Του Παύλου Ξανθούλη
Το 2016, ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Γκι Φέρχοφσταντ, τότε ηγέτης της πολιτικής ομάδας των Φιλελευθέρων (ALDE) στην Ευρωβουλή, είχε επικρίνει έντονα και δίκαια τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. γιατί έδωσαν λευκή επιταγή στον Ταγίπ Ερντογάν… για να μας προσέχει στο προσφυγικό/μεταναστευτικό, συνεπεία της κρίσης στη Συρία. «Η Σύνοδος Κορυφής έδωσε τα κλειδιά της Ευρώπης στον Ταγίπ Ερντογάν, για την επιτυχία της οθωμανικής αυτοκρατορίας, προκειμένου να αποφασίζει αυτός ποιος είναι πρόσφυγας», κάτι που όπως είχε πει ο Γκι Φέρχοφσταντ «καταστρατηγεί παράλληλα τη Συνθήκη της Γενεύης». Η παραχώρηση των κλειδιών της Ευρώπης στον κ. Ερντογάν, με ομόφωνη απόφαση των «28» τότε κρατών-μελών της Ε.Ε., είχε ως συνέπεια να κλείνει και να ανοίγει την «κάνουλα» όποτε ήθελε, εργαλειοποιώντας πρόσφυγες και μετανάστες χάριν ανταλλαγμάτων, με τα γνωστά αποτελέσματα στην Ελλάδα και την Κύπρο, που σπάζει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, στους αιτητές ασύλου, στην Ε.Ε.
Στη διάρκεια της υποτιθέμενης «βοήθειας» που μας παρείχε ο Ερντογάν από το 2016, η Ε.Ε. και τα κράτη-μέλη της πλήρωναν και πληρώνουν τον «προστάτη» τους, που μέχρι στιγμής έχει εξασφαλίσει 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ (αναμένεται η χορήγηση 3 επιπλέον δισεκατομμυρίων ευρώ). Παράλληλα, ο κ. Ερντογάν έχει εξασφαλίσει από την Ε.Ε. και ένα «άτυπο λευκό φύλλο πορείας», που λειτουργεί αποτρεπτικά στην όποια προσπάθεια της Κύπρου να πετύχει κυρώσεις και στοχευμένα μέτρα, για τις έκνομες ενέργειες της Άγκυρας στην κυπριακή ΑΟΖ και για το πιλοτικό άνοιγμα του 3,5% της περιφραγμένης πόλης των Βαρωσίων. Και έτσι, η Ε.Ε. αρκείται να μοιράζει στην Κύπρο χαρτάκια-δηλώσεων, με φραστικές ανούσιες επικρίσεις κατά των τουρκικών ενεργειών, που δεν προσφέρουν τίποτα πέραν του να χρυσώνουν το χάπι της Λευκωσίας, που ενίοτε επιλέγει να «μασάει» για λόγους δημόσιας εικόνας και εσωτερικής κατανάλωσης.
Η ανοχή που τηρεί η Ε.Ε. έναντι στην Τουρκία, αποκωδικοποιείται στη δυνατότητα του Ερντογάν να διασφαλίζει την ηρεμία της Γερμανίας, λειτουργώντας κατευναστικά στην περίπτωση της Άγκελα Μέρκελ, που είχε βρεθεί αρκετές φορές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, για το προσφυγικό/μεταναστευτικό. Η Γερμανίδα καγκελάριος ήταν άλλωστε αυτή που του εμπιστεύθηκε τα κλειδιά της Ε.Ε. το 2016, στην αλησμόνητη παρασυναγωγή των Βρυξελλών, στην οποία συμμετείχαν επίσης ο πρωθυπουργός της προεδρεύουσας τότε Ολλανδίας Μαρκ Ρούτε και ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, ενώ απουσίαζαν όσοι πληρώνουν σήμερα τον λογαριασμό των αποφάσεων που δρομολογήθηκαν. Αποφάσεις, τις οποίες δυστυχώς στη συνέχεια προσυπέγραψαν όλα τα κράτη-μέλη, περιλαμβανομένων της Κύπρου και της Ελλάδας (Δήλωση Ε.Ε.-Τουρκίας, Μάρτιος 2016).
Πέντε χρόνια αργότερα, η Κύπρος και η Ελλάδα ρίχνουν προειδοποιητικές βολές, προ του φόβου επανάληψης του συριακού σεναρίου του 2016 στην περίπτωση του Αφγανιστάν. Λευκωσία και Αθήνα, δικαίως εκφράζουν ανησυχία και διαμηνύουν ότι η Ε.Ε. δεν πρέπει να επιτρέψει ξανά στον Ταγίπ Ερντογάν να εργαλειοποιήσει το προσφυγικό/μεταναστευτικό.
Είναι προφανές, όμως, ότι το πρόβλημα δεν είναι ο δήθεν «έντιμος μεσολαβητής» Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος εμφανίζεται έτοιμος να δημιουργήσει γέφυρες συνεννόησης μεταξύ Ταλιμπάν και Ε.Ε., «με το αζημίωτο». Αλλά η αδυναμία της Ευρώπης (και της Γερμανίας που τη χειραγωγεί) να δρομολογήσει μια δίκαιη πολιτική στα ζητήματα ασύλου και μετανάστευσης, η οποία να διασφαλίζει ίση κατανομή βαρών μεταξύ όλων των κρατών-μελών. Και για να το κάνει αυτό, η Ευρώπη δεν πρέπει να χτυπήσει την πόρτα του Ερντογάν αλλά δικές της πόρτες. Και πρώτα από όλα τις πόρτες των τεσσάρων του Βίζεγκραντ, Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία, εξηγώντας ότι δεν μπορεί πλέον να γίνεται ανεκτή η επιβάρυνση αποκλειστικά και μόνον των χωρών της «πρώτης γραμμής», της Κύπρου, της Ελλάδας, της Μάλτας και της Ιταλίας, που φορτώνονται το σύνολο των ροών, πληρώνοντας τον λογαριασμό της ανεπάρκειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να βρει ευρωπαϊκές λύσεις και απαντήσεις, αλλά και το χαράτσι που επιβάλλει ο «προστάτης» της, για τις «υπηρεσίες» του.
Σημείωση: Η πιο σύντομη και ουσιαστική διαδικτυακή αναφορά που διάβασα για το Αφγανιστάν, επισημαίνει ότι «οι ΗΠΑ χρειάστηκαν τέσσερις προέδρους, χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, τρισεκατομμύρια δολάρια και 20 χρόνια για να αντικαταστήσουν τους Ταλιμπάν με τους Ταλιμπάν...». Τα κατάφεραν, μπράβο τους!
