Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν το 1976 ο Γλαύκος Κληρίδης ίδρυε τον Δημοκρατικό Συναγερμό με έμβλημα τη Νίκη του Παιωνίου και κύριο στόχο είχε, όπως ξεκαθάριζε, τη λύση του Κυπριακού, πολλοί ήταν εκείνοι που απορούσαν. Απορούσαν για το πώς γίνεται ο ιδρυτής του Συναγερμού να υποστηρίζει από τη μία λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας και την ίδια στιγμή να βάζει κάτω από την κομματική στέγη του πρόσωπα που είχαν εμπλοκή στο πραξικόπημα και είχαν κύριο στόχο την Ένωση με την Ελλάδα. Πώς μπορούσε κύριο σύνθημα να αποτελεί το «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» και την ίδια στιγμή να μιλάει το κόμμα για πολιτικό ρεαλισμό και ιστορικό συμβιβασμό. Το τι λύση θέλει συνεπώς ο Δημοκρατικός Συναγερμός και τι πρεσβεύει τελικώς δεν είναι ένα ερώτημα που εγείρεται στη σφαίρα της δημοσιότητας για πρώτη φορά, αλλά από την αρχή της ίδρυσής του. Ο μεγάλος διχασμός του 2004, όταν η επίσημη γραμμή του κόμματος στήριζε το Σχέδιο Ανάν και η συντριπτική πλειοψηφία της βάσης διαφωνούσε, αποτελούσε μία –αργοπορημένη μεν–κατάλληλη δε ευκαιρία να ξεκαθαρίσει και στη βάση του αλλά και προς τα έξω τι λύση επιδιώκεται. Δεν το έκανε. Το αποφεύγει και σήμερα.
Και λέμε και σήμερα γιατί η τελευταία τριετία θα καταγραφεί στην ιστορία για τη σύγχυση που προκαλεί το σπασμένο τηλέφωνο Προεδρικού – Πινδάρου. Και ιδιαίτερα η καχυποψία πως πρόκειται για ένα συνεννοημένο κόλπο προς τέρψιν όλων. Ήταν η ηχηρή απουσία του Αβέρωφ Νεοφύτου από τα πολιτικά δρώμενα μετά το Κραν Μοντάνα, ήταν οι προειδοποιήσεις για «εθνικό τσουνάμι» που ακολούθησαν, όταν τα δημοσιεύματα έδιναν και έπαιρναν περί βολιδοσκοπήσεων για λύση δύο κρατών από τον πρόεδρο Αναστασιάδη, χωρίς διαψεύσεις. Ήταν και οι ημερίδες που ακολούθησαν στον ΔΗΣΥ για την προσήλωση στη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με ομιλητή τον Αλέκο Μαρκίδη που σύγχυσαν πλήρως και το συναγερμικό ακροατήριο και τους υπολοίπους για το τι θέλει η κυβερνώσα παράταξη και τι επιδιώκει τελικώς ο Νίκος Αναστασιάδης.
Αυτή ακριβώς η σύγχυση επανήλθε, όταν την περασμένη Κυριακή, ο αναπληρωτής πρόεδρος του ΔΗΣΥ Χάρης Γεωργιάδης ανέλυε μέσω συνέντευξής του στην «Καθημερινή» ότι η διχοτόμηση προκύπτει εκ των πραγμάτων, ότι οι περιουσίες χάθηκαν, οι πρόσφυγες έφυγαν και πως ο ίδιος δεν πρόκειται να δεχτεί ομοσπονδία που να μην προϋποθέτει την επιστροφή της Μόρφου και της Αμμοχώστου, επικαλούμενος για όλα αυτά τις κληριδικές αρχές.
Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ θέλησε να κλείσει το θέμα με μία ανακοίνωση την επόμενη μέρα και μία συνέντευξη στον Ανδρέα Κημήτρη την περασμένη Πέμπτη. Απαντούσε στις ανησυχίες του αναπληρωτή προέδρου και κυρίως της πλειάδας στελεχών και άλλων πολιτικών προσώπων που του ζητούσαν εξηγήσεις για τις δηλώσεις του δεύτερου τη τάξει.
Μέχρι βεβαίως το επόμενο επεισόδιο. Μέχρι και την επόμενη διαφοροποίηση στελέχους που θα επικαλεστεί την κληριδική σχολή σκέψης. Όλο αυτό όμως δεν παύει από το να θεωρείται ένα απέραντο φρενοκομείο. Ή ένα απέραντο σουπερμάρκετ, αν μπορεί να μας επιτραπεί ο όρος. Και η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαμε να δεχτούμε το ιδεολογικό σουπερμάρκετ, αν το διακύβευμα αυτή τη στιγμή δεν ήταν πολύ μεγάλο.
Τα όσα υπαινίσσονται, τα όσα λέγονται ελαφρά τη καρδία ή δεν διευκρινίζονται, πλέον πλήττουν το δημόσιο συμφέρον. Ο ΔΗΣΥ, οι επίδοξοι υποψήφιοι για τις βουλευτικές εκλογές, για την προεδρία του κόμματος ή ακόμα για το 2023, θα πρέπει προτού μιλήσουν να κοιτάξουν την διακήρυξη αρχών του κόμματός τους, η οποία υπογραμμίζει πως το Κυπριακό δεν θα πρέπει να είναι ούτε αντικείμενο δημαγωγίας, ούτε πατριδοκαπηλίας.
Και αυτό κυρίως θα πρέπει να το αντιληφθεί ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης. Του οποίου οι κακοί χειρισμοί, οι μεταλλάξεις, οι υπαινιγμοί και οι βολιδοσκοπήσεις τον έχουν καταστήσει πλήρως αναξιόπιστο στο εσωτερικό. Τόσο κακή εικόνα έχει, που μία μεγάλη μερίδα των πολιτών τον έχει ικανό για τα πάντα. Το χειρότερο για μας, όμως, είναι πως έχει καταστεί αναξιόπιστος στη διεθνή κοινότητα, η οποία αμφισβητεί αν πραγματικά θέλει λύση.
Γι’ αυτό ακριβώς, έστω και τώρα, τόσο ο Νίκος Αναστασιάδης, όσο και τα συναγερμικά στελέχη που έχουν κάνει «λάστιχο» τον Γλαύκο Κληρίδη, ας θυμηθούν το διαχρονικό τους σύνθημα και με αυτό ας πορευθούν. Το «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» δεν θα πρέπει να είναι ένα εθνικιστικό παραλήρημα αλλά το μεγάλο διακύβευμα της χρονικής αυτής συγκυρίας: ότι η Κύπρος δεν αντέχει ούτε να ξεπουληθεί, ούτε να μοιραστεί.
