Της Μαρίνας Οικονομίδου
Στις βουλευτικές εκλογές του 2016, οι 11 από τους 56 βουλευτές που εισήλθαν στη βουλή ήταν γυναίκες, με τις πλείστες από αυτές να λαμβάνουν πρωτιά σε σταυρούς προτίμησης.
Πρώτη παγκυπρίως για παράδειγμα ήρθε η βουλευτής του ΑΚΕΛ Ειρήνη Χαραλαμπίδου, η Στέλλα Κυριακίδου σάρωσε σε ψήφους στην επαρχία Λευκωσίας στον ΔΗΣΥ, όπως και η πρωτοεμφανιζόμενη Αννίτα Δημητρίου στην επαρχία Λάρνακας, αφήνοντας κατά πολύ πίσω τους έμπειρους συναγωνιστές της. Πρώτη και η Χριστιάνα Ερωτοκρίτου στο ΔΗΚΟ στην επαρχία Λευκωσίας η Ελένη Μαύρου στο ΑΚΕΛ στην επαρχία Κερύνειας όπως και η Σκεύη Κουκουμά στην επαρχία Αμμοχώστου.
Τρία χρόνια αργότερα ενόψει ευρωεκλογών τα πλείστα κόμματα όπως μάθαμε, έψαχναν αγωνιωδώς γυναίκα υποψήφια. Μία δύο γυναίκες το πολύ. Για λόγους εικόνας προφανώς. Για να μην τους πουν και συντηρητικούς ή να τους κατηγορήσουν πως δεν προωθούν την ιδέα της ισότητας των δύο φύλων. Το ΑΚΕΛ που θεωρείται κατά τα άλλα κόμμα προοδευτικό και ριζοσπαστικό, που ο υποψήφιός του για την προεδρία υποσχόταν διορισμό υπουργικού με μισές γυναίκες μισούς άνδρες έβαλε με το ζόρι μία υποψήφια γυναίκα στο ψηφοδέλτιο. Στον ΔΗΣΥ που κατά τα άλλα φωνάζουν υπέρ της ποσόστωσης ψάχνουν ήδη για δεύτερη γυναίκα υποψήφια.
Το ίδιο έργο παίχτηκε με την επανεκλογή του Νίκου Αναστασιάδη στην προεδρία. Πάλι έψαχναν όπως ακούγαμε αγωνιωδώς γυναίκες. Όχι για λόγους ουσίας αλλά επικοινωνιακά. Να αποφύγουν δηλαδή τις επικρίσεις που είχαν προκληθεί το 2013 για τη σύνθεση του υπουργικού. Και με πολλή προσπάθεια το κατάφεραν και χάρηκαν. Όπως χάρηκαν όταν ανακοίνωναν τον αριθμό των γυναικών που διορίστηκαν στους ημικρατικούς οργανισμούς. Όπως καμαρώνουν και με τον διορισμό της Επιτρόπου Ισότητας Φύλου, την οποία – αν εξαιρέσουμε το πρόσφατο νομοσχέδιο για τη βία κατά των γυναικών- ούτε ακούμε ούτε βλέπουμε εδώ και δύο θητείες.
Πού είναι συνεπώς οι γυναίκες στο πολιτικό γίγνεσθαι; Και γιατί είναι τόσο δύσκολο να εξευρεθούν κάθε φορά που τίθεται ζήτημα καταρτισμού ψηφοδελτίου ή διορισμού; Εκτός από τις εν λόγω γυναίκες πολιτικούς, που είναι δοκιμασμένες και πετυχημένες να υποθέσουμε πως δεν υπάρχουν άλλες αξιόλογες γυναίκες να μπουν στην κούρσα;
Το πρόβλημα είναι η απουσία στρατηγικής για ίσες ευκαιρίες στο πολιτικό γίγνεσθαι. Πολιτικές που θα καλλιεργούν την κουλτούρα της ισότητας και θα εξαλείφουν τα χρόνια εμπόδια που κρατούν τις περισσότερες γυναίκες εκτός. Μέσα από την κοινωνία την παιδεία και την οικογένεια. Γιατί αν κάποιες τα καταφέρνουν και καλώς τα καταφέρνουν να μπουν στη μάχη της πολιτικής, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ακόμη εμπόδια για τις υπόλοιπες πολύ αξιόλογες γυναίκες που έχουν να προσφέρουν πολλά.
Το πρόβλημα είναι ένα πολιτικό σύστημα που περιορίζεται στην εικόνα και το φαίνεσθαι. Ψάχνουμε μία δύο γυναίκες για να σιγάσουν οι φωνές που θέλουν την πολιτική να σφύζει από τεστοστερόνη. Ένα ανδροκρατούμενο πολιτικό σύστημα που περιφέρεται στα τσάγια των γυναικείων οργανώσεων και διατυμπανίζει την προσφορά τους στην κοινωνία, μοιράζοντας ανθοδέσμες και σαχλά αστεία.
Μέχρι τον επόμενο διορισμό βέβαια που θα ψάχνουν που είναι. Και μέχρι το επόμενο ψηφοδέλτιο.
