ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Προτάσεις στρατηγικού χαρακτήρα για την Αμμόχωστο

Η πρόσκληση-πρόκληση ήρθε ξαφνικά, να γράψω σε 750 λέξεις (το πολύ 800) πώς βλέπω το θέμα της Αμμοχώστου εν όψει των νέων ενεργειών της Τουρκίας να μεταβάλει ένα μέρος της παραλίας σε τουριστική πλαζ και τον κήπο μπροστά από το άλλοτε περιφανές Ελληνικό Γυμνάσιό της σε τεϊοποτείο. Μπορώ ασφαλώς να μιλήσω για την Αμμόχωστο ανά πάσα στιγμή –άλλωστε εκεί έχω τη μόνιμη κατοικία της ψυχής μου– αλλά, παρακαλώ, χωρίς μεζούρα λέξεων και νάρθηκα χρόνου. Μου είναι πάντα δύσκολο να πω κάτι ουσιαστικό που να μην έχει περιποιημένο και τον λόγο, αφού το ουσιαστικό είναι συμβεβλημένο με την ποιότητα του λόγου, αδιαίρετα συνυφασμένου με την αυστηρότητα και την εγκράτεια της μορφής. Από την άλλη, το βλέπω, οι καιροί ου μενετοί, και ο καθένας οφείλει να κάνει το χρέος του όπως μπορεί, για να αποσείσει το προ αιώνων επικείμενο κακό.

Ήδη με τον πρόλογό μου κατέλυσα περίπου εκατόν πενήντα λέξεις. Μου μένουν άλλες εξακόσιες για να εξηγήσω αγωνίες και αισθήματα. Η αγωνία εκφράζεται καλύτερα υπό γωνίαν, εννοώ οπτικά, όπως το καράβι του Γιώργου Σεφέρη που έχει στην πλώρη του με κεφαλαία γραμμένο το όνομά του ως εξής: Α–ΓΩΝΙΑ. Θα πρέπει να το προσέξουμε και να το παραδεχτούμε: οι λέξεις έχουν, πέρα από τον δικό τους ήχο (με τα κουδουνάκια του και τα κορδόνια του), μια αισθητική αυτονομία που ωστόσο υπάγεται στην προσωπική του καθενός εξέλιξη. Προφανώς εδώ τα πράγματα μπερδεύονται, από αδυναμία να μιλήσω απλά. Η απλότητα είναι απαύγασμα σοφίας, και η σοφία, εάν δεν έχει αυθεντική λαϊκή καταγωγή, κερδίζεται με την αγρύπνια και την αγωνία του πάσχοντος πνεύματος. Ως προς αυτό, θα συμφωνήσουμε όλοι, ότι το πνευματικό στοιχείο είναι το αναγκαίο ζητούμενο για να στοχαζόμαστε τι είναι πατρίδα και πώς να την αγαπάμε σωστά. Αν επιμένω σ’αυτό, είναι γιατί τα αυτονόητα κινδυνεύουν συχνά από τα ακατανόητα των πράξεών μας. Μπορεί οι πράξεις μας να είναι αγνές ως προς την πρόθεση, αλλά να νοθεύονται από την ιδεοληπτική τους σύνθεση και τη νομική υποτέλεια στην ηθική αταξία. Οι νόμοι, όταν δεν ορίζονται από Θεού, αλλά καθορίζονται από τις ανθρώπινες προσαρμογές, συστήνουν το μέγεθος της αδικοπραγίας.

