Του Ανδρέα Ανδρέου
Τελειώνει- ευτυχώς - άλλη μια προεκλογική περίοδος. Και λέω «ευτυχώς», επειδή αντί όλων το βλέμμα να είναι στραμμένο προς το μέλλον αυτού του τόπου με μόνους στόχους τον εκσυγχρονισμό του κράτους, την ελαχιστοποίηση των δυσλειτουργιών του, την βελτίωση της ποιότητας ζωής του κόσμου και τη διασφάλιση της σταθερότητας που απαιτείται σε όλα τα επίπεδα για να μπορεί να υπάρξει πρόοδος, προκοπή και ευμάρεια, πλείστοι επέλεξαν τον άκρατο λαϊκισμό, την επιλεκτική μνήμη για να αναδείξουν κακώς έχοντα και προσπαθούν νυχθημερόν να μηδενίσουν τα πάντα εκτοξεύοντας ασύστολα ψεύδη κάνοντας πρωταθλητισμό τη διασπορά ψευδών ειδήσεων.
Ελάχιστα είδαν τα μάτια μας και άκουσαν τα αφτιά μας για το όραμά τους και για τους πρακτικούς τρόπους που εισηγούνται έτσι ώστε η Κύπρος να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα προς το μέλλον. Θλιβερό είναι και το γεγονός ότι νεοεισερχόμενοι υποψήφιοι αυτών των κομμάτων έπεσαν στο λούκι του λαϊκισμού και του μηδενισμού και σπατάλησαν τον χρόνο που τους δόθηκε για προβολή, για να μετατραπούν σε κακέκτυπα φερέφωνα των πολιτικών ηγετών τους.
Το τραγελαφικό είναι ότι κάποιες ηγεσίες μετρίου πολιτικού αναστήματος πιστεύουν πως και συμπεριφέρονται ωσάν με τον λαϊκισμό και τον μηδενισμό θα αυξήσουν την παρουσία των κομμάτων τους στη Βουλή κατά 3-4 έδρες και θα φέρουν τα πάνω κάτω, ενώ στην πραγματικότητα παίζεται αν θα κυμανθούν στον ίδιο αριθμό εδρών που έχουν σήμερα. Και αυτό δείχνει και το πόσο τους ενδιαφέρει πραγματικά ο τόπος. Καμία ανησυχία από μέρους τους για την ισοπέδωση των πάντων, επειδή το μόνο που πραγματικά ενδιαφέρει είναι το σκαρφάλωμα στην προεδρική καρέκλα μετά από δύο χρόνια.
Αν θέλαμε να παίξουμε όλοι το παιχνίδι της πολιτικής ισοπέδωσης, δεν είναι καθόλου δύσκολο να ανατρέξουμε σε σκάνδαλα, διαπλοκές και συνθήκες πλήρους άνθισης της διαφθοράς επί ημερών δικής τους διακυβέρνησης. Αν ήταν να τα αραδιάσω εδώ επιγραμματικά δεν θα έκανα άλλη δουλειά.
Μιλάμε για την εποχή που διακυβερνούσαν αυτοί που σήμερα έκαναν σημαία τους τα παράνομα διαβατήρια, και που τότε επινόησαν την κομματική ταυτότητα σαν το μόνο διαβατήριο που εξασφάλιζε στον κάτοχό του την κομματική εύνοια, μια θέση στο δημόσιο ή όπου κρινόταν αναγκαίο για να παραμείνει το κόμμα τους γαντζωμένο στην εξουσία. Όσοι δεν είχαν αυτό το διαβατήριο ήταν ανάξιοι και κατατρεγμένοι (1977 – 1988). Μιλάμε για την εποχή που το βόλεμα ημετέρων έγινε επιστήμη και μας χάρισαν την πιο υδροκέφαλη κρατική και ημικρατική υπηρεσία στον πλανήτη σε αναλογία πληθυσμού.
Μιλάμε για την εποχή όπου ακόμη και υπουργοί τους έβγαιναν με δημόσιες δηλώσεις να μας πουν πως λείπουν πολλά χρήματα από τον Συνεργατισμό (1987). Μιλάμε για την εποχή της αλόγιστης κατασκευής υδατοφρακτών με κόστος εκατοντάδων εκατομμυρίων, χωρίς καμία έννοια για τον αρνητικό επηρεασμό στο περιβάλλον. Σήμερα κόπτονται για το περιβάλλον. Μιλάμε για τις κάθε ΞΕΚΤΕ που ήλθαν, έφαγαν και απήλθαν άνευ άλλου αποτελέσματος πέραν του να πληρώνουμε εμείς οι φορολογούμενοι. Μιλάμε για τα διαχρονικά κουκουλωμένα σκάνδαλα των Κυπριακών Αερογραμμών. Ή μήπως να αναφερθούμε στην υπερθέρμανση του ιδιωτικού δανεισμού που ξεκίνησε το 2004 και κορυφώθηκε το 2008 χωρίς να ιδρώσει κανενός το αφτί, αλλά που κατά τα άλλα νιώθουν πως έκαναν σωστή οικονομική διαχείριση.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Να αναφερθούμε καλύτερα στους πολιτικούς τους ακροβατισμούς, όταν σαν «κομματικό αππιητούριν» μας επέβαλαν την χειρότερη διακυβέρνηση που γνώρισε η χώρα. Μια αριστερή διακυβέρνηση που μέσα σε πέντε χρόνια πέτυχε να ανατιναχτεί η χώρα, που διέλυσε την οικονομία σε όλα της τα μεγέθη ρίχνοντας την στην κατηγορία των σκουπιδιών, διέλυσε τον κοινωνικό ιστό, εξάλειψε τη μεσαία τάξη, ανέβασε την ανεργία στο 17%, έστειλε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στα κοινωνικά παντοπωλεία, ξάφρισε όλα τα ταμεία για να τα σκορπάει αλόγιστα σε άστοχα επιδόματα και να συντηρεί τράπεζες στον αναπνευστήρα για να πεθάνουν στον επόμενο που θα παραλάμβανε στάχτη και αποκαΐδια.
Μια κυβέρνηση που μας έφερε σε μνημόνια αλλά δεν τα υπόγραφε επειδή ήταν τσακωμένη με την αλήθεια. Ένα κόμμα μιας κυβέρνησης που με θράσος χιλίων πιθήκων φωνασκεί σήμερα πως τάχα ο κυπριακός λαός θα τους ψηφίσει επειδή είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να δώσει λύσεις στα οικονομικά προβλήματα Είναι για να γελάει και το παρδαλό κατσίκι. Αυτή είναι η αλλαγή που επικαλούνται τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αυτός είναι ο πόλεμος κατά της διαπλοκής, της διαφθοράς και της ανικανότητας που επαγγέλλονται. Τα βιογραφικά τους (δυστυχώς) μιλάνε από μόνα τους: και για το πόσο ικανοί, αλλά και για το πόσο αδιάφθοροι και μακράν της διαπλοκής είναι.
Το μόνο που πετύχανε σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία είναι να εδραιώσουν τον φόβο, να πλήξουν την προοπτική σταθερότητας και να αναδείξουν το ψεύδος σε επιστήμη.
Εύχομαι οι ψηφοφόροι να μεταβούν στην κάλπη και να επιλέξουν άτομα σοβαρά που μπορούν να εργαστούν για το κοινό καλό με φόντο το μέλλον.
