Του Παύλου Ξανθούλη
Οι αριθμοί βοούν για το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Κύπρος με την παράτυπη μετανάστευση και τους αιτητές ασύλου. Τους πρώτους 10 μήνες του 2021 η Κύπρος, καταγράφει ροές 10.868 προσώπων, από τα οποία, 9.270 έχουν διέλθει παράνομα από την Πράσινη Γραμμή, ενώ το 70% αποτελούν μονήρεις άντρες ηλικίας 25-40 ετών. Το ποσοστό αιτητών ασύλου ανέρχεται στο 4%, ενώ στις υπόλοιπες χώρες πρώτης γραμμής δεν υπερβαίνει το 1%, με την Κύπρο να σπάζει το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο, σε όλη την Ε.Ε.
Τα στοιχεία που κατατέθηκαν στο Υπουργικό Συμβούλιο καταδεικνύουν την τραγικότητα της κατάστασης. Αυτό όμως που δεν λένε τα στοιχεία είναι ότι η Ε.Ε., η Κομισιόν και οι εταίροι της Κύπρου σφυρίζουν αδιάφορα. Όχι μόνο σήμερα, αλλά εδώ και χρόνια. Κλείνοντας τα μάτια στην ενορχηστρωμένη διοχέτευση παράτυπων μεταναστών από την Τουρκία προς την Κυπριακή Δημοκρατία, μέσω της γραμμής αντιπαράταξης. Ας δούμε κάποια δεδομένα:
Η Ε.Ε. γνωρίζει ότι η Τουρκία παρείχε για πολλά χρόνια «θεωρήσεις» σε παράτυπους μετανάστες (είχε καταγραφεί και σε εκθέσεις της Ε.Ε. για την Πράσινη Γραμμή) προκειμένου να πάνε στα Κατεχόμενα και από εκεί να περάσουν στις ελεύθερες περιοχές. Κανείς ωστόσο δεν τράβηξε το αφτί του Ερντογάν.
Στα Κατεχόμενα έχει στηθεί ολόκληρη επιχείρηση για μεταφορά παράτυπων μεταναστών από το παράνομο αεροδρόμιο Τύμπου στην Πράσινη Γραμμή, κάνοντας πράξη τη διοχέτευση ροών στις ελεύθερες περιοχές. Και αυτό είναι επίσης γνωστό στην Ε.Ε.
Το Συμβούλιο της Ε.Ε. αλλά και η Κομισιόν έχουν λάβει δύο επιστολές από την Τουρκία (από την περίοδο που αρμόδιοι Επίτροποι ήταν η Σεσίλια Μάλμστρομ και ο Στέφαν Φούλε). Στις επιστολές η Άγκυρα έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν θα εφαρμόσει τη Συμφωνία Επανεισδοχής παράτυπων μεταναστών με την Κυπριακή Δημοκρατία, γιατί δεν την αναγνωρίζει. Με απλά λόγια, η Ε.Ε γνωρίζει εδώ και οκτώ χρόνια ότι η Τουρκία, αν και αποδεδειγμένα διοχετεύει παράτυπους μετανάστες στην Κύπρο, δεν πρόκειται να αποδεχθεί ποτέ την επανεισδοχή τους. Και δεν έχει κάνει τίποτε για αυτό.
Η Κομισιόν και οι εταίροι μας έλαβαν επιστολές και από τον ίδιο τον πρόεδρο Αναστασιάδη, στις οποίες η Λευκωσία εξέπεμψε σήμα κινδύνου, εδώ και πολλά χρόνια. Αποτέλεσμα δεν υπήρξε.
Πέντε τουλάχιστον κράτη-μέλη, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Σλοβακία (Visegrad 4) και η Αυστρία λένε όχι στην ίση κατανομή βαρών και συνεπώς το βάρος του προσφυγικού/μεταναστευτικού μένει στους ώμους των κρατών της «πρώτης γραμμής», περιλαμβανομένης της Κύπρου.
Η Άγκυρα με βάση την ευρωτουρκική Δήλωση (σ.σ. συμφωνία) της 18ης Μαρτίου 2016 (παράγραφος 3) οφείλει «να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα με σκοπό να αποτρέψει το άνοιγμα νέων θαλάσσιων ή χερσαίων οδών παράνομης μετανάστευσης από την Τουρκία προς την Ε.Ε. και θα συνεργασθεί εν προκειμένω με τις γειτονικές χώρες, καθώς και με την Ε.Ε.». Ωστόσο, η Άγκυρα έχει γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της την υποχρέωση που ανέλαβε έναντι της Ε.Ε. και όχι μόνο δεν συνεργάζεται με την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά εργαλειοποιεί πρόσφυγες και μετανάστες, προκειμένου να αλλοιώσει τη δημογραφική ταυτότητα του κυπριακού κράτους.
Με βάση τα πιο πάνω, γίνεται κατανοητό ότι ζήτημα δεν είναι μόνο η Τουρκία. Είναι και η Κομισιόν, αλλά και οι εταίροι μας στην Ε.Ε. και κυρίως η Γερμανία που χαράσσει την πολιτική γραμμή της Κοινότητας και στο μεταναστευτικό. Οι οποίοι επέτρεψαν και συνεχίζουν να επιτρέπουν στην Άγκυρα να αλωνίζει στην Ανατολική Μεσόγειο, εκτρέφοντας το θράσος του Ερντογάν και την εργαλειοποίηση ψυχών στην οποία επιδίδεται, καθορίζοντας και τη μοίρα της Κύπρου. Την ίδια μάλιστα στιγμή που η Κομισιόν και το Βερολίνο εξαντλούν την αυστηρότητά τους και δρομολογούν πέμπτο γύρο κυρώσεων κατά της Λευκορωσίας για την εργαλειοποίηση μεταναστών και τη διοχέτευσή τους στην Ε.Ε., μέσω Πολωνίας, Λετονίας και Λιθουανίας, επιτρέπουν στον Τούρκο πρόεδρο να πράττει το ίδιο στην Κύπρο, ως να πρόκειται για κράτος-μέλος δεύτερης κατηγορίας.
Υπό τις περιστάσεις που δημιουργούν τόσο η Τουρκία, όσο και η απαράδεκτη από κάθε άποψη στάση της Ε.Ε., καθώς και η πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών που εφαρμόζει, οι επιλογές του υπουργού Εσωτερικών Νίκου Νουρή είναι περιορισμένες. Ναι μεν η ανθρωπιστική πτυχή του προσφυγικού ζητήματος δεν μπορεί να αγνοηθεί. Αλλά, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υπερβαίνει της υποχρέωσης διασφάλισης της επιβίωσης του κράτους και των πολιτών του. Και αυτό είναι το πρώτο μέλημα του Νίκου Νουρή.
