Τσάι και συμπάθεια

Από το καλοκαίρι του 1983 είχε αρχίσει η έντονη φημολογία ότι ο Τ/κ ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς θα υλοποιούσε το σχέδιό του για ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Όταν αυτή η φημολογία εντάθηκε μέσα στο φθινόπωρο, ο τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Σπύρος Κυπριανού διαβεβαίωνε πως έχουμε τη διεθνή κοινότητα με το μέρος μας και εκείνη θα στριμώξει και τον Ντενκτάς και την Τουρκία, αν επιχειρήσει κάτι τέτοιο.

Έλεγε χαρακτηριστικά πως έχει ένα ττόππι (sic) έγγραφα που διαβεβαίωναν πως η διεθνής κοινότητα είναι με το μέρος μας και πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να υλοποιηθεί. Το «ττόππι» των εγγράφων προφανώς και δεν μας είχε βγει, γιατί ο Τ/κ ηγέτης μια χαρά είχε υλοποιήσει το σχέδιό του, όπως άλλωστε προειδοποιούσε εδώ και καιρό κι εμείς τρέχαμε εκ των υστέρων πανικόβλητοι να καταδικάσουμε έντονα την τουρκική προκλητικότητα και να ζητήσουμε από τη διεθνή κοινότητα στήριξη.

Τότε, όμως, μιλούσαμε για άλλες εποχές, που η πολιτική λειτουργούσε με τη διαίσθηση και η διακυβέρνηση ήταν εν πολλοίς σε πιλοτικό στάδιο. Μιλούσαμε για έναν πρόεδρο που με την ίδια ευκολία που έβλεπε φανταστικούς εχθρούς, εγκεφάλους συνωμοσίας που έπαιζαν με την υγεία του και που έβαζαν το εσωτερικό μέτωπο να τον κτυπά, την ίδια στιγμή έχριζε καταλύτες του Κυπριακού, πρόσωπα εντελώς άσχετα με αυτό, απλώς και μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Τη δεκαετία του ’80, λοιπόν, ίσως θα μπορούσαμε να δώσουμε κάποια ελαφρυντικά, λόγω και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Όμως, 36 χρόνια αργότερα δεν υπάρχει ούτε ελαφρυντικό ούτε δικαιολογία. Κάποιος θα πρέπει να λογοδοτήσει για όσα συμβαίνουν στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά και για την κατάρρευση ενός ολόκληρου αφηγήματος, που μας πουλούσαν για καιρό.

Όχι γιατί θα ήταν στο χέρι μας να αποτρέψουμε την τουρκική προκλητικότητα και δεν το κάναμε. Ούτε γιατί μπορεί να δικαιολογηθούν οι εξάρσεις της Άγκυρας και οι προκλήσεις της. Αλλά για την απύθμενη κοροϊδία. Πολιτική που κτίστηκε στην αφέλεια, την επιπολαιότητα και που είχε ως μόνο γνώμονα την επικοινωνιακή πολιτική. Δεν το λέμε τυχαία. Όσο η Τουρκία απειλούσε με γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και τα πλοία της περιφέρονταν στην περιοχή, εμείς επικαλούμασταν τις σημαντικές μεν τριμερείς ως το μόνο πολιτικό μας σωσίβιο. Και βεβαίως το κύριο αφήγημα της επανεκλογής Αναστασιάδη.

Αλησμόνητοι οι διθύραμβοι κατά την παρουσία του Μάικ Πομπέο στην τριμερή της Ιερουσαλήμ. Συμπεριφορά που έρεπε στον επαρχιωτισμό παρά σε κινήσεις ενός σοβαρού κράτους. «Η παρουσία του», έλεγε τότε ο πρόεδρος, «είναι μια απτή απόδειξη ότι οι τρεις χώρες μας αποτελούν αξιόπιστους εταίρους των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στους τομείς της ενέργειας και της ασφάλειας, και μια σταθερή σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο». Μας έλεγαν τότε ότι οι τριμερείς έχουν θωρακίσει την ΑΟΖ μας και οι σύμμαχοί μας θα αποτελούσαν εν πολλοίς την ασπίδα μας απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα.

Μετά και τη δημοσιοποίηση της έλευσης του «Πορθητή» διέρρεαν ότι η Τουρκία δεν μπορεί να βρει πλατφόρμα, γεωτρύπανο, αλλά ούτε προσωπικό να εργαστεί σε αυτό. Υποστήριζαν, μάλιστα, ότι οι εργαζόμενοι στις τουρκικές πλατφόρμες θα συλληφθούν μέσω των ενταλμάτων που εξέδιδε η Κυπριακή Δημοκρατία. Διέρρεαν μέσω μηνυμάτων στους δημοσιογράφους ότι η Ε.Ε. θα λάμβανε τα ίδια μέτρα εναντίον της Τουρκίας, όπως αυτά που λήφθηκαν εναντίον της Ρωσίας στο ζήτημα της Ουκρανίας.

Αντιλαμβάνεστε... Και σε αυτή την κοροϊδία έχουμε κι εμείς ως ΜΜΕ μερίδιο ευθύνης. Αλησμόνητοι και οι πηχυαίοι τίτλοι για τα μέτρα που θα πονέσουν την Τουρκία, οι γαλλοϊταλικές ομπρέλες και τα τόξα που θα μας θωρακίσουν. Βλέπουμε εκ του αποτελέσματος σήμερα πόσο μας θωράκισαν όλα αυτά. Και στο θέμα της Αμμοχώστου και στις προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ. Η Αθήνα για παράδειγμα περιορίζεται στο να εκφράσει την αλληλεγγύη της, έχοντας ως προτεραιότητά της το μεταναστευτικό και την οικονομία.

Η Ε.Ε. ασχολείται με το μεταναστευτικό και δεν έχει λάβει μέχρι τώρα οποιοδήποτε στοχευμένο μέτρο. Οι ΗΠΑ έχει τις δικές της προτεραιότητες και προς το παρόν ελπίζουμε σε κάποια δήλωση από το Ισραήλ. Και η Κύπρος; Ο «παίκτης-κλειδί» στην Ανατολική Μεσόγειο; Μήπως η Κύπρος τρόπον τινά μετατρέπεται σε κράτος-εργαλείο; Περιοριζόμενη πλέον να δέχεται τσάι και συμπάθεια από τους συμμάχους της που κατά τα άλλα και θα τη λάμβαναν υπόψη αλλά και θα τη θωράκιζαν.