Έτυχε τις προάλλες να συζητώ με ένα φίλο ως προς τις προεδρίες των επιμέρους επιτροπών της Βουλής. Συγκεκριμένα, ρωτούσα μην άκουσε στις ειδήσεις για τη σχετική κατάληξη των κομμάτων. Ο φίλος χαμογέλασε πικρά: «Εδώ η Κύπρος χάθηκε κι εμείς συζητάμε για την κατανομή εξουσίας;» Τότε συνήλθα, γιατί είχα όντως λησμονήσει πως η Κύπρος έχει χαθεί. Το κατάλαβα, και πιο πολύ το ένοιωσα βαθιά σαν μαχαίρι στην καρδιά, όταν αργότερα είδα τα σχετικά ρεπορτάζ από τη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Όταν δηλαδή αντίκρυσα το καταβεβλημένο βλέμμα του Ερντογάν και τρόμαξα με την υποκριτική ικανότητά του να γλυκαίνει τη φωνή του για να ξεγελάσει την Κοκκινοσκουφίτσα. Ρώτησα την ψυχή μου να μου πει αν άκουσε τίποτα για την αλλοτινή Αμμόχωστο –γνωστότερη και σαν Βαρώσια– και αν οι σύμμαχοι γνοιάστηκαν έστω με κάποια αναφορά σ’αυτήν. Το «ήσυχο καλοκαίρι» στο Αιγαίο δεν αποτελεί εγγύηση για αντίστοιχη ησυχία στα νερά της Κύπρου. Αυτό οι παθόντες το γνωρίζουμε, αλλά οι Ευρωπαίοι διχάζονται μετρώντας κέρδη και ζημιές. Κυρίως οι Γερμανοί και οι Άγγλοι, που ο κακός μας δαίμονας τους όρισε ενορχηστρωτές στην προσχεδιασμένη από χρόνια «λύση» του κυπριακού προβλήματος. Αλλά τι τα θες; Μας αξίζει άραγε να είμαστε ελεύθεροι, όταν συγχαίρουμε το αδίστακτο ανδρείκελο της Τουρκίας στα κατεχόμενα για την εκλογή του, ή όταν αποκαλούμε την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας μας ως «κυβέρνηση στο Νότο»; Πόσον αγώνα δρόμου διανύσαμε για να καταλήξουμε σε αυτή την υποτέλεια; Πόσο υποταγμένοι αισθανόμαστε, όταν θεωρούμε ότι ο στοιχειώδης αμυντικός εξοπλισμός είναι αχρείαστος, μολονότι διασφαλίζει και τις δύο κοινοτικές οντότητες, που έχουν κιόλας αλωθεί από το ίδιο θηρίο; Γιατί απονευρώσαμε την περηφάνια για την καταγωγή μας, τη διαχρονία του πολιτισμού μας, τους εθνικούς μας αγώνες, αμβλύνοντας το σθένος να υπάρξουμε ως Έλληνες σε αυτό το νησί; Σε τι εμποδίζει, έχοντας συναίσθηση καταγωγής και υπαρξιακής ταυτότητας, να συναπαντάμε τους συνοίκους μας Τουρκοκυπρίους σε επίπεδο αλληλεξάρτησης, συνεννόησης, δικαιοσύνης, ειρήνης και οικουμενικού ανθρωπισμού; Τι εμποδίζει και αυτούς να αποδιώξουν το τέρας της Τουρκίας και τους αδίστακτους εγκάθετούς της, έτσι ώστε, διατηρώντας τη δική τους ταυτότητα, να συναπαντηθούν με τους Ελληνοκύπριους συνοίκους τους σε επίπεδο αλληλοσεβασμού; Ο διαμοιρασμός της εξουσίας δεν θα έπρεπε να είναι διαμερισμός ιματίων της σταυρωμένης Κύπρου, αλλά χαρά και ενότητα, μακριά από τους μελανοχίτωνες των δύο σπαραγμένων κομματιών. Είμαστε όλοι συνέταιροι και διαχειριστές της κοινής τραγωδίας μας. «Δεν υπάρχει άλλη ιστορία παρά η ιστορία της ψυχής», το έγραψε στους «Δείχτες πορείας» του ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών. Δεν αναφέρομαι, αλίμονο, στον ευθυνόφοβο σημερινό, παράστον σοφό και δίκαιο και ανδρείο Νταγκ Χάμμερσκελντ. Εκείνον που δόθηκε ολόψυχα στον αγώνα του για τον κόσμο, με υψηλή αίσθηση ευθύνης και θυσία για τον άνθρωπο, στεφανωμένος με τα ουσιώδη στοιχεία του αληθινού οικουμενισμού. «Το δυσκολότερο απ’ όλα», όπως έλεγε, «είναι να πεθάνεις σωστά». Έτσι σφράγισε το ήθος και την αξία του, έτσι και το κύμα και η αύρα της Αμμοχώστου θα μετρήσουν αύριο και θα κρίνουν όσους θα σπεύσουν να πιούνε το τσάι τους, τον τούρκικο καφέ τους και τον ναργιλέ τους μπροστά από το αέτωμα του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου.

O κ. Κυριάκος Χαραλαμπίδης είναι ποιητής.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Προσωπικότητες στην ''Κ'': Τελευταία Ενημέρωση

X