Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η ομιλία του Ελλαδίτη ακαδημαϊκού Άγγελου Συρίγου στο μνημόσυνο του αείμνηστου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου υπήρξε αντικείμενων έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό μέτωπο την τελευταία εβδομάδα. Από πλευράς του Νικόλα Παπαδόπουλου και του ενδιάμεσου χώρου, φάρος για διεκδίκηση μιας «σωστής λύσης» για την κυβέρνηση και τον ΔΗΣΥ ένα εθνικά επικίνδυνο αφήγημα που θα πρέπει να αποκηρύξουμε.
Προσωπικά θα ανέμενα από τους πολιτικούς ταγούς του τόπου, μιας και ασχοληθήκαν τόσο με την ομιλία Συρίγου να σταθούν περισσότερο στη θέση του περί τερματισμού της διαδικασίας ούτως ώστε να μη φτάσουμε σε ένα νέο δημοψήφισμα και όχι να μπουν σε μία διαδικασία ερμηνειών και παρερμηνειών της προσάρτησης των Κατεχομένων. Και εκεί να ξεδιπλώσουν τα επιχειρήματά τους. Ποιος συμφωνεί με τον τερματισμό της διαδικασίας και ποιος όχι.
Υποθέτουμε πως ο Νικόλας Παπαδόπουλος για να αναπαράγει καθημερινά στον προσωπικό λογαριασμό του στο twitter την εξαίρετη –όπως λέει– ομιλία Συρίγου, συμφωνεί μαζί του στον τερματισμό της διαδικασίας, ώστε να μη φτάσουμε σε ένα νέο δημοψήφισμα. Θα πρέπει βέβαια να μας ξεκαθαρίσει αν συμφωνεί μαζί του και για το ζήτημα λύσης δύο κρατών που είχε θέσει παλαιότερα. Ο ίδιος, όμως, είναι υπόλογος στην κυπριακή κοινωνία όχι ο Άγγελος Συρίγος που εξέφρασε μία θέση.
Η μεγάλη εικόνα, ωστόσο, δεν είναι η τοποθέτηση του κ. Συρίγου ή του κάθε Συρίγου. Έχουν κάθε δικαίωμα να εκφράζουν άποψη. Και εμείς να την ακούμε. Αν θα την υιοθετήσουμε είναι άλλο θέμα.
Το ζήτημα είναι η ευκολία με την οποία το εσωτερικό, με αντικείμενο τοποθετήσεις «ξένων παρατηρητών» που εν τέλει δεν έχουν ρόλο και θέση στην επίλυση του εθνικού ζητήματος, χωρίζεται σε στρατόπεδα. Γίνεται άλλοτε θιασώτης εισαγόμενων ιδεών και ειδωλοποιεί πρόσωπα και καταστάσεις, άλλοτε πολέμιος αποκηρύσσοντας και δαιμονοποιώντας ιδέες και προσωπικότητες που εκφράζουν λόγο και άποψη για το κυπριακό πρόβλημα.
Την τελευταία περίοδο υπήρξαν πολλά παραδείγματα τα οποία θα έπρεπε να μας προβληματίσουν προς τη ροπή μας, άλλοτε στη μυθοπλασία αυθεντιών και άλλοτε στην καταδίκη τους καταφεύγοντας πολλές φορές και σε παρερμηνείες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση του Νικόλα Παπαδόπουλου και των υπόλοιπων «ενδιάμεσων» απέναντι στον Νίκο Κοτζιά. Λίγους μήνες πριν έκαναν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας έξω από την ελληνική πρεσβεία εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά τους για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην παράσταση της «Αντιγόνης» στη Σαλαμίνα, χωρίς να τους απασχολεί τότε το αν αυτή ακριβώς η θέση θα προκαλούσε τριγμούς στις διπλωματικές σχέσεις Λευκωσίας-Αθήνας. Σήμερα μετά και το ναυάγιο του Μον Πελερέν 2 και τον ρόλο που φέρεται να έπαιξε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, θεωρούν σκόπιμο να προασπιστούν τις «σωτήριες» για τον κυπριακό λαό θέσεις του, σπεύδουν στην Αθήνα ένας-ένας για να του εκφράσουν τις ευχαριστίες τους και κατακεραυνώνουν όσους βλέπουν με προβληματισμό τη στάση της Αθήνας.
Είναι βέβαια και η στάση του Προέδρου Αναστασιάδη που θα πρέπει να μας προβληματίσει. Συμφωνούμε με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη πως θα πρέπει να επέλθει ένα τέρμα στο θέσφατο των εξ Ελλάδος επισκεπτών, καθώς η λύση και η μορφή της λύσης είναι κάτι που αφορά εμάς τους ίδιους. Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Ο ίδιος ωστόσο, με την απόφασή του να θέσει το εν λόγω ζήτημα στη συνέντευξή του, στοχοποιώντας έναν συγκεκριμένο ακαδημαϊκό που έθεσε μία –ατυχή κατ’ εμένα– άποψη, έπαιξε το ίδιο παιχνίδι και κατάφερε να διχάσει έτι περαιτέρω την κοινωνία.
Ο ίδιος ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός στις τοποθετήσεις του. Τέτοιες εξάρσεις δικαιολογούνται εν μέρει από την αντιπολίτευση. Όχι από τον Πρόεδρο ενός κράτους.
Οι «εξ Ελλάδος επισκέπτες» έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν τις δικές τους απόψεις όταν τους καλούμε να τοποθετηθούν. Το μείζον ζήτημα δεν είναι να τους χωρίσουμε σε εχθρούς ή φίλους, αλλά αν εμείς υιοθετούμε τις θέσεις τους. Αν ο κ. Παπαδόπουλος υιοθετεί όσα υποστηρίζει ο κ. Συρίγος στο Κυπριακό, τότε είναι καλό να το γνωρίζει η κοινή γνώμη και εκεί να λογοδοτήσει. Το να εναποθέτουμε όμως όλες τις ελπίδες μας ή το βάρος των ευθυνών μας σε «επισκέπτες», δεν είναι μόνο πολιτικά ανώριμο αλλά και εθνικά επικίνδυνο.
