Του Απόστολου Κουρουπάκη
Κατακαλόκαιρο και τα πάντα βράζουν, πουθενά να κρυφτείς, εκτός και αν είσαι σκουλήκι, που μπορεί να μένει κάτω από τη γη και να προστατεύεται από τον καυτό ήλιο, μα και από τα άλλα δημιουργήματα της φύσης ή του Θεού, που μάλλον δεν τα εποίησε όλα εν σοφία – ας είναι. Οι άνθρωποι καταντήσαμε να είμαστε άχθος αρούρης, όλοι μας, αλλά να μην το παραδεχόμαστε. Αφοριστικό ακούγεται, το αντιλαμβάνομαι, αλλά πραγματικά το αισθάνομαι, σίγουρα θα υπάρχουν εκεί έξω και άνθρωποι που πραγματικά προσφέρουν και αλαφροπατάνε μην τυχόν και πειράξουν τα σκουλήκια, αλλά σαφώς είναι λιγότεροι. Ξαφνικά, όλοι συγκλονιστήκαμε με το δράμα των Αφγανών, και την επικράτηση των Ταλιμπάν και να, αμέσως αρχίσαμε να τσακωνόμαστε για το αν πρέπει να δεχθούμε Αφγανούς πρόσφυγες, και αν αυτοί που θα έρθουν θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας. Και ξαφνικά γινόμαστε διεθνολόγοι, υπέρμαχοι των ελευθεριών, και όλα αυτά διαπρύσια τα κηρύττουμε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είμαστε για γέλια, και αν καθίσει κανείς και το καλοσκεφτεί βάζει άνετα και τα κλάματα.
Φτάνουμε να κάνουμε και συγκρίσεις του δικού μας καθημερινού πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος, με εκείνο των Ταλιμπάν. Συγκρίνουμε προσωπικότητες όπως τον μητροπολίτη Μόρφου και μερίδα των αντιεμβολιαστών και άλλων «ψεκασμένων» με τους Ταλιμπάν πολεμιστές. Συγχωρέστε με, αλλά είναι ύβρης, διότι εμείς εδώ μπορούμε να απαλλαχθούμε από τον κάθε προβληματικό ηγέτη, θρησκευτικό ή πολιτικό, αλλά επιλέγουμε να μην το κάνουμε, αντιθέτως έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο της αταβιστικής συμπεριφοράς να τους επιβραβεύουμε είτε με την ψήφο μας είτε με το πολύ δημοφιλές «κρύψε να περάσουμε». Στο Αφγανιστάν, όμως, παρ’ όλα τα έξοδα η κοινωνία δεν ανασυντάχθηκε, δεν φωτίστηκε, εξοπλίστηκε, βέβαια. Και σήμερα δεν έχει να κάνει με μερικούς φανατικούς, που απλώς κηρύττουν μίσος και στάζουν χολή και όξος, αλλά με αποφασισμένους ψυχρούς δολοφόνους, που δεν μένουν στα λόγια, αλλά περνάνε πολύ γρήγορα στις πράξεις. Και οι δικοί μας «ταλιμπάν» είναι επικίνδυνοι, αλλά η διαφορά είναι ότι εμείς είτε δεν ενδιαφερόμαστε πραγματικά να τους αντιμετωπίσουμε, είτε αδιαφορούμε, είτε τους πολεμάμε διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και τους κάνουμε τα μούτρα κρέας –συγχωρήστε μου τη φράση.
Οι δικοί μας μισαλλόδοξοι και φανατισμένοι, οι δικοί μας αρνητές πληθώρας ελευθεριών δρουν ελεύθεροι ακόμα, γιατί δεν καταφέραμε ως κοινωνία, εμείς οι υποτιθέμενοι προοδευτικοί και φιλελεύθεροι –με την έννοια εκείνη που δίνει στον όρο ο Τζον Λοκ– να τους βάλουμε στην άκρη, διότι δεν έχουμε συμφωνήσει στις ορολογίες και τις θεωρίες. Φοβόμαστε το τέρας, και αντί να το πολεμάμε, του πετάμε παραπετάσματα για να μην το βλέπουμε. Δεν το ανεχόμαστε, δεν του μοιάζουμε, αλλά και δεν το φοβόμαστε, γιατί απλώς δεν το βλέπουμε, το σκεπάζουμε με θεωρίες, λέξεις και αναρτήσεις, και μετά τηρούμε ευλαβικά το «επέστρεψε εις τα ίδια». Στο Αφγανιστάν και σε άλλες χώρες που υπάρχουν παρόμοια καθεστώτα ζουν εδώ και χρόνια οι κοινωνίες σε κατάσταση ομηρίας. Ο δυτικός πολιτισμός των ισχυρών επιβάλλεται και εμείς οι χρήσιμοι ηλίθιοι ως αδύναμοι προσπαθούμε να πιαστούμε από κάποια τρίχα τους, και να ανέβουμε στο άρμα τους. Και κάνουμε και κόμματα, και φτιάχνουμε ιδεολογίες και τσακωνόμαστε μεταξύ μας, ενόσω στο Αφγανιστάν, στη Συρία και αλλού στη γειτονιά μας ο τρόμος, η αδικία και το σκοτάδι είναι καθημερινότητα.
Καλά θα κάνουμε λοιπόν να σταματήσουμε να κάνουμε φασαρία, να κάνουμε συγκρίσεις που μόνο γέλωτα προκαλούν και να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε ώριμα πρώτα τα δικά μας προβλήματα, και μετά να λύσουμε των άλλων. Να προσπαθήσουμε για παράδειγμα να μη χρησιμοποιούμε τους εργάτες και εργάτριες που έρχονται από χώρες της Ν.Α. Ασίας και τη Μ. Ανατολή σαν σκλάβους, αλλά και να έχουμε την ίδια έγνοια και για τον διπλανό μας κι ας μην είναι από τους καταραμένους της γης. Να πάψουμε να απαντάμε με το επιχείρημα «μα, αφού έτσι κάνουν όλοι», να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι το τέρας δεν έχει παρά ένα χρώμα. Ότι ο εχθρός του είναι η αμάθεια, η απαιδευσιά και η βόλεψή του. Ότι το τέρας δεν είναι απέναντί μας, αλλά είναι δίπλα μας, μέσα μας, και θα πρέπει να το ξεσκεπάζουμε καθημερινά. Πρώτα και κύρια να το αναγνωρίσουμε μέσα μας και ύστερα στους άλλους. Ας αφήσουμε λοιπόν τις μεγαλοστομίες, ας κρατήσουμε χαμηλά τα φιλανθρωπόμετρα και ας δούμε πώς κάνουμε καλύτερο τον κόσμο μας, αρχίζοντας από εμάς και από τον δίπλα μας και ας μη θεωρούμε ότι το σκουλήκι είναι παλαβό, βλαβερό ή αδύναμο, απλώς επειδή μας ανατριχιάζει.
