Πριν από ακριβώς έναν χρόνο ολόκληρος ο πλανήτης σταμάτησε. Μπήκαμε όλοι στον πάγο και κρυφτήκαμε στα σπίτια μας. Στη δική μας γενιά αυτό δεν συνέβη ξανά. Είναι αναπόφευκτο πως όλο αυτό που περνάμε επηρεάζει και τον τρόπο που οι πάντες αντιμετωπίζουν τα πάντα. Από τον τρόπο που κοινωνικοποιούμαστε μέχρι και τον τρόπο που πολιτικοποιούμαστε. Ήταν, και πιστεύω πως είναι ακόμη, μια χρυσή ευκαιρία να καταφέρουμε να κερδίσουμε πολλά. Φτάνει να αντιληφθούμε πρώτα πως χρειάζεται να συμπεριφερθούμε διαφορετικά, να καταλάβουμε πως αυτή η συνθήκη δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Μέχρι σήμερα δεν το εμπεδώσαμε. Ίσως κάποιοι να μην το αντιλήφθηκαν καν. Συνεχίζουμε και συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφερόμασταν και πριν από την πανδημία. Πριν από αυτή τη συνθήκη. Δεν θα αναφερθώ σε άλλους, παρά μόνο στους πολιτικούς. Συνεχίζουμε, δυστυχώς, να πολιτευόμαστε με την πεπατημένη. Μην σας πω πως κάποιοι στο πολιτικό προσκήνιο πάτησαν και γκάζι, λες και θέλουν να αποδείξουν πως υπάρχουν αλλαγές στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Η αντιπολίτευση με μια ατέρμονη τοξικότητα μαίνεται ως άλλος ταύρος σε υαλοπωλείο. Αλήθεια, δεν κατάλαβαν σε ποιον ανήκει αυτό το υαλοπωλείο; Τοξικότητα για τα πάντα. Ακόμη και στα θέματα της πανδημίας. Μέχρι και να φέρουμε εμβόλια μη εγκεκριμένα μας είπαν. Καταψήφισαν τον πιο κρίσιμο προϋπολογισμό της χώρας. Αμφισβητούν τα πάντα, ως άλλοι αρνητές. Συμπεριφέρονται με ήθη πρωτόγνωρα για τη χώρα μας. Γεννούν υποθετικά σενάρια στο μυαλό τους και τα σερβίρουν με πάσα ευκολία. Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν έχουμε πρόβλημα με την πολιτική αντιπαράθεση. Κάθε άλλο. Πιστεύω πως η αντιπαράθεση με πολιτικά επιχειρήματα είναι το οξυγόνο στη δημοκρατία και είναι απαραίτητη. Προφανώς έχουμε προ πολλού ξεφύγει.
Πέραν της συνθήκης της πανδημίας που μέχρι σήμερα αγνοούμε, υπάρχει και μια άλλη συνθήκη που διαχρονικά ξεχνάμε: το κυπριακό πρόβλημα. Που έχει ξεφύγει από την κρίσιμη καμπή που για χρόνια ήταν. Είμαστε στην άκρη του γκρεμού. Δεν κινδυνολογώ. Δεν μου αρέσει και δεν το κάνω. Πραγματιστής είμαι.
Και εδώ, αντί να τα βάλουμε κάτω και να προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε, συνεχίζουμε να ασελγούμε πάνω στον πόνο και στη νοσταλγία των συμπατριωτών μας. Κάποιοι, την ώρα που πρέπει να αρπάξουμε τον ταύρο από τα κέρατα, αυξάνουν το «κινδυνόμετρο» και σπέρνουν φοβίες και φοβικά σύνδρομα. Την ώρα που χρειάζεται να κτίσουμε στην ελπίδα, καταφέρνουμε να χαλάσουμε ό,τι υπάρχει γύρω μας.
Την ίδια ώρα διερωτόμαστε γιατί αυξάνεται η απόσταση μεταξύ πολιτών και πολιτικών. Δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε πως η βασική αρχή καταπατάται. Πως με άλλα εμείς απασχολούμαστε και απασχολούμε και τον δημόσιο διάλογο και άλλες είναι οι έγνοιες και οι αγωνίες των συμπολιτών μας. Και πως τα όσα λέμε απλά αυξάνουν την ανασφάλεια και μεγαλώνουν το χάσμα.
Με αυτό το χάσμα θέλω να ασχοληθώ και να συζητήσω με τους συμπολίτες μου. Όχι για να γδέρνουμε την πληγή αλλά για να καταφέρουμε να τη γιατρέψουμε. Η πρώτη αναγκαία προϋπόθεση είναι να το εντοπίσουμε, η δεύτερη να το συζητήσουμε και η τρίτη και πιο δύσκολη η εφαρμογή. Εγκαινιάζω, λοιπόν, μια σειρά συζητήσεων, με πρώτη μου φιλοξενούμενη την Ελένη Ξένου. Αξιοποιώντας την τεχνολογία, για να κάνουμε την κουβέντα για αυτό το χάσμα. Τίτλος αυτών των podcast, το μαζί. Γιατί μόνο μαζί θα τα καταφέρουμε. Από την ίδια όχθη. Όχι από την απέναντι.
