Kathimerini.com.cy
Χωράει άραγε σε τρεις βαλίτσες μια παράσταση; Τελικά χώρεσε… Τρεις βαλίτσες γεμάτες κοστούμια, καπέλα, αγωνίες, είδη μακιγιάζ, συγκινήσεις, σκηνικά, χαρές, χρώματα… Όλα έτοιμα! Το πρωί της 4ης Οκτωβρίου αναχωρούσαμε για το Γερεβάν της Αρμενίας χωρίς καλά-καλά να ξέρουμε τι μας περίμενε. Ήταν το πρώτο ταξίδι που θα κάναμε με το «STILL!», μετά από την πολύ τιμητική πρόσκληση που δεχτήκαμε από το HIGHFEST, το μεγαλύτερο φεστιβάλ τεχνών της χώρας και ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. Η αγωνία μας τεράστια… Το «STILL!», εξάλλου, φτιάχτηκε εξ αρχής με αυτή την προοπτική: να ταξιδέψει όσο μακριά γίνεται και να το γνωρίσουν παιδιά σε κάθε γωνιά του κόσμου, μιας και η φανταστική γλώσσα που δημιουργήθηκε ειδικά για την παράσταση την καθιστά προσβάσιμη σε θεατές κάθε εθνικότητας.
Φτάσαμε στο Αεροδρόμιο Zvartnots του Γερεβάν νωρίς το απόγευμα και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο μας. Η πόλη έμοιαζε τόσο γνώριμη και ταυτόχρονα τόσο ξένη. Ένα μίγμα πολιτισμών, μια συνύπαρξη Ανατολής και Δύσης… Το σοβιετικό στοιχείο εμφανές στην αρχιτεκτονική… Οι μυρωδιές έντονες… Ήταν σίγουρα μια καινούρια εμπειρία για όλες και όλους μας, μια πόλη που ίσως και να μην είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε διαφορετικά…
Τις επόμενες δύο μέρες είχαμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε την πόλη και τους ανθρώπους της καλύτερα. Άνθρωποι ευγενικοί, χαμογελαστοί, άνθρωποι που -σε πολλές περιπτώσεις- έμοιαζαν να κρύβουν τον πόνο και την ταλαιπωρία του λαού τους πίσω από ένα χαμόγελο. Ο Μίκαελ, ο νούμερο ένα τενίστας της Αρμενίας, η Σουσάνικ και ο Τούτο, οι άνθρωποι του φεστιβάλ, η Βίκα και η Νόνα, εθελόντριες, όλες και όλοι μια τεράστια αγκαλιά.
Τη μέρα πριν από τη δική μας παράσταση παρακολουθήσαμε άλλες δύο παραστάσεις που παρουσιάζονταν στο πλαίσιο του HIGHFEST: το «Cal», από την ομάδα Astareh του Ιράν, και τον «Oscar» από το Κρατικό Κουκλοθέατρο της Αρμενίας. Αυτές οι συναντήσεις είναι, έχω την εντύπωση, το πιο ουσιαστικό κομμάτι των διεθνών φεστιβάλ.
Την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου ήρθε η δική μας σειρά να ανέβουμε στη σκηνή του φημισμένου Κρατικού Κουκλοθεάτρου της πρωτεύουσας. Από το χάραμα στο θέατρο, με εκείνη τη δημιουργική αγωνία για το αν θα προλάβουμε να κάνουμε τα πάντα μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Ένα υπέροχο, παλιό θέατρο που ξεχείλιζε από ζωή και τέχνη. Στο κάθε μικρό του δωμάτιο, εργάτες του θεάτρου έφτιαχναν κούκλες, κατασκεύαζαν σκηνικά, έραβαν κοστούμια… Όλοι τους ήταν στη διάθεσή μας για να μας εξυπηρετήσουν και να μας βοηθήσουν ώστε να παρουσιάσουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Στις 18:30 ξεκίνησαν να καταφθάνουν στο θέατρο οι πρώτοι μας θεατές, Αρμένιοι κυρίως, μαζί με τα παιδιά τους. Το φουαγιέ γέμισε γέλια και χαρούμενες παιδικές φωνές. Πάνω, στα καμαρίνια, η ομάδα έπαιρνε τις τελευταίες ανάσες…. Το «STILL!» θα ξεκινούσε επιτέλους το ταξίδι του στον κόσμο…
Λίγη ώρα αργότερα, η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου έδινε το σήμα για να ξεκινήσει η παράσταση. Στο τέλος της, ο κόσμος χειροκροτούσε όρθιος, δείχνοντας τον ενθουσιασμό του. Τα καταφέραμε λοιπόν… Ήμασταν όλοι συγκινημένοι και περήφανοι. Για τη διαδρομή, για το δέσιμο, για τις χαρές… Γι’ αυτό τον ενθουσιασμό που μόνο η τέχνη μπορεί να σου προσφέρει.
Επιστρέψαμε στην Κύπρο το βράδυ του Σαββάτου. Την Κυριακή το πρωί βρισκόμασταν στο Μαρκίδειο Θέατρο στην Πάφο, όπου αργότερα εκείνη τη μέρα θα παρουσιαζόταν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ΚΥΠΡΙΑ η καινούργια μας παράσταση, το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας για παιδιά». Και όντως, όλα έμοιαζαν σαν όνειρο… Λες και ο χρόνος πέρασε από πάνω μας και μας άφησε στα κεφάλια λίγη από τη χρυσόσκονη που του ’χει απομείνει.
Γενικά είμαι καλός με τις ξένες γλώσσες, αλλά από τα αρμένικα δεν κράτησα και πολλά. Αυτό που μου έκανε, όμως, εντύπωση, είναι ότι οι Αρμένιοι χρησιμοποιούν για ευκολία το γαλλικό “merci”, αντί της αρμένικης -πιο δύσκολης- λέξης για το ευχαριστώ. Merci λοιπόν! Merci, Yerevan!
Ο Σταύρος Σταύρου είναι στιχουργός
