Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων επί του νομοσχεδίου που περιορίζει το δικαίωμα στη διαμαρτυρία ήταν, εν πολλοίς, προδιαγεγραμμένο.
Σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης του κυβερνητικού νομοσχεδίου στην κοινοβουλευτική επιτροπή Νομικών τους τελευταίους μήνες, μέχρι την ψήφισή του στην ολομέλεια της 10ης Ιούλη, το αυταρχικό τόξο της δεξιάς ουδέποτε έδειξε οποιαδήποτε σημάδια αμφισβήτησης (κι ας λέει η Αννίτα Δημητρίου ότι άλλαξε γνώμη μετά την επίθεση στα γραφεία του ΔΗΣΥ στη Λεμεσό).
Η πορεία της ελληνοκυπριακής κοινωνίας προς τον εκφασισμό συνεχίζεται με γοργά βήματα και η κοινωνική απάθεια αφήνει το διάβα της ανεμπόδιστο. Και αυτό δεν αποτελεί κινδυνολογία. Δυστυχώς, τα δείγματα είναι πολλά και αφήνουν ελάχιστα περιθώρια αμφισβήτησης. Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω για να θυμηθούμε τα πογκρόμ σε Χλώρακα και Λεμεσό το καλοκαίρι του 2023, τις κρατικές δολοφονίες μεταναστών σε Λεμεσό (Απρίλης 2024) και Ποταμιά (Γενάρης 2025) για να διαπιστώσουμε αυτή την τάση.
Και η διαδρομή αυτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη τόσο με την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου και ληστρικού καπιταλισμού στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, όσο και με την απουσία της παραμικρής έστω προοπτικής επίλυσης του κυπριακού προβλήματος.
Είναι φανερό ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης έχει βάλει όλα τα αυγά του στο καλάθι της ακροδεξιάς. Δεν είναι τυχαίο που μόλις μετά την ψήφιση του επίμαχου νομοσχεδίου, επισκέφτηκε τη Λάρνακα, ζητώντας από τις διωκτικές αρχές, «χωρίς να παρεμβαίνει στο έργο της δικαστικής εξουσίας» (εδώ γελάμε), να παραμένουν υπό κράτηση μέχρι τη δίκη τους όσα άτομα συλλαμβάνονται για θέματα «χουλιγκανισμού».
Η ιστορία, βέβαια, διδάσκει, ότι όσοι επιλέγουν να κυβερνήσουν με την ακροδεξιά, καταλήγουν τροφή για τα θηρία. Το τι θα κάνει και πού θα καταλήξει ωστόσο ο κάθε Χριστοδουλίδης, ελάχιστη σημασία έχει, μπροστά στο τι ψήφισε η Βουλή στις 10/7 και τις επιπτώσεις που αυτή η νομοθεσία θα έχει στο δικαίωμα στη διαμαρτυρία.
Και αν για τις ισορροπίες στην ολομέλεια δεν υπήρχαν πολλά να γίνουν, δεν μπορεί να γραφτεί το ίδιο για την κοινωνική αδράνεια. Το γεγονός ότι ένα νομοσχέδιο με ξεκάθαρα αντιδημοκρατικό χαρακτήρα πέρασε με αντίδραση μόνο από τα αριστερά και σε πολύ μικρή κλίμακα, είναι εξόχως ανησυχητικότερο.
Οι συνέπειες του νομοσχεδίου προβλέπονται καταστροφικές στην έτσι κι αλλιώς λειψή κουλτούρα διαμαρτυρίας της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Ο δρόμος, όμως, είχε, έχει και θα έχει τη δική του ιστορία. Κι η ιστορία αυτή ουδέποτε γράφτηκε -ούτε πρόκειται να γραφτεί- με υπακοή σε δικτατορικής φιλοσοφίας νομοσχέδια.
ΥΓ.1: Η επίθεση στα γραφεία του ΔΗΣΥ στη Λεμεσό έδωσε στο κόμμα την ευκαιρία που έψαχνε για να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση από το νομοσχέδιο. Οι δε αντιδράσεις των βουλευτ(ρι)ών του κόμματος, επιτομή θεατρινισμού, λαϊκισμού αλλά και νεοσυντηρητισμού που παραπέμπει σε σκοτεινές εποχές. Εκεί ακριβώς που οδηγεί η πολιτική τους, χέρι-χέρι με την υπόλοιπη αυταρχική δεξιά.
Ο κ. Ανδρέας Ριρής είναι Μέλος της Κοινότητας Αγώνα ΆΦΟΑ
