Με αφορμή τη συζήτηση για τις εγγυήσεις και τους εγγυητές διερωτήθηκαν ορισμένοι σε Κύπρο και Ελλάδα, γιατί να θυμηθούμε τώρα ξαφνικά το θέμα αυτό. Ενώ για δεκαετίες έγραψαν ουδέποτε είχε εγερθεί. Ανάμεσα σ’ αυτούς και ο πολιτευτής Νίκος Μπίστης, ο οποίος έχει περάσει από όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς της χώρας πλην της Νέας Δημοκρατίας και ο οποίος παρουσιάζει ως απορριπτικούς όσους θέτουν αυτό το θέμα. Ας διερωτηθούμε λοιπόν, κατ’ αρχάς επί των γεγονότων. Για πρώτη φορά τίθεται το θέμα στις διαπραγματεύσεις. Όχι βέβαια καθαρά και ξάστερα όπως είχε τεθεί και κατά τις συνομιλίες Χριστόφια – Ταλάτ από τον Δημήτρη Χριστόφια. Γιατί εγείρεται τώρα με ένταση; Απλούστατα γιατί οι συνομιλίες έφτασαν στο σχετικό κεφάλαιο και υποχρεωτικά άρχισε να συζητείται. Ως θέση όμως τίθεται από την ελληνοκυπριακή πλευρά από πάρα πολλά χρόνια. Άλλωστε όταν λέμε ότι διεξάγουμε αντικατοχικό αγώνα τι άλλο συνιστά κατοχή από την παρουσία κατοχικών τουρκικών στρατευμάτων και τα εγγυητικά δικαιώματα της Τουρκίας.
Το θέμα των στρατευμάτων και η ανάγκη απόσυρσή τους έχει τεθεί από το πρώτο ψήφισμα του ΟΗΕ, περί Κύπρου το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών το 2012. Από τότε μέχρι σήμερα το σύνολο των εκάστοτε Προέδρων της Κυπριακής Δημοκρατίας, το σύνολο των πολιτικών κομμάτων και του λαού όταν μιλούν για απελευθέρωση και επανένωση στο κομμάτι απελευθέρωση εννοούν το αυτονόητο, την απαλλαγή από την τουρκική στρατιωτική παρουσία και τον όποιο εγγυητικό και παρεμβατικό ρόλο και λόγο της Τουρκίας. Από τι και ποιους δηλαδή θα απελευθερώσουμε τον τόπο μας; Από τον τουρκικό κατοχικό στρατό και τα εγγυητικά και επεμβατικά δικαιώματα τα οποία επικαλέστηκε για να εισβάλει και έκτοτε να κατέχει το 37% του κυπριακού εδάφους. Αυτονόητα τερματισμός της κατοχής σημαίνει απαλλαγή από τα κατοχικά στρατεύματα.
Το ίδιο ίσχυε, όπως ήδη έχω αναφέρει, και για τις εγγυήσεις. Τις εγγυήσεις, λοιπόν, τις θυμηθήκαμε τώρα ξαφνικά, όπως ισχυρίζονται κάποιοι; Oχι βέβαια. Και επειδή ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τη θέληση του ΑΚΕΛ για λύση να αναφέρω τις θέσεις του ΑΚΕΛ στο θέμα στρατεύματα και εγγυήσεις. Σημειώνω ενδεικτικά ότι στην Πολιτική Απόφαση του 20ού Συνεδρίου του ΑΚΕΛ (2005) αναφέρει: «Η λύση πρέπει να προνοεί την απομάκρυνση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων και την αποστρατικοποίηση της Κύπρου. Η λύση πρέπει επίσης να αποκαθιστά το σεβασμό της ανεξαρτησίας, την ενότητα, την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς να δίδει δικαιώματα μονομερούς επέμβασης σε οποιαδήποτε χώρα».
Πέντε χρόνια αργότερα στο 21ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ (2010) στην Πολιτική απόφαση αναφέρονται τα ακόλουθα: «Η λύση πρέπει επίσης να προνοεί, την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και τον τερματισμό του εποικισμού, οποίος είναι έγκλημα πολέμου». Και προσθέτει λίγο πιο κάτω ότι, «την κατάργηση του αναχρονιστικού καθεστώτος των εγγυήσεων, δεδομένου ότι η Κύπρος από το 2004 είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Και θα κλείσω με τη σχετική αναφορά του τελευταίου Συνεδρίου του ΑΚΕΛ, το 22ο όπου αναφέρεται: «Η λύση πρέπει επίσης να προνοεί τον τερματισμό της κατοχής, την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και τον τερματισμό του εποικισμού, την κατάργηση των όποιων επεμβατικών δικαιωμάτων και του αναχρονιστικού καθεστώτος των εγγυήσεων».
Αβίαστα εξάγεται το συμπέρασμα ότι μεταξύ άλλων για το ΑΚΕΛ τερματισμός της κατοχής ίσον αποχώρηση στρατευμάτων και εποίκων και τερματισμός των αναχρονιστικών εγγυήσεων.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η θέση αυτή επαναλαμβάνεται στην απόφαση του Πολιτικού Γραφείου ημερομηνίας 17/09/2016 όπου λέει: 1. Αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων, κατάργηση του αναχρονιστικού συστήματος των εγγυήσεων του 1960, καθώς και των όποιων μονομερώς επεμβατικών δικαιωμάτων. Το ΑΚΕΛ απορρίπτει νατοϊκή θέση στο θέμα της ασφάλεια.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί να ενοχλούνται ορισμένοι από τη διατύπωση αυτής της θέσης. Μάλιστα, τόσον πολύ θυμώνουν που αυτόματα κατατάσσουν στους «απορριπτικούς» όποιον άτομο ή οργανισμό τη διατυπώνει. Εύκολο βέβαια καταφύγιο οι χαρακτηρισμοί έλλειψη επιχειρημάτων. Γιατί, όμως, δεν κατατάσσουν στους απορριπτικούς για παράδειγμα την ελληνική κυβέρνηση ή το ΑΚΕΛ που διατυπώνουν την ίδια θέση;
Όποιος π.χ. άκουσε τις δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού και του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών και του Άντρου Κυπριανού το βράδυ της Πέμπτης στην εκπομπή του ΡΙΚ με Νικολάου και Μιχαήλ, άκουσε να διατυπώνεται καθαρά η θέση για τερματισμό των εγγυήσεων και απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων. Επιπρόσθετα ο γ.γ. της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ ανάφερε ότι όλοι οι αξιωματούχοι που έχει συναντήσει, με εξαίρεση 1-2 Αμερικανούς, υιοθετούν τη θέση μας για το αχρείαστο των εγγυήσεων. Γιατί, λοιπόν, επαναλαμβάνω, ορισμένοι ελληνοκύπριοι εχθρεύονται αυτή τη θέση;
Γιατί;
Ο κ. Νίκος Κατσουρίδης είναι πρώην βουλευτής του ΑΚΕΛ.
