Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Η κρίση θέλει ηγέτη» ήταν το ομολογουμένως πετυχημένο σύνθημα με το οποίο ο Νίκος Αναστασιάδης κατάφερε να εκλεγεί με ευκολία το 2013 στην προεδρία της Δημοκρατίας. Ένα σύνθημα που έστελνε το μήνυμα σε όλους τους πολίτες που παρακολουθούσαν την οικονομία να βρίσκεται λίγο πριν από την κατάρρευση, πως ο ίδιος με την αξιοπιστία του, τις διεθνείς του διασυνδέσεις αλλά και το μακρόπνοο πλάνο που είχε ήδη ετοιμάσει, μπορεί να κουμαντάρει το καράβι που λέγεται Κύπρος και που οδεύει πλέον στα βράχια, από τους χειρισμούς των «αδέξιων». Τα όσα διαμείβονται το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, πλήττουν την αξιοπιστία του προέδρου σε τέτοιο βαθμό που από ηγέτης έτοιμος να διαχειριστεί την κρίση, παρουσιάζεται ως ένα πρόσωπο σε παρατεταμένη κρίση, με άγνωστο πλέον αν μπορεί να εξέλθει από αυτήν και αν μπορεί να διαχειριστεί μεγαλύτερες κρίσεις που έχουν να κάνουν με την εθνική μας επιβίωση.
Όταν για παράδειγμα τον Μάρτιο του 2013, το κούρεμα καταθέσεων αποτελούσε υπαρκτό σενάριο, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας φέρεται να είχε συγκεκριμένη άποψη επί του θέματος. «Να εξαιρέσουμε τους ξένους και να τα φορτώσουμε στους Κύπριους μόνο και να δώσουμε τη μάχη του πατριωτισμού για να σώσουμε την πατρίδα μας», παρουσιάζεται να λέει ο Νίκος Αναστασιάδης στο Υπουργικό Συμβούλιο, σύμφωνα με το βιβλίο του πρώην στενού συνεργάτη του Μακάριου Δρουσιώτη «Συμμορία». Είχε ψάξει βεβαίως μία εβδομάδα προηγουμένως εναλλακτική που δεν τελεσφόρησε. Σύμφωνα με τον κ. Δρουσιώτη, αλλά και την επιβεβαίωση του Μιχάλη Σαρρή, σε συνέντευξή του στην «Κ», ο πρόεδρος αποφάσισε να επισκεφθεί τον ηγούμενο Εφραίμ για να του ζητήσει να μεσολαβήσει στη Μόσχα. Είχε ακούσει πως ο ηγούμενος είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Βλαδιμήρ Πούτιν και θεωρούσε πως μία καλή κουβέντα θα ενίσχυε το ενδεχόμενο ενός δανείου.
Όμως αυτό αποτελούσε μόνο την αρχή. Και λέμε η αρχή, γιατί ενώ το προεκλογικό αφήγημα του Νίκου Αναστασιάδη, για τις προεδρικές εκλογές του 2018, βασίστηκε στο ότι το «όχι» της Βουλής έφερε το κούρεμα, τα αποστενογραφημένα πρακτικά από τη συνεδρία της κοινοβουλευτικής επιτροπής Οικονομικών τον Μάρτιο του 2013, που παρουσιάζει ο Μακάριος Δρουσιώτης, καταδεικνύουν ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης προέτρεπε ευσχήμως τη Βουλή να προχωρήσει σε αναβολή της συζήτησης. «Μέσα στις σκέψεις μου ή τον προβληματισμό μου ήταν να εισηγούμουν να συνεχίσει [η εκκρεμότητα] για λόγους διαπραγματευτικούς» έλεγε χαρακτηριστικά. Όπως εκτιμούσε, θα είχε μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη για να πει στο Eurogroup ότι δεν περνά το νομοσχέδιο και θα οδηγούσε σε συστημική αντίδραση των αγορών που θα ανάγκαζε την Ευρωζώνη να αποδεχτεί άλλο πρόγραμμα διάσωσης.
Δεν θα σταθούμε σε όσα καταγράφονται για τον ύπνο του Νίκου Αναστασιάδη όσο η τραπεζική κατάρρευση βρισκόταν προ των πυλών, ούτε στις εξάρσεις του ενόσω συντελείτο η τραγωδία. Ούτε και είναι δικός μας ρόλος να υιοθετήσουμε όσα καταγράφονται στο εν λόγω βιβλίο. Όμως, επειδή το βιβλίο δεν γράφεται από σεναριογράφο, αλλά από στενό του συνεργάτη, θα έπρεπε μέχρι σήμερα να λογοδοτήσει ο πρόεδρος. Είτε να δώσει εξηγήσεις είτε με στοιχεία να διαψεύσει όσα παρουσιάζονται σε αυτό. Γιατί τα όσα καταγράφονται δεν καταρρίπτουν μόνο την εικόνα του σοβαρού ηγέτη που ξέρει να διαχειρίζεται την κρίση, αλλά στέλνουν το μήνυμα πως πίσω από την κάθε πολιτική του κίνηση κρύβεται μία ολόκληρη σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων. Μία ολόκληρη σύγκρουση συμφερόντων και στο βάθος διαφθορά. Το μεγαλύτερο βαρίδι της διακυβέρνησης Αναστασιάδη.
Και αν η διαφθορά περιοριζόταν στο να πλουτίσει απλώς μία συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων, ίσως να μην ήμασταν τόσο έντονοι. Η διαφθορά, πλέον, επηρεάζει την αξιοπιστία της χώρας, και θέτει εν αμφιβόλω την αξιοπιστία του προέδρου τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Εν αμφιβόλω, μάλιστα, την ώρα που καλείται να λύσει το Κυπριακό και να διώξει τις όποιες σκιές για άλλες μορφές λύσης. Ένα βιβλίο που μετατρέπεται σε ελέφαντα στο δωμάτιο, μέτρα κατά της διαφθοράς που εξαγγέλλονται ακόμα από τον Οκτώβριο, μία επιτροπή που μελετά τα σκανδαλώδη χρυσά διαβατήρια χωρίς την έξωθεν καλή μαρτυρία και συναγερμικά στελέχη που «δίνουν» το ένα το άλλο στεγνά για να γλυτώσουν. Αυτό δεν είναι κυβέρνηση και ο πρόεδρος όφειλε να το γνωρίζει. Και επειδή σίγουρα δεν θέλει να μετατραπεί σε έναν απαξιωμένο ηγέτη, ας βάλει τελεία σε όλα αυτά και ας αποδείξει έστω και τώρα πως είναι έτοιμος να διαχειριστεί όλο αυτό το χάος που έχει ο ίδιος προκαλέσει.
