Μνημείο πολιτικής υποκρισίας

Ας ξεκινήσουμε από το αυταπόδεικτο: αν ακούσει κανείς την ομιλία του Χρήστου Στυλιανίδη καταλαβαίνει την ουσία της τοποθέτησής του: Η κατοχή, αν συνεχίσουμε με αυτόν τον χαβά, κινδυνεύουμε να παγιωθεί. Με την έννοια ότι θα εδραιωθεί η διχοτόμηση και τότε κάθε ελπίδα για να επανενωθεί η πατρίδα μας θα χαθεί. «Γιατί ο ελληνισμός δεν έχει άλλα περιθώρια στην Κύπρο. Η μισή Κύπρος είναι ήδη τουρκική» –αυτό είπε ο Στυλιανίδης. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Και καλά ο δικηγόρος Κρις Τριανταφυλλίδης, ας πούμε ότι παίρνει συγχωροχάρτι λόγω πληθωρικού ταπεραμέντου (για να το θέσω όσο πιο κομψά γίνεται). Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ όμως, ποια ακριβώς δικαιολογία έχει για τη λαϊκίστικη δήλωση: «Απαράδεκτος. Δυο φορές απαράδεκτος γιατί είπε ό,τι είπε στη Βουλή των Ελλήνων». Ή ο υποτίθεται μετριοπαθής πρώην υπουργός Μιχάλης Χατζηπαντέλα, με ποιες πολιτικές περγαμηνές παραδίδει πιστοποιητικά πατριωτισμού λέγοντας: «Τέτοιες αναφορές είναι –το λιγότερο– κατάπτυστες, είτε με εισαγωγικά, είτε χωρίς εισαγωγικά! Η μισή Κύπρος είναι κατεχόμενη. Η κυρίαρχη προτεραιότητά μας ήταν, είναι, και πρέπει να είναι, η απελευθέρωση!».

Αν αυτή η ιστορία δεν ήταν τόσο γελοία, θα ήταν για κλάματα. Τους εξ Ελλάδος πολιτικούς τύπου Κωνσταντοπούλου και Βελόπουλο δεν τους συζητώ. Έχουμε άλλωστε αρκετούς γραφικούς στο νησί, δεν χρειάζεται να ξοδεύουμε φαιά ουσία για άλλους. Με τους δικούς μας όμως έχουμε υποχρέωση να ασχοληθούμε. Κι έχουμε καθήκον οι σκεπτόμενοι άνθρωποι να λειτουργήσουμε σαν ανάχωμα στην τοξικότητα. Ο Χρήστος Στυλιανίδης δεν χρειάζεται συνηγόρους υπεράσπισης, γιατί έχει διανύσει τα χιλιόμετρά του στην πολιτική και ο κόσμος γνωρίζει καλά ποιος είναι. Αλλά ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος με τις πολιτικές του επιλογές, δεν νομιμοποιείται να του κολλάει τη ρετσινιά του προδότη. Είναι θέμα κοινής λογικής και δημοκρατικής παιδείας. Είκοσι χρόνια μετά το δημοψήφισμα, οφείλουμε στον τόπο μας να υπερβούμε τον διχασμό. Είναι γνωστό εξάλλου ότι στο Κυπριακό, εδώ και δεκαετίες, υπάρχουν δύο σχολές σκέψης. Το «πατριδόμετρο» όμως δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτό μπορεί να το ξεχνά ο καθένας που ξεσαλώνει στα social media ή ο κάθε υποψήφιος πολιτευτής, ενώ ψαρεύει ψήφους στα θολά νερά του εθνικισμού. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος όμως δεν δικαιούται να το ξεχνά, επειδή προσβάλει εκτός από το κόμμα του και τον πολιτικό μας πολιτισμό.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, το βασικότερο ίσως αυτής της θλιβερής ιστορίας: O κανιβαλισμός του Χρήστου Στυλιανίδη αποτελεί μνημείο πολιτικής υποκρισίας. Που δείχνει ότι μισό αιώνα από εκείνο το τρομακτικό καλοκαίρι δεν βάλαμε καθόλου μυαλό. Το Κυπριακό βαλτώνει στο πιο παρατεταμένο αδιέξοδο της ιστορίας του και κάποιοι αναλώνονται σε πατριωτικούς δεκάρικους. Η μισή Κύπρος έγινε βορά της κατοχικής Τουρκίας και εμείς ακόμα τρώμε τις σάρκες μας.

Υγ. Κλείνω με κάτι διασκεδαστικό καθώς οι ολοφυρμοί για την περιβόητη δήλωση «Η μισή Κύπρος είναι ήδη τουρκική» έχουν και την γκροτέσκο τους διάσταση. Έγραψε λοιπόν ο πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του ΔΗΣΥ: «Χρήστο Στυλιανίδη παρακαλώ εξήγησε μου: Σ αυτές τις fake όπως τις αποκάλεσες στην ομιλία σου στη Βουλή των Ελλήνων μάχες στην Κύπρο εκείνων που έπεσαν πολεμώντας, ο θάνατος ήταν πραγματικός ή ήταν και αυτός fake; Ντροπή σου ρε –κατά την κυπριακή– και έτσι για να εξηγούμαστε η μισή Κύπρος δεν είναι τουρκική. Είναι κατεχόμενη από την Τουρκία ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής. Και ούτε η απελευθέρωση της χρυσέ μου δεν θα είναι fake. Ο μόνος τελικά που είναι fake διότι το παίζεις πατριώτης με αυτά που λέγεις είσαι εσύ!». Από πού να το πιάσουμε και πού να το αφήσουμε αλήθεια; Από το «ρε κατά την κυπριακή» (και κατά την ελληνική πάντως μια χαρά ισχύει το ρε. Π.χ. «Ρε ξέρεις ποια είμαι εγώ; –κλασικό σουξέ της Βίσση) ή μέχρι το «χρυσέ μου» που θυμίζει κάτι μεγαλοαστές τύπου Μαίρη Αρώνη οι οποίες μάλωναν τα Teddy Boys (Νόμος 4000 περί τεντυμποϊσμού – κλασική επίσης ταινία του Δαλιανίδη). Όσο για τα μαθήματα φθηνού πατριωτισμού είναι τόσο καταγέλαστα όσο ακριβώς ακούγονται.