Το Βατερλό

Όταν τη νύχτα των εκλογών ο Άντρος Κυπριανού κατέβαινε από το γραφείο του στην Εζεκία Παπαϊωάννου για να κάνει την περιβόητη δήλωση για τη μεγάλη ήττα και να αναλάβει την ευθύνη, το κλίμα ήταν βαρύ και πένθιμο. Δεν ήταν μόνο τα ποσοστά που έπεφταν επικίνδυνα σε μία χρονική συγκυρία που η αντιπολίτευση θα έπρεπε να σηκώνει κεφάλι και να διεκδικήσει την πρωτιά από τον ΔΗΣΥ. Ήταν και το κλίμα στο κόμμα που απέπνεε ματαίωση, πολιτική γήρανση αλλά κυρίως καταδείκνυε πως η «ελπίδα για αλλαγή» είχε πρόωρα καεί. Ενδεικτικό ότι έξω από το οικοδόμημα της Εζεκία Παπαϊωάννου βρέθηκαν λίγα μόλις στελέχη να συμπαρασταθούν, ενώ τον γ.γ. του ΑΚΕΛ, σε εκείνη ακριβώς τη δήλωση της ήττας, πλαισίωνε μία σειρά στελεχών που ετοιμάζεται όπως οι ίδιοι λένε για συνταξιοδότηση.

Την επόμενη ημέρα, η πρώτη σε σταυρούς προτίμησης βουλεύτρια του κόμματος Ειρήνη Χαραλαμπίδου πανηγύριζε ανέμελη την πρωτιά, τα ΜΜΕ ασχολούμασταν ποιας επιτροπής η προεδρία της «ανήκει δικαιωματικά», τη στιγμή που το κόμμα της είχε υποστεί συντριβή. Όταν καλείτο να σχολιάσει τους λόγους της ήττας παρέπεμπε τους δημοσιογράφους να αποταθούν γι’ αυτό στην ηγεσία. Εκείνες λοιπόν τις ημέρες της ήττας, είχε μπει στο τραπέζι των συζητήσεων για τη διαδοχή Κωνσταντίνου Ιωάννου το όνομα του Αδάμου Αδάμου, βουλευτή του ΑΚΕΛ και μέχρι πρότινος προέδρου της Βουλής με τον ίδιο να μην αρνείται την ετοιμότητά του για ένα τέτοιο πόστο. Στο ίδιο πλαίσιο, ο άλλοτε «κραταιός άντρας της Αριστεράς» Νίκος Κατσουρίδης, που αποβλήθηκε από το κόμμα, φημολογείται πως εργάστηκε υπέρ της δυναμικής παρουσίας της Δημοκρατικής Παράταξης και πως γίνονται εδώ και καιρό συζητήσεις για τη δημιουργία ενός νέου κομμουνιστικού κόμματος στην Κύπρο.

Η εικόνα αυτή όσο θλιβερή κι αν είναι καταδεικνύει από μόνη της την έλλειψη της ιδεολογικής και πολιτικής συνοχής πλέον στον χώρο. Αυτό που πάντα συσπείρωνε το ΑΚΕΛ, καθιστώντας το κόμμα εξουσίας, δεν ήταν αυτό που στο αντίπαλο στρατόπεδο ονόμαζαν για χρόνια «κόκκινα αρνιά», αλλά οι ιδεολογικοί και πολιτικοί στόχοι, οι οποίοι απουσιάζουν αυτή τη στιγμή από το κόμμα και σε αυτό οφείλονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις.

Όμως τον πρώτο λόγο για το τι χαρακτήρα θα έχει το ΑΚΕΛ τον έχουν τα μέλη του κόμματος. Εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να κάνουμε από καθέδρας μάθημα και να κουνάμε το δάκτυλο. Αυτοί θα πρέπει να ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι είναι καλό για το κόμμα τους. Αυτοί καλούνται να λάβουν τις αποφάσεις για το αν θα ακολουθήσει το πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ, αν θα κινηθεί λίγο πιο δεξιά ή αν θα ακολουθήσει πιστά τα βήματα του ΚΚΕ. Το μέλλον του ΑΚΕΛ βέβαια αφορά και τους πολίτες για το προφανές, για το ότι μία ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση είναι δείγμα σωστής λειτουργίας της Δημοκρατίας και βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από την κυβέρνηση για να την ελέγχει και να αποτρέπει φαινόμενα αυθαιρεσίας.

Επειδή, λοιπόν, είναι πρώτιστη αναγκαιότητα η ύπαρξη μιας ισχυρής αντιπολίτευσης προκειμένου να λειτουργεί σωστά το πολιτικό σύστημα, όφειλαν να είχαν πάρει τα σωστά μηνύματα από την κάλπη. Δικαίως ή αδίκως η κυπριακή κοινωνία θεωρεί την κυβέρνηση Αναστασιάδη ως τη μόνη που μπορεί να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις, όπως είναι η πανδημία και όσα αυτή έφερε. Οι περιπέτειες, η αίσθηση αποσταθεροποίησης εν γένει, ενεργοποιούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά επιβίωσης των πολιτών και οι οποίοι επιλέγουν την πεπατημένη, επιλέγουν εκείνον που θεωρούν πως μπορεί να χειριστεί τα δύσκολα.

Αυτό που χρειάζεται, λοιπόν, το ΑΚΕΛ, ως η αξιωματική αντιπολίτευση που διεκδικεί την εξουσία, είναι μία συγκεκριμένη πρόταση διακυβέρνησης του τόπου. Πρόταση διακυβέρνησης με τη συμμετοχή κι άλλων αντιπολιτευόμενων κομμάτων, αν στόχος της, όπως υποστηρίζει, είναι η αλλαγή. Σε αυτό το πλαίσιο, η συζήτηση για τη Bουλή, έγινε χωρίς πολιτική βάση, χωρίς να εξηγήσει για ποιο λόγο διεκδικεί την προεδρία της Bουλής και ποιος είναι ο στόχος της. Και επειδή μιλάμε για κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, καλό είναι να δώσει μία σαφή εξήγηση τουλάχιστον στη βάση του για ποιον λόγο η ηγεσία, πίστεψε πως η Δημοκρατική Παράταξη, το κόμμα που αποτελεί εδώ και χρόνια στενό σύμμαχο της κυβέρνησης και που όπως υποστηρίζουν συνεργάζεται με τον Νίκο Κατσουρίδη, ήταν έτοιμο να στηρίξει την υποψηφιότητα Άντρου Κυπριανού.

Αλλιώς, ας αποδεχτεί τον ρόλο του κόμματος αντίδρασης. που ακούει τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ να πανηγυρίζει πως πιάνει «πιο εύκολα ψήφους από κεράσια», να περιορίζεται στο να καταγγέλλει πως έπεσε θύμα εξαπάτησης και να παρακολουθεί παθητικά τα ποσοστά του και τα στελέχη του να του γυρίζουν την πλάτη, στην κρισιμότερη στιγμή της ιστορίας του.