Περί αστειότητας και εμπαιγμού

Η Μαρία Άνχελα Ολγκίν, δεν έκανε κάποια ιδιαίτερη αποκάλυψη, ούτε είπε κάτι που κινείται εκτός των γνωστών, από το 2021, «ιδεών» του ΟΗΕ, τις οποίες με κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει ο γ.γ. Αντόνιο Γκουτέρες, αναφορικά με την επίλυση του Κυπριακού. Η κα Ολγκίν, μιλώντας στον «Πολίτη», φρόντισε να στείλει ένα μήνυμα, εν είδει υπόμνησης, σημειώνοντας αφενός ότι «η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία (ΔΔΟ) δεν αποτελεί κοινό σημείο αναφοράς και για τις δύο πλευρές» και υποδεικνύοντας αφετέρου ότι «αυτή η πραγματικότητα πρέπει να ληφθεί υπόψη, αφού ως γνωστόν χρειάζονται δύο για να χορέψουν τανγκό».

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι για τα Ηνωμένα Έθνη, η ΔΔΟ παραμένει τυπικά το πλαίσιο που έχει υιοθετηθεί από το Σ.Α. Αλλά, δεν συνιστά πλέον «κοινό έδαφος» και άρα ούτε αποτελεί το περίγραμμα της επιδιωκόμενης λύσης του κυπριακού προβλήματος. Αυτό άλλωστε προκύπτει και από τον ίδιο τον γ.γ. ΟΗΕ, ο οποίος εμφανίστηκε έτοιμος να «τετραγωνίσει τον κύκλο» μεταξύ της ΔΔΟ και της λύσης δύο χωριστών κρατών που πρότεινε γραπτώς η τουρκική πλευρά, το 2021. Όπως προκύπτει και από το άτυπο δείπνο του Οκτωβρίου 2024, όταν ο γ.γ. κάλεσε Χριστοδουλίδη και Τατάρ «να εξετάσουν πώς να γεφυρώσουν το χάσμα στις θέσεις τους», παραπέμποντας σε μια «μέση τιμή» μεταξύ ΔΔΟ και δύο κρατών.

Αυτά ακριβώς αισθάνθηκε την ανάγκη να υπενθυμίσει η Μαρία Άνχελα Ολγκίν, λίγες μέρες πριν την πολυμερή της Νέας Υόρκης, υπογραμμίζοντας ότι «ο γ.γ. του ΟΗΕ έχει καλέσει επανειλημμένα τους δύο ηγέτες να βρουν έναν ρεαλιστικό δρόμο». Διότι προφανώς, η θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς για ΔΔΟ, ως επίσης και η θέση της τουρκικής πλευράς για λύση δύο χωριστών κρατών, δεν εκλαμβάνονται από τα Ηνωμένα ΄Έθνη ως «ρεαλιστικός δρόμος» για τη «διευθέτηση του Κυπριακού». Και συνεπώς για να επιτύχει ο Αντόνιο Γκουτέρες τον «τετραγωνισμό του κύκλου», θα πρέπει, Χριστοδουλίδης και Τατάρ (μέσω Άγκυρας), να βάλουν νερό στις θέσεις τους και να έρθουν τόσο κοντά, ώστε να είναι σε θέση «να χορέψουν τανγκό».

Προς το παρόν, πάντως, χορεύουν καρσιλαμά, αντικριστά, ώστε να μπορούν να κρατάνε αποστάσεις και να λένε ό,τι θέλουν. Κι αν ο Τατάρ κρατάει στο ένα χέρι το καρπούζι και στο άλλο χέρι το μαχαίρι της Άγκυρας και θεωρεί ότι θα το μοιράσει με τουρκικούς όρους, ο δικός μας, ο Χριστοδουλίδης, τι κρατάει στα δυο του χέρια;

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι ο Αντόνιο Γκουτέρες φωτογραφίζει ευκρινώς, «κάτι ενδιάμεσο», μεταξύ των θέσεων των δύο πλευρών, το οποίο, με βάση την πολιτική μεζούρα, δεν είναι άλλο από τη συνομοσπονδία. Επιτρέποντας στην ελληνοκυπριακή πλευρά να την πωλήσει εσωτερικά με την ταμπέλα της «χαλαρής ομοσπονδίας» και στην τουρκοκυπριακή πλευρά να πανηγυρίζει για εξασφάλιση κυριαρχικής ισότητας του αποσχιστικού μορφώματος. Και είναι επίσης αλήθεια, ότι οι θέσεις του γ.γ. ΟΗΕ και της Μαρία Άνχελα Ολγκίν, είναι εξόχως ετεροβαρείς και προκλητικά άδικες για την ελληνοκυπριακή πλευρά. Αλλά, δυστυχώς, δεν παύουν να αποτελούν την «πραγματικότητα» του ΟΗΕ, στην οποία μας προσγειώνουν, από το 2021 ο Γκουτέρες και προσφάτως και η εκπρόσωπός του.

Μια «πραγματικότητα» που έχουν ευθύνη να κοιτάξουν κατάματα, τόσο ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης, κατά κύριο λόγο, όσο και η πολιτική ηγεσία του τόπου. Και με ειλικρίνεια να τοποθετηθούν. Υπέρ ή κατά. Διότι η άρνηση της «πραγματικότητας» δεν συνεπάγεται και απάλειψή της. Συνεπώς, όταν ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης αρνείται να αντιμετωπίσει την «πραγματικότητα» που αναμασούν συνεχώς τα Ηνωμένα Έθνη και εξακολουθεί και τώρα να ισχυρίζεται ότι θα πάει στη Νέα Υόρκη και θα επιδιώξει επανέναρξη συνομιλιών στη βάση ΔΔΟ, απλώς κινείται μεταξύ αστειότητας και εμπαιγμού.

Υγ.: Δεν υπάρχουν λόγια για τη συνέντευξη Τύπου του γενικού εισαγγελέα Γιώργου Σαββίδη και του βοηθού του γενικού εισαγγελέα, Σάββα Αγγελίδη. Ούτε για τον εκπληκτικό, από κάθε άποψη, ισχυρισμό του κ. Αγγελίδη ότι η απαίτηση παραίτησής του, ως αποτέλεσμα του επιεικώς τραγικού χειρισμού στην υπόθεση καταγγελίας βιασμού της Ν.Τ, «θεωρείται ως άμεση απειλή προς τη Δικαιοσύνη». Όπως δεν υπάρχουν λόγια για τα αιχμηρά σχόλια του ΕΔΑΔ, που εισπράττει υπό μορφή φραστικής καταδίκης ο βοηθός γ.ε., για «δευτερογενή θυματοποίηση» της καταγγέλλουσας Ν.Τ., για ηθικά και σεξιστικά στερεότυπα. Μια ερώτηση έχω μόνο: Γενικός και Βοηθός, έχουν επικοινωνιολόγο; Ή όλα αυτά τα αχαρακτήριστα που παρακολουθήσαμε στη συνέντευξη Τύπου, ήταν αποτέλεσμα κοινής τους σκέψης και πρωτοβουλίας;