Του Απόστολου Κουρουπάκη
Λήξαν θεωρεί το ζήτημα του άρθρου της μαθήτριας στη σχολική εφημερίδα «Δασουπολίτης» ο Σύνδεσμος Θεολόγων ΟΕΛΜΕΚ και ότι δεν τον εκφράζουν τα όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε καμία περίπτωση δεν ετέθη θέμα λογοκρισίας. Μάλιστα, δεν έγινε τίποτα το σοβαρό, ήθελαν οι άνθρωποι να ξεκινήσει ένας υγιής διάλογος και τίποτε περισσότερο… Προσωπικά δεν σας πιστεύω κύριοι και κυρίες του Συνδέσμου. Πολύ θα θέλατε να είχατε λάβει γνώση του περιεχομένου του άρθρου για να νουθετούσατε τη μαθήτρια, να είχατε πιέσει τον/την υπεύθυνο/η καθηγητή/τρια να μη δημοσίευε το επίμαχο κείμενο.
Θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο, ότι υποθέτω, αλλά αυτό πιστεύω και έχω αποχρώσες ενδείξεις περί τούτου και δεν είναι άλλες από τα όσα έγραψαν διάφοροι συνάδελφοί σας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τοποθετήσεις που λέτε ότι δεν σας εκφράζουν. Καθηγήτριες που μετανιώνουν για τον βαθμό που έβαλαν στη μαθήτρια, καθηγητές που ζητάνε επείγουσα σύγκληση συνέλευσης, εκπαιδευτικοί που θέλουν αμάν-αμάν να ενημερωθεί ο υπουργός…
Την κεφαλή επί πίνακι ποίου ζητούσαν, αγαπητοί/ες λειτουργοί της παιδείας; Μάλλον, εικάζω, της μαθήτριας, του/της επικεφαλής της εφημερίδας. Ενώ, αντί να ζητάτε δίκην… σωφρονισμού, εξηγήσεις και μετάνοιες, θα έπρεπε να είστε υπερήφανοι γιατί μία μαθήτρια του σχολείου σας εξέφρασε νοήμονα και κριτικό λόγο. Κάθισε και σκέφτηκε τι πάει λάθος στο μάθημα που διδάσκετε, προσπάθησε να αντιληφθεί τι σημαίνει παιδεία και σχολείο, κάτι που θα έπρεπε να σας βάλει σκέψεις, θα έπρεπε να σας κάνει να νιώθετε ότι έχετε ικανούς συναδέλφους…
Λέτε στην ανακοίνωσή σας ότι θα έπρεπε να είχατε γνώση του περιεχομένου ώστε να σας δοθεί «η δυνατότητα δημοσίευσης απάντησης ή ανασκευής σημείων που θεωρούνται προσβλητικά προς το περιεχόμενο και τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών, όπως επιβάλλει η δημοσιογραφική δεοντολογία». Τώρα που λάβατε γνώση στην επόμενη έκδοση της εφημερίδας, μετά από έναν χρόνο, απαντήστε, ποτέ δεν είναι αργά… Δεν έκανε ρεπορτάζ η μαθήτρια για να είναι υποχρεωμένη να λάβει τη θέση της, έγραψε άρθρο γνώμης… αλίμονο αν όποτε γράφαμε εμείς οι δημοσιογράφοι την άποψή μας να πρέπει να ρωτάμε σαράντα πέντε δώδεκα εμπλεκόμενους, επαναλαμβάνω δεν έκανε ρεπορτάζ.
Εν τω μεταξύ θα ήταν χρήσιμο ο Σύνδεσμος να έλεγε ποια είναι τα προσβλητικά που αναφέρει η μαθήτρια, προσωπικά, διαβάζοντας το άρθρο, δεν βρήκα μειωτικούς ή προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, αλλά σκέψεις λογικές που όλοι κάναμε ως μαθητές και αργότερα ως πολίτες.
Τα θρησκευτικά είναι ένα ιδιαίτερο μάθημα, θα έπρεπε να πάψουν να είναι ομολογιακά και κατηχητικά και επειδή δεν είμαι σίγουρος πώς θα εμφυσήσεις σε παιδιά 7-12 ετών έννοιες όπως η άμωμος σύλληψη, τον τριαδικό Θεό, την ανάληψη κ.λπ. νομίζω ότι θα έπρεπε οι θεολόγοι να έβρισκαν τρόπους να μιλήσουν στα παιδιά για την κατανόηση, την αγάπη, την αποδοχή. Να τους δώσουν να καταλάβουν εξ απαλών ονύχων ότι ο μόσχος ο σιτευτός είναι πολύς και φτάνει για όλους, αρκεί να ξέρουν πώς θα τον μοιραστούν και με τον τελώνη ακόμα.
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε την καίρια παρέμβαση της Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, Δέσπως Μιχαηλίδου, η οποία δεν μάσησε τα λόγια της.
Υγ. Μετά από τόσα χρόνια, θυμάμαι ακόμα με τρόμο την υποχρέωσή μου να μάθω απ’ έξω και νεράκι στην Τρίτη Δημοτικού τον δοξολογικό ύμνο «Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν» χωρίς να καταλαβαίνω γρι.
