Της Μαρίνας Οικονομίδου
Αν συνομιλήσει κανείς με μία μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών, θα διαπιστώσει πως δυσκολεύεται πολύ να ξεχωρίσει σημαντικά γεγονότα της ιστορίας μας. Δυσκολεύεται για παράδειγμα να πει τι ακριβώς γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου, τι συνέβη την 1η Απριλίου, ακόμη και την 1η Οκτωβρίου.
Δεν είναι τυχαίο πως στις μαθητικές παρελάσεις όταν δημοσιογράφοι τους ρωτούν ποιος ο λόγος των εορτασμών, λίγοι είναι σε θέση να σου απαντήσουν τι ακριβώς γιορτάζουμε, κάνοντας τέτοιες γκάφες που θα έπρεπε να προκαλούν ντροπή για το κατάντημά μας και όχι τα γέλια μας. Αυτό βέβαια δεν είναι μομφή προς τους ίδιους τους μαθητές αλλά στο ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο νοσεί εδώ και χρόνια.
Παραπαιδεία, παπαγαλία δίνουν και παίρνουν, ενώ ελλιπής κρίνεται και η κατάρτιση των εκπαιδευτικών. Και αυτό γιατί απουσιάζει ένας μακροπρόθεσμος σχεδιασμός και οργάνωση για την σωστή εκπαίδευση των μαθητών.
Αυτά τα καίρια προβλήματα, θα έπρεπε να προσπαθήσει να επιλύσει η βουλή. Να βάλει επιτέλους τις βάσεις για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα βγάζει μαθητές με κριτική άποψη και γνώσεις και όχι ένα εξεταστικό κέντρο που θα αποστηθίζει τα «sos» που διαμοιράζουν τα φροντιστήρια λίγο πριν τις εξετάσεις και θα τα ξεχνά την επομένη.
Αντ’ αυτού, η βουλή επέλεξε να εγκρίνει μία σειρά εκδηλώσεων και εορτασμών, θεωρώντας πως έτσι βελτιώνουν το υπό κατάρρευση εκπαιδευτικό σύστημα. Ανάμεσα σε αυτές και το ζήτημα του ενωτικού δημοψηφίσματος.
Το ενωτικό δημοψήφισμα, είναι μέρος της ιστορίας μας και δεν παραγράφεται. Είναι όμως ένα ζήτημα το οποίο ήδη διδάσκεται στα σχολεία. Αυτό θα έπρεπε να το γνώριζαν ήδη, όσα μέλη της βουλής συμπορεύθηκαν με το ΕΛΑΜ. Η ειδική αναφορά του και συνεπώς η τίμησή του αναμφίβολα ενεργοποιεί εκείνες τις φωνές που –σίγουρα κακόβουλα- θεωρούν πως η στόχος της ε/κ πλευράς είναι η πολιτική της Ένωσης.
Αν οι βουλευτές μας δεν έχουν τη συναίσθηση αλλά και τα βασικά πολιτικά αντανακλαστικά να αντιληφθούν πως αυτή η απόφαση, στην πιο κρίσιμη περίοδο των συνομιλιών τότε είναι πολύ πιο ανεπαρκείς από όσο μέχρι σήμερα πιστεύαμε.
Αναμέναμε πως θα θεωρούσαν ως δεδομένους τους υπερβολικές αντιδράσεις τις προειδοποιήσεις του Τ/κ ηγέτη αλλά και τις προκλητικές απειλές του «πρωθυπουργού» μετά από μία τέτοια απόφαση. Όχι τόσο για την ουσία αλλά για τον συμβολισμό αυτής της κίνησης.
Αν η ίδια η βουλή η οποία αποτελείται-ή θα όφειλε να αποτελείται- από την αφρόκρεμα της κυπριακής κοινωνίας δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί το τι μπορεί να προκαλέσει μία τέτοια απόφαση, να μην αναμένουμε και πολλά από τους ίδιους τους μαθητές μας, των οποίων οι ανεπαρκείς γνώσεις αποτελούν αντανάκλαση των δικών μας ανεπαρκειών.
