H Λευκωσία έχει δομικά ζητήματα. Εκεί που οι άλλες πόλεις έχουν θάλασσα, η Λευκωσία έχει την πράσινη γραμμή. Εκ των πραγμάτων, η ανάπτυξή της αλλά και η καθημερινή κυκλοφοριακή εκτόνωσή της δεν γίνεται με έναν ομαλό τρόπο. Δυστυχώς, κουβαλά τον σταυρό της τελευταίας διαιρεμένης πρωτεύουσας της Ευρώπης, που εκ των πραγμάτων και επί του εδάφους την κρατούν περιορισμένη. Και δεν αναφέρομαι αμιγώς ή μόνο σε ζητήματα ανάπτυξης αλλά και σε θέματα που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής των κατοίκων της.
Η Λευκωσία αντιμετωπίζει και ένα ζήτημα ιδιοσυγκρασίας. Της λείπει ο τοπικισμός από τους κατοίκους της, και από τους πολιτικούς της. Δεν λέω πως δεν αγαπάμε την πόλη μας. Δεν διεκδικούμε όμως αρκετά για την πόλη μας. Σίγουρα δεν το κάνουμε με το σθένος, το πάθος, την ένταση που το κάνουν οι κάτοικοι, οι τοπικοί άρχοντες και οι βουλευτές των άλλων επαρχιών. Και ενώ η Λευκωσία είναι η πρωτεύουσα, η πόλη με τον μεγαλύτερο με διαφορά πληθυσμό στην Κύπρο, η φωνή της δεν ακούγεται. Αποτέλεσμα είναι να καταντά ο φτωχός συγγενής. Δείτε για παράδειγμα τις προχθεσινές εξαγγελίες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και ποσοτικά και ποιοτικά είναι κατώτερα και του μεγέθους και του πληθυσμού της Λευκωσίας. Δείτε επίσης το παράδειγμα με το ΑΞΙΚ. Που ήταν στη Λευκωσία για δεκαετίες, το ζητούσαν με επιμονή και η Πάφος και η Λάρνακα και η Ελεύθερη Αμμόχωστος. Όλοι ξέρουμε την κατάληξη και ότι το ΑΞΙΚ μετακόμισε στην Πάφο. Κανείς μας όμως δεν υπερασπίστηκε να παραμείνει στη Λευκωσία. Και αυτό δεν ήταν περιστασιακό γεγονός.
Ας πάμε όμως στο σήμερα και στο τι μπορούμε να κάνουμε για την πόλη μας στα επόμενα χρόνια. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι το κυκλοφοριακό. Είμαστε οριακά στη συνθήκη της κυκλοφοριακής ασφυξίας, δηλαδή στη μέρα που για να πάμε στον προορισμό μας, όσο κοντά και αν είναι δεν θα μπορούμε να υπολογίσουμε τον χρόνο που θα μας πάρει. Χρειάζεται να τολμήσουμε. Και δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Αρκεί να υλοποιήσουμε όσα σχεδιάστηκαν και είναι καταχωνιασμένα στα συρτάρια. Το Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας, το γνωστό ΣΒΑΚ έχει υλοποιηθεί το 2011 και έχει αναθεωρηθεί πρόσφατα. Από αυτό έγιναν λίγα, πολύ λίγα, κυρίως από τον Δήμο Λευκωσίας. Γι’ αυτό και δεν βγάζουν και λογική. Για να εφαρμοστεί όμως χρειάζονται δύο απαραίτητα συστατικά. Πολιτική βούληση και χρήμα. Σήμερα δεν έχουμε πειστεί για το πρώτο. Το δεύτερο είναι θέμα σωστής ιεράρχησης. Χρειάζεται όμως και επιμονή και υπομονή. Για να αντιμετωπιστεί το κυκλοφοριακό χρειάζεται να δημιουργηθούν οι εναλλακτικές για να βγούμε από τα αυτοκίνητά μας. Πρέπει να αντέξουμε στην πίεση του κόσμου, όταν για παράδειγμα θα δημιουργούνται οι λεωφορειολωρίδες, ή όταν θα δημιουργούνται οι υποδομές για το τραμ.
Βεβαίως η Λευκωσία χρειάζεται και πολλά άλλα. Πρέπει να παραμείνει το επιχειρηματικό κέντρο της χώρας. Πρέπει να συνεχίσει να αναπτύσσεται, αλλά με τρόπο ομαλό και με διαφάνεια. Και κυρίως χρειάζεται, εμείς οι Λευκωσιάτες να πάψουμε να μασάμε τις δάφνες της πρωτεύουσας, να αγαπήσουμε λίγο παραπάνω την πόλη μας, να γίνουμε λίγο πιο τοπικιστές, να διεκδικούμε για την πόλη μας. Πρέπει να απαιτήσουμε να ζούμε σε μια βιώσιμη πόλη, σε μια πόλη που να περπατιέται, που δεν θα γίνει μια απέραντη λεωφόρος χωρίς γειτονιές. Πρέπει να προστατεύσουμε τους πνεύμονες πρασίνου που κληρονομήσαμε και να ζητήσουμε να δημιουργηθούν και άλλοι. Πρέπει να καταλάβουμε πως αν δεν ενεργοποιηθούμε θα μείνουμε πρωτεύουσα μόνο κατ’ όνομα. Και επίσης χρειάζεται πάντοτε να έχουμε στο μυαλό μας πως το μέτρο σύγκρισης δεν πρέπει να είναι οι άλλες πόλεις της Κύπρου, αλλά οι άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Διαφορετικά θα γίνουμε και με σφραγίδα μαρασμού ο φτωχός συγγενής.
Ο Δημήτρης Μ. Δημητρίου είναι βουλευτής Λευκωσίας με τον Δημοκρατικό Συναγερμό, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών.
