ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο περί «παρατεταμένου αδιεξόδου» ζόφος

Του ΧΑΡΗ ΦΕΡΑΙΟΥ

Στερεότυπη επικεφαλίδα, που κατά κυρίαρχο μάλιστα τρόπο κοσμεί, τις, ως πολιτική αρθρογραφία στις εσωτερικές σελίδες των κυπριακών εφημερίδων, κατά καιρούς αναλύσεις, τις οποίες πειράται (βαθυστόχαστη πάντως – και να ακούγεται...) σύνολη σχεδόν η πολιτική μας διανόηση, και η εδώ και η άπω, είναι εκείνη που εξαγγέλλει (υπό ποικίλες, φυσικά, λεκτικές διατυπώσεις) συνοψιζόμενο δε ότι (και εν πάση περιπτώσει) «το Κυπριακό ευρίσκεται σε παρατεταμένο αδιέξοδο»!

Και είναι όντως απορίας άξιο, πώς η δεδομένη οξύνοια της πολιτικής μας διανόησης, η τα πάντα (δια-) γιγνώσκουσα, και τα πάντα διερευνούσα, δεν κατόρθωσε να διαγνώσει, πρώτον, ότι αυτό το «αδιέξοδο», (που τώρα είναι και παρατεταμένο) παρατείνεται για 47 τώρα χρόνια, (1974 και εντεύθεν) και δεύτερο γιατί, επιτέλους, βρίσκεται σε ένα τέτοιο, και «παρατεταμένο», αδιέξοδο; Δεδομένου μάλιστα ότι, και μεγαλοφυείς ως πολιτικές διάνοιες, ήταν μερικές από όσες μας κυβέρνησαν!

Λέγω λοιπόν εγώ ότι ποτέ δεν θα το κατορθώσει, αυτή ειδικά η πολιτική διανόηση του τόπου, όχι απλώς να βρει, αλλά ούτε και θα τολμήσει να αναζητήσει (την) απάντηση στην απορία. Και ας μη μιλήσουμε πάλι για εκείνη την, ως ερινύα, ενδημούσα εθνική ενοχή! Έσσεται άλλωστε ήμαρ... Διότι όφειλε τουλάχιστον να το γνωρίζει, πρώτον: Ότι το Κυπριακό καθόλου δεν βρίσκεται σε παρατεταμένη εκκρεμότητα, αλλά βρίσκεται σε παρατετα-γ-μένη στάση αναμονής: Του τελευταίου σταδίου του παλαιόθεν εκπονηθέντος από τον Νιχάτ Ερίμ «σχεδίου ανάκτησης Κύπρου»! Δεύτερο δε, ότι το διαβόητο (και παρατεταμένο) αδιέξοδο δεν άρχισε το 1974, αλλά δέκα χρόνια πριν, το έτος 1964, Αύγουστο μήνα (ως συμβολισμός τάχα;) στον λόφο του πρώην Κυβερνείου των Άγγλων! Τον Αύγουστο εκείνο, που δύο, ένθεν κακείθεν του Αιγαίου, άνδρες «γόητες και πλάνοι» (κατά πως έλεγε και ο Απόστολος Παύλος) δηλαδή Μακάριος Γ΄ ο Μούσκος (ο και άρχων του μάταιου) ο ένθεν, και Ανδρέας Παπανδρέου (και προεξάρχων του πολιτικού αμοραλισμού) ο εκείθεν, εμπόδισαν την Ελληνική Μεραρχία να πράξει εκείνο για το οποίο εστάλη στην Κύπρο, δηλαδή την Ένωση ως τετελεσμένο (fait accompli) στρατιωτικό γεγονός.

Και λέω ακόμα, ότι είναι αδύνατο, όχι βέβαια για την παραλυτική πολιτική μας διανόηση, αλλά για τον ίδιο τον λαό, να αναζητήσει την έξοδο στο αδιέξοδο (που ο γράφων και πιστεύει, και κατέδειξε πως υπάρχει) αν δεν αναζητήσει το μείζον γεγονός, εκείνης ειδικά της τότε «χρονικής συγκυρίας»! Σε αυτή την πρόκληση οφείλει ο λαός να εντρυφήσει επαγωγικά: Τι άραγε το μείζον είναι που συνέβη, στη χρονική εκείνη συγκυρία, καλοκαίρι του 1964, τελευτώντος του μηνός Αυγούστου, επάνω στον λόφο του πρώην Κυβερνείου των Άγγλων! Υπάρχουν, εν προκειμένω τρεις εκδοχές: Εκ προοιμίου λέω εγώ, πως όσα ως επίσημη «ερμηνεία» λέγονταν, τάχα περί σωτηρίας τότε από το «διχοτομικό» Σχέδιο Άτσεσον, είναι απλώς οδοντόπαστες!

