Του Απόστολου Κουρουπάκη
Είμαστε μια βαθιά διχασμένη κοινωνία, που δεν μάθαμε, μετά τα όσα πάθαμε, δεν καταφέραμε να κουβεντιάζουμε, αλλά μόνο να βαταλαλούμε, και ενίοτε να φωνάζουμε απλώς για να ακουστούμε εμείς περισσότερο από τον συνομιλητή μας. Τι κι αν συνέβη το 1963, τι κι αν συνέβη ένα πραξικόπημα, μια εισβολή, το διαολεμένο 1974, για να αναφερθώ στα πιο πρόσφατα…
Η ακατανόητη ενέργεια της κυβέρνησης να κλείσει μερικά μόνο οδοφράγματα ελέω κορωνοϊού, που ειλικρινά είναι αψυχολόγητη… έφερε την αντίδραση εκείνων που θεωρούν το κλείσιμο απαράδεκτο και προπομπό άλλων ενεργειών, μια ας πούμε άσκηση, μία πρόβα για το τι θα γίνει… δεν ξέρω, μπορεί. Κλείσαμε τέσσερα οδοφράγματα και η Φανού στ’ αλώνι έκανε τη δουλειά της.
Αποφάσισαν, λοιπόν, όσοι θεώρησαν την απόφαση αυτή προκλητική, να διαδηλώσουν εναντίον του κλεισίματος στο οδόφραγμα της οδού Λήδρας το Σάββατο και ώς εδώ καλώς και πολύ καλά έκαναν και κάθε δικαίωμα έχουν. Μετά ήλθε το περιστατικό με τον εθνοφρουρό, ο οποίος χτυπήθηκε από διαδηλωτή και εκείνο με τον αστυνομικό, ο οποίος βιαιοπραγεί εναντίον διαδηλωτή. Και να! ξεχειλίζει η οργή, και έρχονται και πάνε τα ερωτήματα: γιατί βρισκόταν εκεί ο στρατιώτης, η επίθεση εναντίον του είναι crimen maiestatis και πρέπει να τιμωρηθεί και εν τω μεταξύ πηγαίνει ένα κόμμα και κερνάει γλυκά και αλμυρά, θέλοντας να κάνει τα πικρά γλυκά.
Μιλάμε και οργιζόμαστε για το ποιοι έχουν δικαίωμα να περνάνε τα οδοφράγματα, αν ο Τ/κ πολίτης της Δημοκρατίας μπορεί να πάει στη Λεμεσό, στην Πάφο, και ο οποίος περιορίζεται με αυτή την απόφαση… κατάφωρη παραβίαση του δικαιώματος της ελεύθερης διακίνησης και μετά ο Ε/κ πρόσφυγας ερωτά αν μπορεί να πάει στην Αμμόχωστο, ή στην Κερύνεια, ή στο Πυρόι, η απάντηση είναι προφανής, άρα εκ του πονηρού η ερώτηση. Ο δε Τ/κ –μας αρέσει, δεν μας αρέσει– απευθύνεται σε μία ευνομούμενη Πολιτεία, άρα η απάντηση θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη, ναι, επειδή είμαι συγκροτημένο κράτος, έχεις δικαίωμα, το οποίο μπορείς να εξασκείς ελεύθερα.
Πάμε πάλι στον εθνοφρουρό, του επιτέθηκε ένας διαδηλωτής και δεν θα μάθουμε ποτέ, τι ακριβώς διημείφθη μεταξύ τους. Η αλήθεια σου, δεν είναι αλήθεια μου. Καταδικαστέα ενέργεια, αλλά συγγνώμη, τι περιμένετε να συμβεί σε μια παρόμοια διαδήλωση; Να περνάνε οι μεν και να λένε, «συγγνώμη, διαφωνώ με το κλείσιμο, θέλω να το ρίξω το κιγκλίδωμα», και οι δε να απαντάνε, «άπαπαπα, μάστρε, δεν γίνεται… είναι απόφαση του Υπουργικού». Ε, όχι, άρα το ερώτημα είναι, γιατί ο αξιωματικός υπηρεσίας του φυλακίου δεν μερίμνησε να λάβει εντολές από το Υπουργείο Άμυνας για το πώς πρέπει να αντιδράσει, γιατί δεν υπήρχαν εκεί ανώτεροι αξιωματικοί – στο φυλάκιο, εννοώ–, οι οποίοι θα αναλάμβαναν και την ευθύνη; Γιατί οι αστυνομικοί επέτρεψαν την αρωγή εθνοφρουρών, ήταν ξεκάθαρα υπόθεση της Αστυνομίας, άρα περί μπάχαλου μιλάμε.
Είναι πολύ λογικό τα πράγματα να ξεφύγουν, ο 55χρονος τόσο απελπισμένος ήταν που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί και να μην τα βάλει με έναν 18χρονο στρατιώτη, ο οποίος υπηρετεί τη θητεία του σε έναν στρατό, άρα έχει φορτωθεί ένα κάρο θεωρίες, τις οποίες πιθανώς δεν είναι ακόμα σε θέση να διυλίσει. Πώς, λοιπόν, θα μπορέσουμε να συνδιαλλαχθούμε με κάποιον με τον οποίο διαφωνούμε, με μπουνιές;
Οι ομοσπονδίες είναι συγκατοίκηση και στις πολυκατοικίες υπάρχουν και παράξενοι κάτοικοι, ας το θυμόμαστε.
Και να που φτάσαμε στον ίδιο παρανομαστή, όπως κάθε φορά, άλλωστε, «φασίστες, λυσοφοβικοί, εθνικόφρονες» από τη μία, «αριστεριστές και αριστεροί, ομοσπονδιακοί, φιλότουρκοι» από την άλλη, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να έχουν πάρει φωτιά, και να μην σκέφτεται κανείς πώς μπορούν να έλθουν σε μία σχετική συνεννόηση όσοι ένθεν κακείθεν, ένθεν και ένθεν, αγαπούν τη χώρα τους, την Κύπρο. Η ευθύνη για όλα όσα θα συμβούν από εδώ και πέρα, και έχοντας υπόψη μας τα σχέδια για τις εργατικές κατοικίες σε Μόρφου και Αμμόχωστο, με το άνοιγμα του Βαρωσιού μετά τις εκλογές στα Κατεχόμενα, με τον Μουσταφά Ακιντζί, θα μας βαραίνει όλους. Φυσικά, οι πολιτικοί του τόπου θα έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, γιατί αυτοί πρώτοι δεν έμαθαν να κουβεντιάζουν μεταξύ τους, και μείναμε να ακούμε λόγια μεγάλα και ενωτικά στους επικήδειους λόγους, σε αναρτήσεις τύπου «Νεκρολούλουδα» και κατά την ανακήρυξη του εκάστοτε προέδρου της Δημοκρατίας. Όσο δερνόμαστε μεταξύ μας, σκεφτείτε τι θα γίνει όταν θα είμαστε περισσότεροι και πιο διαφορετικοί…
