Του Γιάννου Κ. Ιωάννου
Ο κ. Χάρης Γεωργιάδης μπήκε στην κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη το 2013. Είχα τότε ρωτήσει μια καλή φίλη που γνώριζε τα του ΔΗΣΥ, ποιες είναι οι θέσεις του για το Κυπριακό. «Γενικά είναι υπέρ της λύσης» μου είχε πει, «αλλά δεν είναι το θέμα του». Οκτώ χρόνια αργότερα αποδεικνύεται πως η φίλη είχε δίκαιο. Εκείνο που με στενοχώρησε περισσότερο στο άρθρο και τη συνέντευξη του κ. Γεωργιάδη στην «Καθημερινή» είναι η πολύ ρηχή του γνώση για το εθνικό μας θέμα. Και οι αντιφάσεις. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθούν οι θέσεις του, όταν από τη μία τονίζει με πειστικό τρόπο πως το στάτους κβο είναι καταστροφή, αλλά από την άλλη αναφέρεται σε λύση «ό,τι να ’ναι», σε «όποια λύση» και …ικανοποίηση τουρκικών αιτημάτων προκειμένου να καταλήξουμε; Αφού αυτοαποκαλείται ρεαλιστής, ο κ. Γεωργιάδης θα έπρεπε να γνώριζε το αυτονόητο: πως η λύση που μπορούμε να πετύχουμε, δεν θα πρέπει να συγκριθεί με ένα wonderland, αλλά με τα σκληρά δεδομένα επί του εδάφους. Και θα έπρεπε να γνώριζε ο κ. Γεωργιάδης, πως η στο παρά ένα λύση –που έλεγε και ο Νίκος Χριστοδουλίδης– του Κραν Μοντάνα ήταν νίκη επί σχεδόν όλων των σημείων σε βάρος της κατοχής σε βάρος του στάτους κβο. Οι αναφορές, λοιπόν, σε «όποια λύση» ή λύση «ό,τι να ’ναι» είτε έχει στόχο τα αφτιά των διχοτομιστών, είτε αποδεικνύει χοντρή άγνοια. Ελπίζω να είναι το δεύτερο.
Ο κ. Γεωργιάδης προχωρεί και σε ένα άλλο σοβαρό σφάλμα. Καταγράφει κάποιες τουρκικές θέσεις, τις αναγάγει σε πραγματικά γεγονότα που δεσμεύουν όλους (ακόμη και την πλευρά μας) και μετά αναρωτιέται αν μπορούμε να δεχτούμε κάτι τέτοιο! Αυτό είναι από τα πιο ευτελή «επιχειρήματα» των διχοτομιστών. Η Τουρκία έχει φυσικά τις θέσεις της. Και οι θέσεις της Τουρκίας σκλήρυναν σημαντικά την τελευταία περίοδο. Αλλά αν θα βρεθεί λύση, θα είναι λύση εντός των ψηφισμάτων του ΟΗΕ που είναι ο μόνιμος στόχος της πλευράς μας, θα είναι λύση που θα υιοθετεί τη Χάρτα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα είναι λύση εντός του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Όλα αυτά είναι και δεδομένα και αυτονόητα και δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που τα έχει 400 που να αποδέχεται λύση που δεν τα περιλαμβάνει. Συνεπώς ποιος ο λόγος να τονίζεται δύο φορές σε κάθε παράγραφο η αρνητική στάση της Τουρκίας, ενώ γνωρίζουμε πως αν είχαμε καταλήξει σε λύση, θα ήταν κάτι πολύ διαφορετικό;
Άλλες ατυχείς εκφράσεις του κ. Γεωργιάδη αφορούν την αντίληψή του για το ότι η ομοσπονδία θα «χάριζε» τον βορρά στην Τουρκία, ή πως επειδή πέθαναν οι πρόσφυγες και θα είναι δύσκολο να πάρουμε πίσω περιουσίες, τότε πάει και η λογική της ομοσπονδίας. Καλά, είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί ο κ. Γεωργιάδης πως υπάρχει τεράστια διαφορά στο να ξεπουλήσεις την Κερύνεια στην Τουρκία από τη μια (που θα είναι το αποτέλεσμα της διχοτόμησης ή των δύο κρατών), με το να έχεις μια ομοσπονδιακή λύση κατά την οποία ο δήμαρχος της Κερύνειας θα έχει πιθανότατα τουρκικό όνομα; Θα είναι όμως πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ευρωπαίος πολίτης και με πατρίδα του την Κύπρο.
