Του Απόστολου Κουρουπάκη
Παρακολούθησα το ντοκιμαντέρ της Έλενας Φιτικίδου Αλωνεύτη «Έμπουσα», το οποίο αφορά την κατανάλωση αλκοόλ από εφήβους. Ομολογουμένως είναι ένα σκληρό ντοκιμαντέρ, το οποίο καταδεικνύει με τον πιο γλαφυρό τρόπο το πρόβλημα. Δεν είναι σκληρό προς χάρη εντυπωσιασμού του κοινού, είναι σκληρό γιατί είναι αληθινό και δείχνει το πρόβλημα στην πλήρη διάστασή του. Παιδιά 15-17 ετών είναι οι πρωταγωνιστές, τα οποία κινηματογραφούν τις βραδινές εξόδους τους, αλλά και τις σκέψεις τους για το αλκοόλ. Εν τη αφελεία τους οι νεαροί πρωταγωνιστές λένε τις αλήθειες, που εμείς οι ενήλικες πολλές φορές αγνοούμε ή θέλουμε να κρύψουμε κάτω από το χαλί. Εκτός από τους τέσσερις πρωταγωνιστές στο ντοκιμαντέρ συμμετέχουν και οι γονείς τους, αλλά και ειδικοί επιστήμονες, και αυτό το στοιχείο κάνει τη δουλειά της σκηνοθέτριας ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, διότι καλά ριζωμένες απόψεις μη ειδικών για τα ζητήματα του αλκοόλ καταρρίπτονται μέσα από τις επιστημονικά τεκμηριωμένες θέσεις ειδικών. Μέσα στα πολλά και ενδιαφέροντα του ντοκιμαντέρ ξεχώρισα τις θέσεις αξιωματούχων της Ε.Ε. που μίλησαν, οι οποίοι τόνισαν ότι το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό, με την κάθε χώρα να έχει τη δική της ατζέντα επί του ζητήματος.
Στην Ευρώπη, ακόμη, των 28 το αλκοόλ και η υπέρμετρη χρήση του δεν έχει αντιμετωπιστεί επαρκώς, τα νομοθετικά πλαίσια μερικών χωρών είναι αυστηρά, αλλού τα πράγματα είναι πιο χαλαρά, κοινοί κανόνες, όπως για παράδειγμα στον καπνό, δεν έχουν τεθεί και αυτό είναι ζητούμενο, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει και να εφαρμοστεί. Σε αυτό το κομμάτι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να κάνει πολλά, αρκεί να βρεθούν εκείνοι/ες που με την είσοδό τους στη νέα Ευρωβουλή θα ανοίξουν τα μάτια και τα αφτιά τους και θα αντικρίσουν το πρόβλημα, θα ακούσουν τη φωνή εκείνων που παλεύουν με το πρόβλημα. Οι εθνικές νομοθεσίες πολλές φορές παραμένουν δέσμιες τοπικών συμφερόντων, μιας άρχουσας ίσως επιχειρηματικής και πολιτικής ελίτ, που δεν είναι διατεθειμένες να χάσουν ούτε την κουτάλα ούτε τα ζουμιά. Η Ευρώπη θεωρώ ότι μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα, διότι το «θέλω» των πολλών εν κάλλιο του ενός, παραφράζοντας τον ποιητή μας Βασίλη Μιχαηλίδη. Η Ε.Ε. έχει τα εργαλεία εκείνα που, αν μη τι άλλο, μπορούν να υποστηρίξουν τέτοιες πρωτοβουλίες, έχει τα χρήματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για έναν τέτοιον καλό σκοπό. Η «Εμπουσα» χρειάστηκε πέντε χρόνια για να γίνει, δεν υπήρξε καμία χρηματοδότηση εθνική ή άλλη, άραγε δεν θα έπρεπε τώρα που προγραμματίζονται προβολές σε Κέντρα Νεότητας να ξυπνήσει η εν υπνώσει Πολιτεία μας και να πει, «το θέλω αυτό το ντοκιμαντέρ για να το δείξω σε σχολεία, σε σχολές γονέων, να το κάνω εθνικό, κ. Αλωνεύτη το ντοκιμαντέρ σου μου είναι χρήσιμο, τι ζητείς; Πώς μπορούμε να συνεργαστούμε;» Είναι επιβεβλημένο να γίνει κάτι τέτοιο, διότι το πρόβλημα υπάρχει, τα νομοθετικά κενά είναι πολλά, η βούληση των ολίγων δεν αρκεί. Στο κάτω-κάτω αφού δεν μπορούμε μόνοι μας, ας αναλάβει δράση η Ε.Ε., οι ευρωβουλευτές μας, οι έξι που σήμερα θα αναδειχθούν, να πάνε στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες και με αυτό το θέμα στις αποσκευές τους, ας μπουν στον κόπο να ρωτήσουν τον κ. Θεοπέμπτου να τους διαφωτίσει, και να ξεκινήσουν έναν αγώνα εναντίον του αλκοόλ. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο κυπριακό είναι σοβαρό ευρωπαϊκό πρόβλημα, είναι παγκόσμιο και οι έξι μπορεί να φαίνονται λίγοι, αλλά δεν είναι, διότι «ύλαντρον όντας κοπεί καβάτζιν τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια» για να θυμηθώ και πάλι τον Μιχαηλίδη.
Η μυθική Έμπουσα (που υποδύθηκε εξαιρετικά η Ελεονόρα La Luna), που έστελνε η Εκάτη ως προάγγελο δυστυχιών, είναι ό,τι πιο ευρηματικό θα μπορούσε να βρει η σκηνοθέτρια. Μεταξύ των πραγματικών σκηνών, η Έμπουσα παραμονεύει, οι κίνδυνοι ελλοχεύουν, τα επίχειρα της κατανάλωσης είναι εκεί τριγύρω, ας προσέξουμε, λοιπόν.
