Της Ελένης Ξένου
Οι συχνές επισκέψεις μου τον τελευταίο καιρό σε στέγη ηλικιωμένων, οι κουβέντες με φίλους που έρχονται αντιμέτωποι με το ψυχοφθόρο δίλημμα αν θα πάρουν τον γονιό τους, που δεν μπορεί πια να αυτοεξυπηρετηθεί, σε μια τέτοια στέγη και η καθημερινή διαπίστωση της έλλειψης κρατικών δομών και κατ’ οίκον φροντίδας που να προσφέρουν λύσεις σεβασμού και αξιοπρέπειας, με φέρνουν καθημερινά ενώπιον αυτού του τεράστιου κενού κοινωνικής πρόνοιας, για το οποίο οι φίλτατοι πολιτικοί μας –ακόμα κι αυτή η Αριστερά– ελάχιστα πράττουν για να το αντιμετωπίσουν. Αν μάλιστα αναλογιστώ την πρόσφατη «μεγάλη» δωρεά του Προέδρου μας σε στέγες ευγηρίας προκειμένου να «βελτιωθεί η καθημερινότητα της τρίτης ηλικίας», αλλά και τη συνεχιζόμενη απραξία των βουλευτών μας να ασκήσουν πίεση ώστε να τροχοδρομηθούν κρατικές δομές και κατ’ οίκον φροντίδα και οτιδήποτε άλλο εξασφαλίζει την αξιοπρεπή διαβίωσή τους, τότε το συμπέρασμα είναι εξόφθαλμο: Η απόσταση που χωρίζει τους πολιτικούς μας από την πραγματικότητα των ηλικιωμένων μας είναι απαράδεκτα μεγάλη και κανένα σημάδι επίγνωσης αυτής της απόστασης δεν είναι ορατό.
Τρανταχτό παράδειγμα: Κανείς από την αντιπολίτευση, ασκώντας κριτική στη «φιλανθρωπία» του Προέδρου, δεν εστίασε στο ότι η «βελτίωση της καθημερινότητας» είναι δικαίωμα της τρίτης ηλικίας και κανένας δεν δικαιούται να την υποβαθμίζει σε «φιλανθρωπία». Και ενδεχομένως αυτά συμβαίνουν και σε άλλες προηγμένες χώρες, αν κρίνω και από το τελευταίο βιβλίο του Ντιντιέ Εριμπόν –από τους πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές– όπου υπογραμμίζει πως πρέπει να πάψουμε επιτέλους να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες, αυτό ωστόσο δεν μας δίνει κανένα ελαφρυντικό. Μια τόσο μικρή χώρα όπως τη δική μας θα έπρεπε να είχε λυμένο αυτό το ζήτημα και όχι μόνο δεν το έχει, αλλά ακόμα και οι σημερινοί λεγόμενοι σύγχρονοι πολιτικοί μας, με τα ανανεωμένα ινσταγκραμικά προφίλ και τις υποσχέσεις για την ευημερία του πολίτη, δεν έχουν πράξει τίποτε προς αυτή την κατεύθυνση. Απλώς κατά καιρούς μοιράζουν επιδόματα νομίζοντας πως ξεμπερδεύουν με την ευθύνη και το καθήκον που έχουν απέναντι στην τρίτη ηλικία. Ο λόγος; Αυτή η ηλικία δεν μπορεί να αποτελέσει ισχυρή ομάδα πίεσης.
Όπως γράφει ο Εριμπόν «μιλάμε για ανθρώπους που άλλοι είναι ασθενείς, άλλοι καθηλωμένοι, άλλοι με κατάθλιψη ή άνοια και άρα ανήμποροι να οργανωθούν, να κινητοποιηθούν, να διαδηλώσουν, να συγκροτήσουν ομάδα πίεσης, χρειάζονται επομένως κάποιον να σταθεί στο πλευρό τους, να τους εκπροσωπήσει και να διεκδικήσει τα δικαιώματά τους». Και ενώ αυτός ο κάποιος θα έπρεπε να ήταν οι πολιτικοί μας (η Αριστερά πού βρίσκεται αλήθεια;) το μόνο που κάνουν είναι να παριστάνουν τους «φιλάνθρωπους» όποτε τους συμφέρει ή να νίπτουν τας χείρας τους προκειμένου να εξυπηρετήσουν άλλα μικροκομματικά συμφέροντα. Παράδειγμα το νομοσχέδιο για τα κέντρα αποκατάστασης, το οποίο πηγαινοέρχεται στη Βουλή εδώ και ένα χρόνο και ακόμα να ψηφιστεί. Και μέσα σ’ αυτό τον χρόνο δεν θέλω καν να σκεφτώ πόσοι ηλικιωμένοι χρειάστηκαν περίθαλψη και αποκατάσταση και κατέληξαν σε θλιβερές στέγες αφού δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Και ίσως κάποιοι από αυτούς να πέθαναν εξαιτίας αυτής της συνθήκης.
Οι πολιτικοί μας, ωστόσο, ξέρουν να μετρούν μόνο τον χρόνο μέχρι τις επόμενες εκλογές, προσπερνώντας πως οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν διαθέτουν αυτή την «πολυτέλεια». Με απλά λόγια η φροντίδα των ηλικιωμένων οφείλει επιτέλους να γίνει προτεραιότητα για την κυβέρνηση και εμείς οι πολίτες οφείλουμε να απαιτούμε από τα κόμματα να ασκούν πίεση ώστε να παραμείνει προτεραιότητα. Και ίσως πρέπει να δημιουργηθεί ένα δυναμικό κίνημα με πρώτο αίτημα την ύπαρξη ισχυρών και αξιόπιστων δημόσιων υπηρεσιών που να φροντίζουν τους ηλικιωμένους με αξιοπρέπεια, όπως επίσης και ένα οργανωμένο σύστημα για κατ’ οίκον φροντίδα. Λύσεις υπάρχουν, εκείνο που απουσιάζει είναι η πολιτική βούληση και η κοινή λογική. Και είναι απορίας άξιον γιατί απουσιάζουν. Δεν τους το είπε ποτέ κανείς τους φίλτατους πολιτικούς μας ότι και αυτοί μια μέρα θα γεράσουν;