Εκδοχή πρώτη: Ακυρώθηκε η ενσωμάτωση (και) της Κύπρου (της τελευταίας που παρέμενε εκτός του) στον υπόλοιπο ελληνικό κορμό, γεγονός φυσικά που ακύρωνε, μάλιστα βάναυσα και κατά συρροήν, όλους τους αγώνες, πολυαίμακτους δε, αλλά και τις μακρόχρονες θυσίες του λαού της. Ακύρωση πάντως, που επηρέαζε απλώς πληθυσμό 800.000 Ελλήνων κατοίκων της.

Εκδοχή δεύτερη:Ακυρώθηκε, για άλλη μία φορά, η εθνική ευκαιρία, να αποκτήσει, ή ακριβέστερα, να επανα-αποκτήσει η Ελλάδα, εκείνο το χαμένο, ή επίσης ακριβέστερα, το τελευταίο εναπομείναν έδαφος στην Ανατολή, ή για ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια, στην ανατολική όχθη του Αιγαίου, ώστε γινόμενη έτσι η χώρα (κατά την έκφραση του ίδιου του Άτσεσον, όπως καταγράφεται στο Αρχείο του Πρέσβη, Δημήτριου Νικολαρεΐζη...) σφήνα προς τον κόλπο της Αλεξανδρέττας, (του Κουρδιστάν δε, όπως προοριζόταν τότε από τη Δύση...) να μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο του σημαντικού και, ιδίως, αναντιρρήτως σοβαρού συμμάχου της Δύσης, και όχι να καταντήσει (όπως σήμερα) αναξιοπρεπής, καθότι και καταχρεωμένος σ’ εκείνους παρίας της. Ακυρωτική εκείνη η πράξη βέβαια, που όμως επηρέασε πληθυσμό, 8.000.000 κατοίκων της Ελλάδας...

Εκδοχή τρίτη:Στάθηκε (παρότι «ψύλλος»!) η Κύπρος, τροχοπέδη σε μιαν υπερατλαντική υπερδύναμη! Στερώντας της δηλαδή τη στρατηγική δυνατότητα, ενώ θα είχε δεσμευμένη, ως δεδομένη πια σύμμαχο στο άρμα της την Τουρκία, να μπορεί και να της στερήσει, όχι απλώς τη δυνατότητα, αλλά και μια κρίσιμη ικανότητα: Καθώς δηλαδή θα αποτελούσε και μοναδική σύμμαχό της στην περιοχή η Τουρκία, να την εκβιάζει κατά το δοκούν, πράγμα που βέβαια δεν είναι το μείζον! Διότι μείζον είναι το επόμενο: Να είναι μεν αναγκαία για την Αμερική σύμμαχος, να μην έχει εντούτοις καμιά δυνατότητα, σταδιακά ή όχι αδιάφορο, εκ των έσω δε, «αυτοδικαίως», να εμφανιστεί κάποια μέρα ως όντως στρατιωτική, περιφερειακή έστω, υπερδύναμη, και πλήρως πια ανεξέλεγκτη. Όπως εννοείται έχει ήδη γίνει, με την, εκ παραδόσεως άλλωστε, αδηφάγο αυτή χώρα! Γεγονός όμως, που επηρεάζει πια τα 800.000.000 του σύνολου πληθυσμού, τόσο της πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμης, και βεβαίως των «συμμάχων» της!

Το θέμα όμως δεν τελειώνει εδώ! Ενδιάμεσο ερώτημα ως «ιντερμέτζο»: Αν η «τρίτη εκδοχή» είναι που ισχύει, γιατί αλήθεια διερωτόμαστε που και εκείνη η, (ας πούμε) «εξευτελισθείσα» (από «ψύλλο») υπερδύναμη, η πέραν του Ατλαντικού, για 57 μακρά χρόνια ατέλειωτα, (εκδικούμενη) μας κυνηγάει ανελέητα...

Ο κ. Χάρης Φεραίος είναι διδάκτωρ του ΕΜΠ.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Προσωπικότητες στην ''Κ'': Τελευταία Ενημέρωση