Του Παύλου Ξανθούλη
Η εξαγγελία Ερντογάν να κηρύξει ανεπιθύμητους τους πρέσβεις δέκα χωρών, γιατί απλώς τόλμησαν να ζητήσουν την απελευθέρωση του αντιπολιτευόμενου Οσμάν Καβαλά, θεωρείται εκ του αποτελέσματος και όχι μόνο, ως μια «μεθοδευμένη μίνι τρικυμία». Μια «κρίση» από αυτές που χαρακτηρίζονται ως «ελεγχόμενες» και που μέχρι στιγμής έχει αποδώσει καρπούς για το καθεστώς της Άγκυρας, καθώς έχει φρενάρει οποιαδήποτε διεθνή παρέμβαση για την συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια κατάλυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία. Όχι μόνο για τον Οσμάν Καβαλά, αλλά και για όσους βρίσκονται στα τουρκικά μπουντρούμια, έχουν στερηθεί κάθε θεμελιώδους δικαιώματος και βιώνουν συνθήκες που έχουν περιγραφεί με τα μελανότερα των χρωμάτων από διεθνείς οργανώσεις που σε κάποιες περιπτώσεις παρέπεμψαν σε ένα σύγχρονο «εξπρές του μεσονυχτίου».
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι πρέσβεις δέκα κρατών, των ΗΠΑ, Γερμανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας, Δανίας, Φινλανδίας, Σουηδίας Καναδά, Νορβηγίας και Νέας Ζηλανδίας, επεχείρησαν να ενώσουν τη φωνή τους, ζητώντας την απελευθέρωση του Οσμάν Καβαλά, που βρίσκεται στις τουρκικές φυλακές εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια, λόγω της αντιπολιτευτικής του δράσης. Ο Ερντογάν πήρε το ριμπάουντ της δήλωσης των «10» και τους κάρφωσε κυριολεκτικά, προειδοποιώντας ότι θα κηρύξει ανεπιθύμητους (personae non gratae) τους πρέσβεις των εν λόγω δέκα κρατών. Έδωσε μάλιστα εντολές στο ΥΠΕΞ, οι οποίες ωστόσο δεν υλοποιήθηκαν μετά από «παρεμβάσεις τρίτων», όπως πληροφορούμαστε, αλλά και από δηλώσεις οκτώ εκ των δέκα χωρών, ότι συμμορφώνονται με το άρθρο 41 της Σύμβασης της Βιέννης, το οποίο προβλέπει ότι οι διπλωμάτες δεν αναμειγνύονται στα εσωτερικά μιας χώρας. Το πλέον σημαντικό είναι ότι τον χορό της αναδίπλωσης των κρατών που επεχείρησαν να θέσουν ζήτημα απελευθέρωσης του Οσμάν Καβαλά άνοιξαν οι ΗΠΑ, οι οποίες για ακόμη μία φορά φάνηκαν κατώτερες των περιστάσεων, καταδεικνύοντας ότι στον βωμό της διασφάλισης των σχέσεών τους με το καθεστώς της Άγκυρας, είναι έτοιμες να προβούν σε εκπτώσεις και στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι ΗΠΑ ήταν οι πρώτες που δήλωσαν ότι συμμορφώνονται με το άρθρο 41 της Σύμβασης της Βιέννης για τις διπλωματικές σχέσεις, το οποίο στην παράγραφο 1, επισημαίνει ότι οι διπλωμάτες «έχουν επίσης καθήκον να μην εμπλέκονται στις εσωτερικές υποθέσεις εκείνης της χώρας» στην οποία έχουν διαπιστευθεί.
Με άλλα λόγια, οι οκτώ από τις δέκα χώρες των διπλωματών που ζήτησαν την απελευθέρωση του Οσμάν Καβαλά, όχι μόνο δεν τόλμησαν να τα βάλουν με τον Ερντογάν, σηκώνοντας το γάντι που τους έριξε, αλλά αντίθετα έδειξαν τέτοια αδυναμία που εκ των πραγμάτων ισχυροποιεί ακόμη περισσότερο την δικτατορική συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για οποιονδήποτε αντιπολιτευόμενο στην Τουρκία και για το επίπεδο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Οι άλλες δύο από τις δέκα χώρες, η Γερμανία και η Γαλλία, αρκέστηκαν να δηλώσουν ότι δεν αντιλήφθηκαν ότι ο Τούρκος πρόεδρος είχε αποφασίσει την απέλαση των διπλωματών των «10». Κάτι βεβαίως που συνιστά υποτίμηση της νοημοσύνης του υπόλοιπου πλανήτη που διάβασε, άκουσε και αντιλήφθηκε αυτά που δεν ήθελαν να αντιληφθούν το Βερολίνο και το Παρίσι...
Αν τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν τέτοιους υποστηρικτές όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Γαλλία και οι λοιποί επτά που υποχώρησαν ατάκτως στην απειλή-πυροτέχνημα που εκτόξευσε ο Ερντογάν να κηρύξει ανεπιθύμητους τους πρέσβεις τους, τότε προφανώς ελπίδα δεν υπάρχει. Ούτε για τον Οσμάν Καβαλά, ούτε για τον Σελαχατίν Ντεμιρτάς, αλλά ούτε και για κανέναν άλλο που έχει καταστεί θύμα της ανυπαρξίας κράτους δικαίου στην Τουρκία. Ανυπαρξία, την οποία διαπιστώνει όλη η Ευρώπη με εκθέσεις της Κομισιόν, ψηφίσματα της Ευρωβουλής και Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αλλά δεν κουνάει το δαχτυλάκι της, γιατί η Μέρκελ, ο όποιος διάδοχός της στην Καγκελαρία και ο επίσης όποιος «ακόλουθός» της, κάτοικος του Ελιζέ, έχουν άλλες προτεραιότητες. Γιατί επιμένουν να εμπιστεύονται τα κλειδιά της Ευρώπης στον Ερντογάν για να τους «σώσει» από τους πρόσφυγες και μετανάστες, όπως εύγλωττα είχε αναφέρει ο Γκι Φέρχοφσταντ από το βήμα της Ευρωβουλής, κατηγορώντας δικαίως τα ισχυρά κράτη-μέλη για την ευρωτουρκική συμφωνία (σ.σ. Δήλωση Ε.Ε.-Τουρκίας) του 2016. Τους εταίρους μας δηλαδή από τους οποίους κατά τα λοιπά αναμένουμε να στηρίξουν λύση του Κυπριακού με διασφάλιση του κοινοτικού κεκτημένου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...
