτητα, η οποία ωστόσο αγνοεί ή και αποκρύπτει τις υφιστάμενες νόρμες που διασφαλίζουν την ανδρική κυριαρχία, και αφορά τη μη διαφοροποίηση της κυρίας Δημητρίου σε θέματα παραβιάσεων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ενδεικτικά αναφέρω το πώς τοποθετήθηκε πολιτικά για την υπόθεση βιασμού Αγγλίδας τουρίστριας, τις παραλείψεις αστυνομικών στην υπόθεση Μεταξά, την υπόθεση κακοποίησης αθλήτριας και τη μερική επικύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης. Αφετέρου, παρακολουθούμε μια προσπάθεια αποδόμησης του συμβολικού περιεχομένου της εκλογής Δημητρίου, η οποία εμπεριέχει ωστόσο την υιοθέτηση σεξιστικού λόγου με αναφορές στο νεαρό της ηλικίας, στην εμφάνιση, στις ικανότητες σχετικά με τη διαχείριση της θέσης κ.ο.κ. Είναι απαραίτητο λοιπόν να κατανοήσουμε ότι όλο αυτό δουλεύει κυκλικά, είναι διαφορετικές θέσεις στο ίδιο φάσμα με κεντρικό άξονα τον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πόλεμο κατά του φεμινισμού, είναι εκφάνσεις της ηγεμονικής αρρενωπότητας, της ανδρικής υψηλής εποπτείας που θολώνει την εικόνα, του εθνικισμού και του καπιταλισμού που αναδιπλώνονται εντός της Οικονομίας του Θανάτου, ενώ χρειάζεται συλλογικά να επενδύσουμε στις υποδομές και τις οικονομίες της φροντίδας.
Ο κ. Χαράλαμπος Σωφρονίου είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου στις Σπουδές Φύλου και Πολιτισμική Θεωρία από το Πανεπιστήμιο του Νότινγκαμ.