Το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο επιθυμεί να κινηθεί ο κ. Γεωργιάδης είναι ο κληριδικός ρεαλισμός. Λίγους μόνο μήνες μετά την τουρκική εισβολή, ο Γλαύκος Κληρίδης είχε μιλήσει για πρώτη φορά υπέρ της λύσης ομοσπονδίας. Και ο κ. Γεωργιάδης 47 χρόνια μετά την εισβολή επίσης αναζητεί (χωρίς να κατονομάζει) νέες επιλογές. Υπάρχει διαφορά. Πολύ μεγάλη διαφορά: τον Νιόβρη του 1974 ο Γλαύκος Κληρίδης αποδεχόταν ως λύση μια τουρκική ιδέα που υπήρχε ήδη από τη δεκαετία του ’60. Αλλά τον Νιόβρη του 1974 είχε προηγηθεί μια συντριπτική πολεμική ήττα της πλευράς μας. Τον Γενάρη του 2021 η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της Ε.Ε., η λύση την οποία θα μπορούσε να δεχθεί είναι δεδομένη, είναι θετική και θα μπορούσε να επαναφέρει τη χώρα στην κανονικότητα.
Συνεπώς τυχόν υποχώρηση (γιατί οτιδήποτε εκτός της ΔΔΟ είναι υποχώρηση) είναι άκρατη ηττοπάθεια και υποταγή στις τουρκικές επιδιώξεις. Μπορεί να έχει δίκαιο σε ένα πράγμα ο κ. Γεωργιάδης: πως τα πράγματα δεν είναι καλά, πως η προοπτική είναι ζοφερή. Εδώ θα συμφωνήσουμε. Αλλά για διαφορετικούς λόγους.
Τα πράγματα δεν είναι καλά και η προοπτική είναι ζοφερή, γιατί ο δικός μας πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνήθηκε να ολοκληρώσει τη διαδικασία στο Κραν Μοντάνα. Και έχει ευθύνη για την απώλεια αυτής ακριβώς της ΔΔΟ την οποία αναλύει ο κ. Γεωργιάδης. Και εδώ αποκαλύπτεται ο ρεαλισμός του κ. Γεωργιάδη. Μόνο που δεν είναι νέος, είναι πολύ παλιός. Και έχει να κάνει με την άρνηση του ελληνοκυπριακού βαθέος κράτους να μοιραστεί την εξουσία με τους Τουρκοκυπρίους. Γιατί όταν ερωτά τον κ. Γεωργιάδη η κ. Μαρίνα Οικονομίδου αν αποδέχεται την πολιτική ισότητα, απαντά μεταξύ άλλων: «…γιατί δηλαδή να πρέπει εκ των προτέρων να αποδεχθώ την πολιτική ισότητα…». Γιατί, κύριε Γεωργιάδη, η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία είναι χτισμένη στη βάση της πολιτικής ισότητας και όποιος δεν την αποδέχεται σημαίνει αρνείται το ίδιο το σύνταγμα της χώρας του. Γιατί, κύριε Γεωργιάδη, οποιαδήποτε λύση ομοσπονδίας είναι ντε φάκτο βασισμένη στην πολιτική ισότητα.Το όνειρο των Ελληνοκύπριων εθνικιστών πάει πίσω στη δεκαετία του ’60. Τώρα έχουν τρόπο να ξεφορτωθούν την πολιτική ισότητα. Αλλά και τη μισή πατρίδα. Αυτή που θα είναι μέρος τους άλλου κράτους. Αυτός είναι πολύ παλιός ρεαλισμός κύριε Γεωργιάδη. Και εξόχως επικίνδυνος.
