ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Και τώρα που τις ακούσαμε τι;

Της ΡΕΝΑΣ ΓΙΑΒΑΣΗ

Τις ακούσαμε. Αισθανθήκαμε δέος και περηφάνια για όλα αυτά που τόλμησαν να πουν. Μα και οργή για όλα αυτά τα φρικιαστικά που έζησαν. Είναι όμως κανείς εκεί έξω που αισθάνθηκε έκπληξη; Ασφαλώς και όχι. Γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που γνωρίζει ότι αυτά συμβαίνουν, μα επιλέγει την προσφιλή της μέθοδο, να τα κρύβει κάτω από το χαλί. Ας μην ξεχνάμε ότι η ολυμπιονίκης μας Άντρη Ελευθερίου προέβη, δημόσια μάλιστα, σε δύο καταγγελίες κατά το παρελθόν για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη αλλά καμία αρμόδια αρχή δεν κινητοποιήθηκε. Φυσικά, να σημειώσω ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου στα θέματα καταπολέμησης της σεξουαλικής κακοποίησης και προαγωγής της ισότητας των φύλων στην Κύπρο. Κυρώσαμε τη σύμβασή της Κωνσταντινούπολης το 2017, αν και ακόμη δεν εφαρμόστηκε, λειτούργησε το Σπίτι της Γυναίκας, κατατέθηκαν αρκετές προτάσεις νόμου που ενισχύουν τη θέση της γυναίκας και οι οποίες προήλθαν ως επί το πλείστον από βουλεύτριες. Είναι, όμως, αυτά αρκετά; Ασφαλώς και όχι.

Φτάνει να θυμηθούμε τι συνέβη πριν από δύο μόλις χρόνια, με τις δολοφονίες των εφτά γυναικών από τον Μεταξά, με σειρά άλλων γυναικοκτονιών που ακολούθησαν, με τον διασυρμό που υπέστη η 19χρονη Βρετανίδα που κατήγγειλε τον βιασμό της στην Αγία Νάπα. Δυστυχώς, ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Μα το βασικό χαρακτηριστικό των περισσότερων αυτών θλιβερών γεγονότων είναι ότι οι αρμόδιες αρχές γνώριζαν τα προβλήματα και τους κινδύνους που διέτρεχαν αυτές οι γυναίκες, αλλά δεν έδρασαν έγκαιρα και κατάλληλα. Συνεπώς, δεν μπορούμε να αρκεστούμε στο σύνθημα «Σπάστε τη σιωπή σας» για τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, αλλά οφείλουμε να παλέψουμε ώστε η Πολιτεία να παρέχει τις δομές εκείνες που να ενθαρρύνουν αφενός τις γυναίκες να μιλήσουν αλλά αφετέρου και κυρίως να είναι εκεί, δίπλα τους, για να τις στηρίξουν στα επόμενά τους βήματα. Και πρέπει να αρχίσουμε από τα βασικά:

1) Οι αρμόδιες υπηρεσίες να στελεχωθούν με κατάλληλο/εκπαιδευμένο προσωπικό ώστε να γίνεται έγκαιρη και σωστή διάγνωση των περιστατικών αλλά κυρίως να γίνεται ορθή προστασία και ψυχολογική στήριξη των θυμάτων.

2) Να υπάρχουν και κυρίως να εφαρμόζονται πρωτόκολλα στις περιπτώσεις αντιμετώπισης των θυμάτων σεξουαλικής και ενδοοικογενειακής βίας.

3) Να υπάρχει θεσμοθετημένος συντονισμός των υπηρεσιών που αναλαμβάνουν αυτά τα περιστατικά.

4) Να δημιουργηθούν δομές υποστήριξης και προστασίας του θύματος κατά τις διαδικασίες διερεύνησης ενός καταγγελλόμενου βιασμού.

5) Να ολοκληρωθεί το νομοσχέδιο για ποινικοποίηση όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών.

6) Να ψηφιστεί επιτέλους το νομοσχέδιο για ποινικοποίηση της παρενοχλητικής παρακολούθησης και της παρενόχλησης που εκκρεμεί από το 2017.

Όμως, το σημαντικότερο κατ’ εμένα είναι η αλλαγή κουλτούρας. Είναι η μετάβαση από την πατριαρχική κοινωνία στην κοινωνία της ισότητας και των ίσων δικαιωμάτων. Και τούτο μπορεί να επιτευχθεί μέσω της Παιδείας, ώστε να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο αύριο. Είναι εδώ που καλείται το Υπουργείο Παιδείας να διαδραματίσει μεγαλύτερο ρόλο στον αγώνα που γίνεται για την καταπολέμηση της σεξουαλικής βίας και την εξάλειψη των έμφυλων διακρίσεων. Επιβάλλεται να διδάσκεται από την προδημοτική μέχρι και την τελευταία βαθμίδα του Λυκείου το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, συστηματικά και από εκπαιδευμένους παιδαγωγούς. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά θα μάθουν να υπερασπίζονται τον εαυτό τους από τις απειλές, αλλά και να ενεργοποιούνται, όταν βλέπουν μια παραβίαση στο περιβάλλον τους.

Ταυτόχρονα, οι σχολικές μονάδες με τις δράσεις τους, πρέπει να δίνουν βιώματα ίσης μεταχείρισης και ίσων ευκαιριών ανδρών και γυναικών που να ανατρέπουν τα λανθασμένα κοινωνικά στερεότυπα. Μόνο έτσι θα δημιουργήσουμε μια νέα γενιά πολιτών που θα συμπεριφέρονται με αλληλοσεβασμό στους συνανθρώπους τους και θα οικοδομούν υγιείς σχέσεις. Είναι προφανές πως πρέπει ακόμα να γίνουν πολλά για να μπορούμε να μιλούμε για καταπολέμηση της σεξουαλικής βίας και για πραγματική ισότητα. Ιδέες και προτάσεις έχουν καταγραφεί πάρα πολλές, τόσο στην Κύπρο όσο και σε διεθνή φόρα και συνέδρια. Αυτό που τώρα χρειάζεται είναι η πολιτική βούληση. Χρειάζεται να αναδείξουμε αυτό το ζήτημα σε εθνικό στόχο. Να χαράξουμε μια εθνική στρατηγική με ιεράρχηση των στόχων, με σαφή χρονοδιαγράμματα υλοποίησης και ασφαλώς με τη διάθεση των απαραίτητων οικονομικών πόρων. Μόνο έτσι οι διακηρύξεις θα μετατραπούν σε πράξεις. Σε διαφορετική περίπτωση, διαιωνίζουμε μια σαθρή κατάσταση.

Υγ. Όταν με ρωτάνε τα δύο μου αγόρια κάτι και τους απαντώ « Όχι», προσθέτω ότι «το Όχι των γυναικών σημαίνει Όχι. Να το έχετε πάντα αυτό κατά νου» και με κοιτάνε απορημένα (είναι μόλις τριών και πέντε ετών). Αλλά από μικροί πρέπει να μαθαίνουν!

Η κ. Ρένα Γιαβάση είναι Πρόεδρος της Συμμαχίας Γυναικών.

Προσωπικότητες στην ''Κ'': Τελευταία Ενημέρωση

X